θα ήθελα για προπονητή, έναν, κατά προτίμηση ξένο, νέο σε ηλικία, που να έχει σταματήσει (ως παίκτης) το ποδόσφαιρο μέσα στην τελευταία δεκαετία, να έχει επιδείξει επιτυχίες, ακόμη και σε μικρότερες της πρώτης κατηγορίες, έχοντας συνδυάσει την ανάδειξη νέων παικτών με την ομαδική διάκριση, και κυρίως να έχει κάνει, είτε σαν παίκτης, είτε σαν προπονητής ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ.
Να τρελαίνεται όταν χάνει και να γίνεται ΕΝΑ με τον ανιδιοτελή οπαδό της ομάδας μας. Να περάσει στο DNA μας το μικρόβιο του πρωταθλητισμού, ακόμη και αν δεν βγει πρώτος.
Έναν νέο άνθρωπο με τη νοοτροπία του Άγγελου, την "τρέλα" του Ογιος, και την εντιμότητα και εργατικότητα του Πετράκη, που όμως να μην αρκείται στο λίγο ... Να έχει τη φιλοδοξία να τα "γαμήσει" όλα, χωρίς "εκπτώσεις".
Έναν που να έχει βιώσει τη δημιουργία ομάδας πρωταθλητισμού, από τις μικρές ηλικίες μέχρι την αντρική ομάδα, υιοθετώντας ένα ενιαίο μοντέλο δουλειάς, από τις ακαδημίες μέχρι την πρώτη ομάδα ...
Πρόταση: και το όνομα αυτού - ασχέτως συμπαθειών - ΠΑΜΠΛΟ ΓΚΑΡΣΙΑ.
Όπως και να το δεις, και γι` αυτόν θα είναι πρόοδος, να μεταπηδήσει από την Κ19 μιας ομάδας στην οποία, ο προπονητής της πρώτης ομάδας φαίνεται να μακροημερεύει (αν και στην Ελλάδα ποτέ δεν ξέρεις), σε μία άλλη, με ισχυρό BRAND NAME, που, τουλάχιστον στα "χαρτιά", ξεκινά ως φαβορί στη Β Εθνική, και η οποία έχει τη δυνατότητα να αναδείξει τη δουλειά του ...
Πρόεδρα, αν έχεις κάποιο όραμα για την ομάδα μας, ορίστε, πεδίον δόξης λαμπρόν.
Νωπό είναι το παράδειγμα του Λάμπαρντ στη Ντέρμπι.