Μιας και ο dk πιάνει το θέμα των ετεροδημοτών ως μιας μορφής αντιστοιχία, θα κάνω ένα σχόλιο από τη σκοπιά αυτή μιας και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα από πατέρα που ήταν στην Αθήνα από τα 12 και μάνα (ίδιας καταγωγής) που είχε γεννηθεί στην Αθήνα από μάνα (ίδιας καταγωγής και αυτής) γεννημένη στην Αθήνα και πατέρα που είχε πάει στην Αθήνα από τα 15 του. Ουδέποτε υπήρξαμε στην οικογένεια δημότες άλλης περιοχής από αυτή του χωριού, ουδέποτε ψηφίσαμε κάπου αλλού και ουδέποτε θεωρήσαμε ότι ήμασταν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.
- Ποιος είναι αυτός που θα μπει χωροφύλακας στο τι και πώς νιώθει ο καθένας; (το ερώτημα το ξεκαθαρίζω δεν μπαίνει ως μομφή στον dk, μπαίνει με τη διάθεση του προβληματισμού)
- Για την όποια περιουσία είχαμε ή έχουμε στο χωριό (μεγάλη ή μικρή) πληρώσαμε όποιες υποχρεώσεις είχαμε στο κράτος και το δήμο (ή την κοινότητα παλιότερα). Τις ίδιες ακριβώς με τους κατοίκους των περιοχών αυτών, δεν έγινε κάποια έκπτωση στο ότι τα ποσά που δώσαμε όντας κάτοικοι αλλού, θα είχαν μικρότερη ανταποδοτικότητα σε εμάς απ' ότι στους κατοίκους του χωριού. Πώς λοιπόν θα γίνει έκπτωση ως προς το δικαίωμά μας να ψηφίζουμε εφόσον επιλέγουμε να ψηφίζουμε στον τόπο που θεωρούμε τόπο μας;
- Πέραν των υποχρεώσεων που μας όριζε ο νόμος, συνεισφέραμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, σε δράσεις που γινόταν στο χωριό. Χωρίς τη συνεισφορά των ετεροδημοτών πολλά πράγματα που έχουν γίνει στα χωριά, δε θα είχαν γίνει. Ποιος είναι αυτός που θέλει την ενίσχυση αλλά του μυρίζει η ψήφος;
- Επί της διαδικασίας της ψηφοφορίας: Η ψηφοφορία στις δημοτικές εκλογές είχε ανέκαθεν μικρότερη συμμετοχή σε σύγκριση με αυτή των εθνικών εκλογών. Και οι ετεροδημότες που ψήφιζαν, πάντα συζητούσαν με τους μόνιμους κατοίκους προτού ψηφίσουν. Μεταξύ των δυο αυτών ομάδων ψηφοφόρων, υπήρχε ώσμωση. Δεν ήταν εξωγήινοι οι μεν για τους δε. Μέλη της ίδιας οικογένειας υπήρχαν στη μια και την άλλη πλευρά. Όταν οι ετεροδημότες δεν έχουν πια οικογενειακή επαφή με το χωριό, κατά κανόνα μεταφέρουν τα εκλογικά τους δικαιώματα στην περιοχή που διαβιούν. Το ότι τα αποτελέσματα στις δημοτικές εκλογές καθορίζονταν σε μυστικές διαβουλεύσεις εις τας Αθήνας και επιβάλλονταν εις τας κεφαλάς των μονίμων κατοίκων, είναι μύθος.
Αυτό που θα ήταν η πιο δίκαια λύση για τους απόδημους θα ήταν νομίζω η εξής:
Ουδείς θα χάνει το δικαίωμα ψήφου για όσο καιρό διατηρεί μόνο την ελληνική υπηκοότητα και φυσικά η ψηφοφορία θα λαμβάνει χώρα υπό τις ίδιες συνθήκες με τους εδώ ψηφοφόρους. Αυτό, υπό αυτά που ισχύουν σήμερα-θα σημαίνει φυσική παρουσία σε εκλογικό τμήμα και όχι επιστολική. Προφανώς θα υπάρχει διευκόλυνση με την ύπαρξη ικανού αριθμού εκλογικών τμημάτων δε θα ζει κάποιος πχ στη Γλασκώβη και θα του ζητείται να πάει να ψηφίσει στο Λονδίνο.
Το παραπάνω σενάριο έχει τη δυσκολία ότι είναι δύσκολο να εξακριβωθεί το αν έχεις μόνο μια υπηκοότητα. Στην περίπτωση που αυτό κριθεί αδύνατο να εφαρμοστεί τότε να μπει ένα χρονικό όριο μόνιμης απουσίας, του τύπου 35 έτη. Ένα διάστημα δηλαδή μέσα στο οποίο θα έχεις συνταξιοδοτηθεί και επομένως η αιτία της μετανάστευσής σου, θα έχει εκλείψει.
