Μόνο ΜΠΡΑΒΟ σε όλους (προπονητή και παίκτες - άντε και διοίκηση, για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι μαζί κερδίζουμε , όλοι μαζί χάνουμε, χωρίς διαχωρισμούς).
Νεόφυτος: Επιτέλους, παίζουμε από την αρχή με έντεκα παίκτες. Ο "κουμπάρος", με τα όποια ελαττώματά του, δεν δημιουργεί ανασφάλεια στους συμπαίκτες του, κάτω από τα δοκάρια είναι αξιόπιστος, και το κυριότερο, δεν εκθέτει τις όποιες αδυναμίες των συμπαικτών του, ειδικά αυτών στην άμυνα. Μπράβο μικρέ - ρε, σαν να έχουμε τερματοφύλακα Α΄εθνικής (ένα νέο Γκίτκο), λες;.
Μπουκ και Λάσα: Ικανοποιητικότατοι και οι δύο (με τα όποια λάθη τους). Αντεπεξήλθαν στην πίεση των πλαινών του κομποτιακού - αν εξαιρέσουμε ένα διάστημα, μετά την αποβολή του Κάργα, όταν ο Ναγκίς (εξαιρετικός παίκτης) "ταλαιπώρησε" τον απομονωμένο Μπουκ. Ευτυχώς εκεί, "ξύπνησε" ο, για κάποιους, "υποτιθέμενος κόουτς", και με την αλλαγή του Αποστολο (που επίσης ανταποκρίθηκε), "έκλεισε" και αυτή την εκκρεμότητα.
Κάργας: ότι ακριβώς περιμέναμε από αυτόν. Και όχι, το φάουλ (της αποβολής) δεν ήταν για κάρτα - δεν είναι όλα τα φάουλ για κάρτα.
Κάστρο: απλά, ο καλύτερος του γηπέδου.
Πάντελιτς: Ένα "μαμούνι" που ξέρει μπάλα, δουλεύει πολύ στον αγωνιστικό χώρο, σε άμυνα και στην επιθετική ανάπτυξη, και ακολουθεί πιστά και το πλάνο. Αυτά είδαμε από τον Σέρβο και σε αυτό το ματς.
Νικολιάς: ο συνήθως ανούσιος, σήμερα είχε και την ουσία. Και όχι μόνο. Έτρεξε για δύο, μάρκαρε για τρεις, βοήθησε επιθετικά για τέσσερις. Επιτέλους, χρησιμοποίησε και το μυαλό του, και πέτυχε το ωραιότερο και πιο δύσκολο γκολ της σαιζόν (τουλάχιστον). Ακούω να λένε για το γκολ του Μάνου. Μα, αυτός και να μην το έβαζε, δεν θα του ζητούσε κανείς το λόγο, ακόμη και αν η μπάλα "πήγαινε στα περιστέρια" - άσε που το γκολ του, εν μέρει, το "έπνιξε" ο keeper, και δεν ήταν αυτό που έκρινε τον αγώνα. Αντίθετα, ο Νικολ κυνήγησε μια "χαμένη" επίθεση, πίεσε τον Αντιλέχου, τον ώθησε στο λάθος, και στη συνέχεια, σε φάση ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ ΝΑ ΤΟ ΧΑΣΕΙ (για κανένα λόγο), άρα σε συνθήκες απόλυτης ψυχολογικής πίεσης, λειτούργησε εντελώς νηφάλια, και, με "κρύο αίμα", μας παρέδωσε ένα "έργο τέχνης" με μέγιστο συντελεστή δυσκολίας, αν συνυπολογιστεί ότι ο keeper τους, με την έξοδό του και το μεγάλο κορμί του είχε κλείσει το οπτικό του πεδίο, μικραίνοντας τις διαστάσεις του τέρματος (για πλαινό πλασέ). Φτου σου Πασάκο μου.
Παμλίδης: δικαίωσε απολύτως την επιλογή του.
Αθανασιάδης: Επιθετικά, τον "νιώσανε", ακόμη και αν έχασε γκολ που δεν δικαιούταν να χάσει - το οποίο όμως δημιούργησε μόνος του. Βοήθησε τα μέγιστα στη νίκη, ειδικά όταν, μετά την αποβολή του Κάργα, σε πολλές φάσεις στην άμυνα, λειτούργησε ως τρίτος στόπερ, καθαρίζοντας πολλές φάσεις, ειδικά στον αέρα - κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ο Μάνος, για τον οποίο και εγώ είχα δηλώσει την προτίμησή μου για την αρχική ενδεκάδα. Αυτόν τον Αθανα θέλω τον δουλευταρά που παίζει πρωτίστως για την ομάδα... Τους αδιάφορους που παίζουν για την πάρτη τους (ιδέ Μυστακίδης) δεν αντέχω...
Γιάκος και Μάνος: έπαιξαν λίγο και δεν μπορούν να κριθούν. Παρά ταύτα, ο Μάνος δείχνοντας την εκτελεστική του δεινότητα, πέτυχε ένα πολύ όμορφο γκολ, από αυτά που δίνουν τον απόλυτα εορταστικό τόνο σε μια μεγάλη νίκη. Κάτι σαν το τσιγάρο που απολαμβάνεις μετά από ένα υπέροχο sex.
Τέλος, άφησα για το τέλος τους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ
Τζημο και Μιχαήλ (τον captain). Ο πρώτος μας υπενθύμισε ότι, ακόμη και αν θεωρείται από πολλούς εδώ μέσα ως δήθεν "κακός" και "τελειωμένος" παίκτης, είναι ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ και ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΟΣ, από όλα τα στόπερ που έχουμε (ασφαλώς με το μειονέκτημα της έλλειψης ταχύτητας), δίνοντας λύση σε όλες τις φάσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει (τόσο ψηλά όσο και χαμηλά). Αλίμονο αν του χρεώσουμε ότι έκανε τάκλιν και από τις "κόντρες" η μπάλα βρήκε τέρμα - ευτυχώς εκεί δήλωσε παρών ο Νεόφυτος. Μπράβο ρε Θέμη.
Όσον αφορά τον captain, εγώ που τον έχω κράξει πολλές φορές φέτος, προχθές "έψαξα τρύπα να κρυφτώ". Μετά από πολύ καιρό, "θυμήθηκε" τον εαυτό του και ήταν "βράχος" Μπράβο Αλέξη.
Και οι δύο, στο κέντρο της άμυνας, ειδικά μετά την αποβολή του Κάργα (συνεπικουρούμενοι βεβαίως στα στημένα του λεβ και από τον Αθανα, του οποίου το μπόι χρειαστήκαμε, ειδικά με τους "πυγμαίους" ακραίους μπακ μας, το Νικολιά και τον Πάντελιτς), θύμισαν τους "πύργους" στους οποίους στηριχθήκαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και ναι, δεν σκοτώνουμε τ` άλογα όταν γεράσουν ...
ΥΓ. Τι μυστήριο φαινόμενο και αυτό: για τους περισσότερους από τους φίλους της, η ΟΜΑΔΑ μας να είναι ΜΕΓΑΛΗ ακόμη και στις ήττες της, και κάποιοι (λιγότεροι) να εμφανίζονται τόσο δα μικροί ακόμη και στις νίκες της... Παρατήρησα λ.χ., φερόμενο ως φανατικό οπαδό της ομάδας μας, σε όλες αυτές τις σελίδες για το συγκεκριμένο ματς, να έχει κάνει τρεις αναρτήσεις, με μοναδικό περιεχόμενο, στις δύο αναφερόμενο στο ρεφ και στη μία να "κράζει" τον κόουτς ... Έλεος... (Μην υποχωρείτε, αν δεν "δικαιωθείτε")...
Υπάρχουν και άλλες "ανορθογραφίες", αλλά, μέρα που είναι, χέστο να πάει στο διάολο ...
ΥΓ2. Αν έχω το δικαίωμα ως οπαδός του ΠΑΣ, να αφιερώσω κάπου αυτή τη νίκη, θα την αφιέρωνα στον Crimson glory, που τόσο πολύ (μου) λείπει από αυτόν τον καφενέ, στον Pasas που το μόνο του "λάθος" ήταν να εκφράζει την ποδοσφαιρική γνώμη του και στον Jimako μου που γούσταρα ακόμη και τη "γκρίνια" του (της ηλικίας
), στις πάμπολλες φορές που διαφωνούσαμε. Α, ρε παλικάρια ...
