Επειδή ο OV είπε να γράψω κάτι δικό μου και να μην παραθέτω άρθρα, ας δούμε μερικά γεγονότα. Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές και θα είναι πολλά.
Η ιστορική και θρησκευτική σχέση με το Βυζάντιο έκαναν πάντα τη Ρωσία μια ελκυστική επιλογή για τους Έλληνες στη σύγχρονη εποχή. Αυτή η έλξη, ωστόσο, βασίζεται περισσότερο σε ευσεβείς πόθους παρά στα πραγματικά γεγονότα. Τα τελευταία 250 χρόνια, η ρωσική κρατική προπαγάνδα προωθεί τον θρύλο του «ξανθού αγώνα» που θα απελευθερώσει τους Έλληνες. Αυτές οι υποτιθέμενες προφητείες διατυπώθηκαν δήθεν από τον Άγιο Κοσμά της Αιτωλίας μετά την αποτυχημένη εξέγερση του Ορλώφ του 1770. Πέρα από πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ωστόσο, η Ρωσία δεν υπήρξε ιστορικά ποτέ υπέρ της Ελλάδας, και οποιεσδήποτε ελπίδες για μια πανορθόδοξη ηγεμονία που μεσολάβησε από τη ρωσική δύναμη με την Ελλάδα στο κέντρο της είναι απλά ‘ατμός’.
Η εικόνα ενός νεοβυζαντινού Ορθόδοξου αυτοκράτορα που ανέβηκε στο θρόνο στην Κωνσταντινούπολη ήταν πάντα ελκυστική. Αλλά αυτό που δεν γίνεται συνήθως αποδεκτό είναι ότι, ήδη, είχαμε ένα από αυτά στην Αθήνα, και δεν συνέβη τίποτα. Ο Κωνσταντίνος Β΄ της Βουλής του Γκλίξμπουργκ, ο Βασιλιάς των Ελλήνων, ο Πρίγκιπας της Δανίας, ο νικητής του Ολυμπιακού Χρυσού Μεταλλίου κ.λπ., είναι, μέσω της γιαγιάς του της ρωσικής δυναστείας Ρομανώφ, ενός άμεσου μητρικού απογόνου 27ης γενιάς της ελληνικής βυζαντινής αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκαινας Καματερίνας ή Καματηρά. Η τουρκική αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε λόγω της παρουσίας ενός Ορθόδοξου Ρωμανώφ σε έδρα εξουσίας στο ιερό έδαφος της Ελλάδας, η Αγία Σοφία δεν ξαναγεννήθηκε σε δόξα, το λαμπερό φως της Παναγίας δεν φάνηκε να κατακαίει τους άπιστους. Οι Τούρκοι δεν υποχώρησαν πέρα από τη μυθική κόκκινη μηλιά, όπου κι αν είναι. Δυστυχώς, τίποτα δεν συμβαίνει ποτέ χωρίς τα πόδια μας στο έδαφος - απλώς ρωτήστε τον Salah ad-Din ibn Ayyub ή τον βασιλιά Ριχάρδο για αυτό, και θα σας πουν.
Τι συνέβη όμως στους Έλληνες που έπιναν στο όνομα της ρωσικής βότκας; Λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτό με μερικά ποστ. Πάντως εν κατακλείδι τίποτα καλό συνέβη για εμάς τους Έλληνες.
1. Οι εξεγέρσεις του Ορλώφ.
Επιθυμώντας να αποδυναμώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο φιλο-ρωσικό ελληνικό κράτος, οι ρώσοι απεσταλμένοι στάλθηκαν στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του 1760 για να συνάψουν σύμφωνο με τους ισχυρότερους τοπικούς στρατιωτικούς ηγέτες. Κατά την προετοιμασία για τον πόλεμο, Ρώσοι πράκτορες προώθησαν ενεργά την ελληνική εξέγερση. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1768-74), η σφετεριστής Τσαρίνα Αικατερίνη η Μεγάλη, προκάλεσε τους υποδουλωμένους Έλληνες να εξεγερθούν προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή και να επιτρέψουν στα ρωσικά στρατεύματα να καταλάβουν τα βόρεια τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ρώσος καπετάνιος πυροβολικού Γρηγόριος Παπαδόπουλος, Έλληνας, στάλθηκε στη Μάνη. Ο Γεώργιος Παπαζόλης, ένας άλλος Έλληνας αξιωματικός του ρωσικού στρατού, συνεργάστηκε με τους αδελφούς Γρηγόρι (αγαπημένη της Αικατερίνης) και Alexei Orlov για την προετοιμασία της ελληνικής εξέγερσης. Η οργάνωση της ελληνικής εξέγερσης τέθηκε υπό τους αδελφούς Ορλώφ, με τον Αλεξέι να είναι ο Ρώσος διοικητής στόλου. Οι Έλληνες υποσχέθηκαν μαζική ρωσική βοήθεια (10.000 στρατιώτες και στρατιωτικός εξοπλισμός). Η Ρωσία ισχυρίστηκε ότι θα υποστηρίξει την εξέγερση των Ορθόδοξων Χριστιανών σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία και έστειλε πράκτορες στη Βοσνία, Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, την Αλβανία και την Κρήτη.
Ένας άλλος αδελφός του Ορλώφ, ο Fyodor, στάλθηκε για συντονισμό με τους αντάρτες στο Μοριά, που θεωρείται η πιο σημαντική στρατηγική περιοχή στην ηπειρωτική Ελλάδα. Η Ρωσία συγκέντρωσε έναν πολεμικό στόλο για ανάπτυξη στη Μεσόγειο. Το πρώτο σώμα στόλου αναχώρησε τον Αύγουστο του 1769 και έφτασε στο Αιγαίο τον Δεκέμβριο. Αυτή η αποστολή τεσσάρων πλοίων, μερικές εκατοντάδες στρατιώτες και ανεπαρκής προμήθεια όπλων απογοήτευσε πολύ τους Έλληνες.
Αμοιβαία δυσπιστία αναπτύχθηκε μεταξύ των Ελλήνων και των Ρώσων ηγετών. Αρχικά σχηματίστηκε ένας στρατός 1.400 ανδρών από τους Έλληνες, αλλά πρόσθετες ενισχύσεις των Κρητικών έφτασαν τις επόμενες μέρες. Οι ελληνικές δυνάμεις χωρίστηκαν σε μεγάλες λεγεώνες με τη βοήθεια ενός μικρού αριθμού Ρώσων αξιωματικών και στρατιωτών. Οι Έλληνες επαναστάτες ήταν αρχικά επιτυχημένοι και κατάφεραν να νικήσουν τις Οθωμανικές δυνάμεις στη Λακωνία και την ανατολική Μεσσηνία στη νότια Πελοπόννησο. Η εξέγερση όμως απέτυχε να εξαπλωθεί αποτελεσματικά και έτσι τα φρούρια του Ναβαρίνου, της Μεθώνης και του διοικητικού κέντρου του Μοριά, η Τριπολιτσά, παρέμειναν στα χέρια των Οθωμανών. (Οι αντάρτες κατάφεραν να ελέγξουν το φρούριο του Μυστρά, όπου ίδρυσαν μια τοπική κυβέρνηση).
Εν τω μεταξύ, στην Κρήτη οι Σφακιανοί εξεγέρθηκαν σε μεγάλο αριθμό. Ωστόσο, η υποστήριξη που υποσχέθηκαν οι Ρώσοι απεσταλμένοι δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και αφέθηκαν στην τύχη τους. Επιτέθηκαν και σκότωσαν ντόπιους Τούρκους σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να πείσουν άλλους Κρητικούς να συμμετάσχουν στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τους Τούρκους, αλλά η εξέγερση της Κρήτης σύντομα κατεστάλη από αριθμητικά ανώτερες οθωμανικές μονάδες.
Με τη βοήθεια Ελλήνων νησιωτών, ο ρωσικός στόλος κατάφερε να σημειώσει σημαντική νίκη ενάντια στο Οθωμανικό Ναυτικό στη Μάχη του Τσεσμέ, αλλά αυτό δεν βοήθησε τον ελληνικό στρατό στον Μοριά. Καθώς οι Ρώσοι απέτυχαν να φέρουν τις δυνάμεις που υποσχέθηκαν, η εξέγερση συντρίφτηκε γρήγορα.
Οι ελληνικές ενισχύσεις από τη Μακεδονία και την περιοχή του Ολύμπου αντιμετώπισαν αντίσταση κατά την εκστρατεία τους στο Μοριά και έτσι δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν τους επαναστάτες. Δυσαρεστημένοι από την αυξανόμενη ανάγκη να πολεμήσουν έναν μεγάλο πόλεμο με τη Ρωσία στα βόρεια σύνορά της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσέλαβε αλβανούς μισθοφόρους και αυτές οι δυνάμεις νίκησαν τη ρωσο-ελληνική αποστολή στην Τριπολιτσά.
Αλλά η οθωμανική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πληρώσει τους μισθούς που ζήτησαν οι Αλβανοί μισθοφόροι για την υπηρεσία τους. Οι μουσουλμάνοι αλβανοί μισθοφόροι «έτρεξαν άγρια», λεηλατώντας τη χώρα και έσφαξαν Έλληνες. Αναφερόμενοι από τον τοπικό ελληνικό λαό ως «Τουρκαλβανοί», αυτές οι ίδιες δυνάμεις κατέστρεψαν επίσης πολλές πόλεις και κωμοπόλεις στην Ήπειρο γύρω στο 1769–70. Στην Πάτρα σχεδόν κανένας δεν έμεινε ζωντανός μετά από μια Τουρκαλβανική επιδρομή. Η πόλη του Μυστρά έμεινε σε ερείπια και ο μητροπολίτης επίσκοπος Ανανίας εκτελέστηκε παρά το γεγονός ότι είχε σώσει τη ζωή πολλών Τούρκων νωρίς στην εξέγερση.
Το 1774 ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος τελείωσε με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, η οποία χορήγησε γενική αμνηστία στον πληθυσμό. Δυστυχώς, οι επιθέσεις από μουσουλμάνους Αλβανούς μισθοφόρους στο Μοριά συνέχισαν όχι μόνο εναντίον του ελληνικού πληθυσμού αλλά και εναντίον των Τούρκων. Η εκτεταμένη καταστροφή και η έλλειψη ελέγχου στην Πελοπόννησο ανάγκασαν την κεντρική οθωμανική κυβέρνηση να στείλει μια τακτική τουρκική στρατιωτική δύναμη για να καταστείλει αυτά τα αλβανικά στρατεύματα το 1779, τελικά τους έβγαλε από την Ελλάδα.
Από τη ρωσική άποψη, η αποστολή του Ορλώφ ήταν επιτυχής, αφού έβλαψε τον τουρκικό στόλο, κατεύθυνε τα τουρκικά στρατεύματα νότια και συνέβαλε στη νίκη που οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης. Από ελληνική άποψη, η υπόθεση ήταν μια καταστροφή που κόστισε τεράστιο αριθμό ζωών. Οι Έλληνες ξεχάστηκαν ουσιαστικά στη Συνθήκη του Kuchuk-Kainarji, και ως εκ τούτου έγιναν όλο και πιο δύσπιστοι για τους Ρώσους. Όταν οι Ρώσοι πράκτορες στη Ρωσία στάλθηκαν εκ νέου στην Ελλάδα το 1785 για να υποκινήσουν μια νέα ελληνική εξέγερση, συνάντησαν την απόλυτη άρνηση των Ελλήνων, οι οποίοι θυμήθηκαν το αποτυχημένο Ορλωφικό κίνημα και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.
Στη συνέχεια θα δούμε τι έγινε με τον Λάμπρο Κατσώνη.
