Δυο πετυχημένα χρόνια για τον ΠΑΣ και για τον νεαρό προπονητή του, που δυστυχώς δεν είχε την τύχη ούτε ο ίδιος, ούτε ο κόσμος να τα χαρεί από κοντά και να βιώσει κάθε πλευρά στο αποκορύφωμα αυτή την αλληλεπίδραση.
Εάν αυτό είχε συμβεί, η απόφαση του αποχωρισμού θα ήταν ίσως λίγο πιό δύσκολη για τον Γιαννίκη, παρότι ο επαγγελματισμός του θα τον οδηγούσε αναμφίβολα στην ίδια απόφαση.
Η πορεία μας συναντήθηκε δυστυχώς σε καιρούς άχαρους, οι αναμνήσεις μοναδικές και πολύτιμες για κάθε πλευρά, αναπόφευκτα όμως ημιτελείς ως προς το εύρος, την ένταση, αλλά και το πάθος που θα μπορούσαν να προκαλέσουν σε όλους μας.
Υπάρχει μια δημιουργημένη σχέση με τον Αργύρη, υπάρχει όμως κι ένα κενό... μία απόσταση που δεν γέμισε -εξ αιτίας της πρωτόγνωρης κατάστασης και των απαγορεύσεων- παρά την επιτυχία, την αναγνώριση, αλλά και τα δεδομένα ζεστά μας αισθήματα προς τον προπονητή που μετά από πολλά χρόνια έφερε στην Ομάδα νέα πνοή.
Σωστός επαγγελματίας, καταρτισμένος, δημιουργικός, εργατικός, αξιόμαχος, εφευρετικός, αποτελεσματικός, ταλαντούχος. Σοβαρός χαρακτήρας, μετρημένος, κατάλληλα αποστασιοποιημένος.
Κανένα παράπονο από τον Αργύρη Γιαννίκη, εκτίμηση μόνο και καλές αναμνήσεις.
Θα νιώσω περίεργα να τον δω σε αντίπαλο πάγκο...
Να είναι γερός και να έχει καλή επιτυχία στην καριέρα του!