Αντί να ψάχνουμε εκ των υστέρων να αντιληφθούμε πού οφείλεται η συμπεριφορά, αν κάθε ένα από αυτά τα παιδιά είχε σπίτι, γονείς, τροφή, ευκαιρία επιμόρφωσης και εκπαίδευσης, τα πετροβολάμε και αγωνιζόμαστε να τα βάλουμε στο περιθώριο. Κι ο Κατίδης ήταν ένα τέτοιο παιδί.
Όλο το ζουμί της όλης υπόθεσης (θα 'πρεπε να) είναι στο παραπάνω απόσπασμα από ένα πραγματικά εξαιρετικό άρθρο του Βασίλη Σαμπράκου στο gazzetta.
Όμως, η μικρότητα και η δίψα για αίμα αυτής της κοινωνίας, βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο συγκεκριμένο περιστατικό.
Αλήθεια, έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί δε βγάζει αυτή η χώρα ποιοτικούς μέσους και επιθετικούς, αλλά καταπληκτικά στόπερ;
Γιατί το να καταστρέψεις είναι εύκολο και χρειάζεται περισσότερο τσαμπουκά και φιλότιμο.
Όμως, το να δημιουργήσεις, θέλει εγκέφαλο σε πλήρη λειτουργία και υψηλό IQ.
Και μια ιστοριούλα, μπας και αντιληφθούμε τι γίνεται έξω απ' την αυλή μας.
Έτυχε να δω με τα μάτια μου φαξ από ομάδα Μπουντεσλίγκα να ζητάει πληροφορίες για παίχτη ελληνικής ομάδας 15 ετών.
Μέσα σε όλα όσα ζητήθηκαν, ήταν και οι βαθμοί του περασμένου τριμήνου, καθώς και ο έλεγχος της περασμένης σχολικής χρονιάς.
Έτυχε να ήμουν παρών και στο φτιάξιμο του φακέλου. Από περιέργεια έπεσε το μάτι μου στους βαθμούς. 10άρια και 9άρια ως επί το πλείστον. Γενικός βαθμός, κάπου στο 11.
Είναι τυχαίο ότι δεν υπήρξε η παραμικρή ανταπόκριση απ' τη γερμανική ομάδα;