και όμως οι Ρώσοι δεν ήταν ποτέ φίλοι μας!

[my8os]

2. Ναύαρχος Λάμπρος Κατσώνης
Η Αικατερίνη (που αναμφισβήτητα ήταν Μεγάλη για τη Ρωσία) δεν θα άφηνε τα πράγματα έτσι. Ο Έλληνας ναυτικός Λάμπρος Κατσώνης ήταν ένας από τους ανθρώπους που πίστευαν στη ρωσική ειλικρίνεια και ανέλαβε να εκπληρώσει τους στόχους της.
Ο Κατσώνης είχε συμμετάσχει στην εξέγερση του Ορλώφ του 1770, και μετά μπήκε στην υπηρεσία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας υπό της Αικατερίνης της Μεγάλης, φτάνοντας στη θέση του Ταγματάρχη. Μετά το ξέσπασμα του Ρωσοτουρκικού πολέμου 1787–1792, την άνοιξη του 1789 πήγε στην Τεργέστη και στρατολόγησε ελληνικά πληρώματα και πλοία, σχηματίζοντας στόλο για να επιτεθεί στην οθωμανική ναυτιλία στο Ιόνιο και στο Αιγαίο Πέλαγος. Κατά την άφιξή του στο Αιγαίο το καλοκαίρι του 1789, ο Κατσώνης κατέλαβε, φρουρούσε και οχύρωσε το νησί της Κέας ως βάση. Από εκεί ηγήθηκε πολυάριθμων επιδρομών εναντίον της οθωμανικής ναυτιλίας στο βόρειο Αιγαίο, από τη Χαλκιδική έως τα Δαρδανέλια. Ο Κατσώνης ήταν επιθετικός και δεν δίστασε να αντιμετωπίσει το οθωμανικό ναυτικό όποτε ήταν δυνατόν. Τον Ιούνιο νίκησε έναν τουρκικό στόλο 14 πλοίων μεταξύ Σύρου και Μυκόνου και τον επόμενο μήνα σημείωσε άλλη μια νίκη σε μια μάχη μεταξύ Σύρου και Δήλου. Για τα κατορθώματά του, η Αικατερίνη τον προήγαγε σε Αντισυνταγματάρχη στις 24 Ιουλίου 1789. Οι Οθωμανοί προσπάθησαν να τον δωροδοκήσουν, προσφέροντας πλήρη χάρη, το δικαίωμα να εγκατασταθεί με τους οπαδούς του σε όποιο νησί ήθελε, κληρονομική εξουσία και 200.000 χρυσά νομίσματα.
Τον Σεπτέμβριο του 1789, ο Κατσώνης με τον στόλο του έφυγε για τα νησιά του Ιονίου που κυβερνώνταν από τους Ενετούς, για να επισκευάσει και να αναπληρώσει τα πλοία του. Στα τέλη Αυγούστου, ωστόσο, ο οθωμανικός στόλος έφτασε στην Κέα και λεηλάτησε το νησί. Οι άνδρες που άφησαν πίσω σκοτώθηκαν και οι εγκαταστάσεις που ανεγέρθηκαν ξυλοκοπήθηκαν στο έδαφος. Στις αρχές της άνοιξης του 1790, αφού είχε πραγματοποιήσει επισκευές στα πλοία του, ο Κατσώνης με στόλο εννέα σκαφών επέστρεψε στο Αιγαίο. Παίρνοντας τον Ανδρούτσο και τους 800 άντρες του, εισέβαλε στην τουρκική ναυτιλία στο Αιγαίο, προχωρώντας προς την Τένεδο με την ελπίδα να αντιμετωπίσει τον οθωμανικό στόλο. Στις 15 Απριλίου έφτασαν στην Κέα, την οποία οχύρωσαν πάλι και επάνδρωσαν.
Εκεί έλαβε νέα ότι οθωμανικός στόλος δεκαεννέα πλοίων είχε βγει από τα Δαρδανέλια με ρητές εντολές από τον νέο σουλτάνο, Selim III, για να τον κυνηγήσει και να τον καταστρέψει. Ο Κατσώνης έπλευσε για να τους συναντήσει με επτά πλοία, αλλά οι ανεπιθύμητοι άνεμοι καθυστέρησαν την πρόοδό του, και στις 17 Μαΐου ο στόλος του αντιμετώπισε την οθωμανική μοίρα στα στενά μεταξύ του ακρωτηρίου Κάβο Ντόρο της Εύβοιας και της Άνδρου.
Οι δύο στόλοι άρχισαν τη ναυμαχία το μεσημέρι και η μάχη κράτησε όλη την ημέρα. Ο αγώνας ήταν αρχικά υπέρ των Ελλήνων, αλλά τη νύχτα ο άνεμος έπεσε και τα πλοία του Κατσώνη δεν μπόρεσαν να κάνουν ελιγμούς. Νωρίς το πρωί της επόμενης ημέρας, μια αλγερινή μοίρα ήρθε στη βοήθεια των Οθωμανών. Τα πλοία του Κατσώνη εκτέθηκαν σε φωτιά, οι μεγάλες κατασκευές τους ήταν γεμάτες τρύπες και με πολλούς αξιωματικούς νεκρούς, και οι αντίπαλοί τους κινήθηκαν να επιβιβαστούν στα πλοία τους. Οι Αλγερινοί κατάφεραν να συλλάβουν τρία πλοία, τα οποία βυθίστηκαν αργότερα λόγω υπερβολικής ζημιάς. Στο τέλος ο Κατσώνης αναγκάστηκε να βάλει φωτιά στη δική του πολύ κατεστραμμένη ναυαρχίδα, και μόλις κατάφερε να δραπετεύσει, με μερικούς στενούς συντρόφους, σε ένα σκαρί ανάμεσα στα οθωμανικά πλοία.
Η μάχη τελείωσε για τον στόλο του Κατσώνη έχοντας 565 νεκρούς και 53 τραυματίες και συλλήψεις, ενώ τα υπόλοιπα δύο πλοία του αποσύρθηκαν στα Κύθηρα. Οι απώλειες της Οθωμανικής και της Αλγερίας ήταν επίσης βαριές, με χιλιάδες άνδρες να σκοτώνονται και να τραυματίζονται. Ωστόσο, ο στόλος του Κατσώνη καταστράφηκε ως αποτελεσματική δύναμη. Οι Οθωμανοί πήραν και πάλι την Κέα, καταστρέφοντας τη βάση του Κατσώνη εκεί. Η μάχη ήταν τόσο καταστροφική που μπήκε στη λαϊκή ιστορία με τη φράση «Αν σ’ αρέσει Μπάρμπα-Λάμπρο ξαναπέρνα από την Άνδρο".
Παρά την ήττα αυτή, ο Κατσώνης επιβραβεύτηκε από την Τσαρίνα Αικατερίνη, μετά από πρόταση του Ποτέμκιν, με προαγωγή σε Συνταγματάρχη και τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου, 4ης τάξης. Γιατί; Επειδή η παρουσία του στο Αιγαίο πήρε πολύτιμους οθωμανούς πόρους (οι ελληνικοί θάνατοι ήταν άνευ σημασίας μάλλον). Εν τω μεταξύ, οι ρωσικές νίκες στο Măcin και το Kaliakra οδήγησαν στο τέλος του πολέμου με την ανακωχή στις 11 Αυγούστου 1791, ακολουθούμενη από τη Συνθήκη της Jassy. Ο Κατσώνης διατάχθηκε αμέσως να σταματήσει τις δραστηριότητές του. Ωστόσο, αφού το κατάλαβε τελικά, αρνήθηκε να υπακούσει και συγκέντρωσε τα πλοία του στο Πόρτο Κάγιο κοντά στο ακρωτήριο Ταίναρον, όπου δέχθηκε επίθεση από μια οθωμανική μοίρα και ο στόλος του εκμηδενίστηκε. Ο ίδιος ο Κατσώνης κατάφερε να δραπετεύσει στη Ρωσία με μερικούς από τους οπαδούς του, στη Λιβαδειά της Κριμαίας, όπου έζησε μέχρι το τέλος των ημερών του.
Το Παλάτι Λιβάδια, η καλοκαιρινή κατοικία των τελευταίων Τσάρων, χτίστηκε στο κτήμα Κατσώνη μετά το 1861. Εκεί πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη της Γιάλτας του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Όταν βρω χρόνο θα συνεχίσω με την πολιορκία της Κέρκυρας.

[RASTA]

Ρώσος διπλωμάτης λέει ότι είναι περήφανη η Ρωσία που στήριξε την Τουρκία πριν 100 χρόνια (δίνοντάς τους όπλα για τις σφαγές Ελλήνων).

https://greekcitytimes.com/2020/05/01/russian-deputy-says-he-is-proud-the-soviets-gave-weapons-to-turks-that-massacred-over-a-million-greeks/

Congratulating his Turkish counterparts on the occasion of the 100th anniversary of the founding of the Turkish Grand National Assembly last week, Russian Duma deputy Sergey Markov said that Russia is “proud” that they supported the Turks 100 years ago.

Να θυμηθούμε:

– την τυχοδιωκτική στάση της κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου που το Γενάρη του 1919 συμμετείχε με ελληνικά στρατεύματα (23.351 στρατιώτες) στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία των δυνάμεων της Αντάντ ενάντια στη νεοσύστατη τότε Σοβιετική Ρωσία [1]. Παρά την ξεκάθαρα τυχοδιωκτική, εχθρική στάση της αστοτσιφλικάδικης Ελλάδας απέναντι στην επαναστατημένη Ρωσία, οι μπολσεβίκοι ουδέποτε στράφηκαν ενάντια στον ελληνισμό της Ανατολής. Αντίθετα, στάθηκαν αρωγοί των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής του Πόντου σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές.

Να θυμηθούμε επίσης:

– την στάση της Σοβιετικής Ρωσίας κατά τις τραγικές στιγμές, των διώξεων και σφαγών, που βίωνε ο ελληνισμός στην Κοτύωρα του Πόντου. Σύμφωνα με τον αυστριακό πρόξενο στην Τραπεζούντα Ernst von Kwiatkowski, τον Φλεβάρη του 1918 περίπου 30,000 έλληνες εγκατέλειψαν με ασφάλεια την περιοχή της Τραπεζούντας επιβιβαζόμενοι σε σοβιετικά πλοία.

Να τι αναφέρει χαρακτηριστικά ο μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών): «Οι “άθεοι” Μπολσεβίκοι, εν αντιθέσει προς ό,τι δεν έπραξαν αι “χριστιανικαί” Δυνάμεις της Δύσεως διά του κολοσσιαίου αυτών στόλου κατά την εν μηνί Αυγούστω 1922 πυρπόλησιν και σφαγήν της Σμύρνης (…) περισυνέλεξαν όλον τον χριστιανικόν εκείνον κόσμον και τον μετέφεραν με ασφάλεια στην Τραπεζούντα»

[my8os]

3. Η Ρωσική-Τουρκική Συμμαχία το 1798 (Η Πολιορκία της Κέρκυρας, 1798-99)
Με τη Συνθήκη του Campo Formio (Νοέμβριος 1797) και τη διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας, τα Ιόνια Νησιά παραχωρήθηκαν στη Γαλλική Δημοκρατία. Το 1798, ο Ναύαρχος Fyodor Ushakov στάλθηκε στη Μεσόγειο για τη διοίκηση κοινού ρωσικού-τουρκικού στόλου. Αναπληρωτής του ήταν ο Οθωμανός Αντιναύαρχος Καντίρ Μπέη.
Ένα από τα κύρια καθήκοντα του Ushakov ήταν να πάρει τα στρατηγικώς σημαντικά ελληνικά νησιά από τους Γάλλους. Τον Οκτώβριο του 1798 οι γαλλικές φρουρές διώχθηκαν από τα Κύθηρα, τη Ζάκυνθο, την Κεφαλονιά και τη Λευκάδα. Έμεινε να πάρει το μεγαλύτερο και καλύτερα οχυρωμένο νησί του αρχιπελάγους, την Κέρκυρα (Κέρκυρα).
Οι Γάλλοι, που διοικούνταν από τον κυβερνήτη Στρατηγό Louis Chabot, είχαν 3000 στρατιώτες και 650 όπλα στην Κέρκυρα, καθώς και 500 στρατιώτες και 5 πυροβολικές στο Μπαλί. Στο λιμάνι βρισκόταν μια γαλλική μοίρα δύο πλοίων της γραμμής, το 74-όπλο Généreux και το 54-gun Leander, το 20-gun corvette Brune, ένα βομβητικό σκάφος, ένα brig και τέσσερα βοηθητικά σκάφη.
Στις 4 Νοεμβρίου 1798 η Ρωσική-Τουρκική μοίρα του Ushakov ξεκίνησε την πολιορκία της Κέρκυρας. Εντάχθηκαν λίγο αργότερα από μια τουρκική μοίρα και μια άλλη ρωσική μοίρα υπό την ηγεσία του καπετάνιου Dmitry Senyavin. Δεδομένων των ισχυρών οχυρώσεων του νησιού και της έλλειψης δυνάμεων για έφοδο, αποφασίστηκε αρχικά να περιμένουν τις τουρκικές ενισχύσεις για μια δύναμη εφόδου. Ωστόσο, την πρώτη μέρα οι Γάλλοι εγκατέλειψαν τις οχυρώσεις τους στο νησί Λαζαρέτο, το οποίο κατέλαβαν αμέσως οι Ρώσοι.
Στις 13 Νοεμβρίου μια μικρή δύναμη Ρώσων προσγειώθηκε χωρίς αντίσταση και κατέλαβε το μικρό λιμάνι Γουβιά περίπου πέντε μίλια κατά μήκος της ακτής. Από τότε οι Ρώσοι άρχισαν να χτίζουν μπαταρίες και να ξεφλουδίζουν τα γαλλικά οχυρά. Τον Δεκέμβριο, μια άλλη ρωσική μοίρα αύξησε τις πολιορκητικές δυνάμεις. Ο συνδυασμένος στόλος αποτελείται πλέον από 12 πλοία, 11 φρεγάτες, 1700 ρωσικούς πεζοναύτες και 4250 τουρκικά στρατεύματα.
Η επίθεση σε ένα μικρό νησί (με διάμετρο μικρότερο του ενός χιλιομέτρου) στο στόμα του λιμανιού της Κέρκυρας, ξεκίνησε νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου 1799. Μετά από βομβαρδισμό τεσσάρων ωρών από πολλά πλοία, και οι πέντε παράκτιες μπαταρίες στο νησί είχαν καταστραφεί. Ο Leander και ο Brune προσπάθησαν να παρέμβουν αλλά υπέστησαν ζημιές και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στην προστασία των μπαταριών της Κέρκυρας. Στη συνέχεια, ο συμμαχικός στόλος αποβίβασε πάνω από 2000 άντρες στο νησάκι και μετά από δύο ώρες μάχης το νησάκι καταλήφθηκε. Από τους 800 άνδρες που υπερασπίστηκαν το νησί, 200 σκοτώθηκαν και 400 συνελήφθησαν, μεταξύ των οποίων ο διοικητής του νησιού, ο Ταξίαρχος Pivron. Περίπου 150 άνδρες κατάφεραν να κολυμπήσουν στην Κέρκυρα. Οι ρωσικές απώλειες ήταν 31 νεκροί και 100 τραυματίστηκαν. Οι Οθωμανοί είχαν 180 νεκρούς και τραυματίες.
Μετά την πτώση του μικρού νησιού, το κλειδί για την Κέρκυρα ήταν στα χέρια του Ushakov. Την 1η Μαρτίου οι συλληφθείσες μπαταρίες στο νησί άνοιξαν πυρ στα οχυρά της πόλης, υποστηριζόμενα από τις μπαταρίες των Ρώσων και μερικά από τα ρωσικά και τουρκικά πολεμικά πλοία. Οι συμμαχικές δυνάμεις εισέβαλαν και κατέλαβαν τα απομακρυσμένα οχυρά του San Rocco, του San Salvatore και του San Abraham.
Στις 2 Μαρτίου ο Ushakov σχεδίαζε να επιτεθεί στα κύρια οχυρά, αλλά το πρωί οι Γάλλοι έστειλαν απεσταλμένους να ζητήσουν ανακωχή σαράντα οκτώ ωρών και στις 3 Μαρτίου παραδόθηκαν.
Ο Ναύαρχος Ουσάκοφ τιμήθηκε από τον Αυτοκράτορα της Ρωσίας με το αστέρι του Τάγματος του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι και από τον Οθωμανό Σουλτάνο με ένα chelengk, που σπάνια απονεμήθηκε σε μη Μουσουλμάνους.
Η κατάληψη της Κέρκυρας ολοκλήρωσε τη Ρωσοτουρκική κατάληψη των Ιονίων Νήσων, η οποία είχε μεγάλη στρατιωτική και πολιτική σημασία. Τα νησιά έγιναν προσωρινό προτεκτοράτο της Ρωσίας και της Τουρκίας, και για αρκετά χρόνια η Κέρκυρα χρησίμευσε ως βάση για τον ρωσικό μεσογειακό στόλο.
Ναι, παιδιά, είναι αλήθεια: Εν κατακλείδι, οι Ρώσοι συμμάχησαν με τους Τούρκους για να πάρουν Ελληνικά νησιά.
Στο επόμενο θα αναφερθώ στον Αλέξανδρο Υψηλάντη και την αποτυχημένη επανάσταση στη Μολδοβλαχία.

[pastakis]

3.
Ναι, παιδιά, είναι αλήθεια: Εν κατακλείδι, οι Ρώσοι συμμάχησαν με τους Τούρκους για να πάρουν Ελληνικά νησιά.

Εν κατακλείδι, οι Ρώσοι συμμάχησαν με τους Τούρκους για να πάρουν Γαλλικα νησιά.

Αυτο ειναι το σωστο

[my8os]

3.
Ναι, παιδιά, είναι αλήθεια: Εν κατακλείδι, οι Ρώσοι συμμάχησαν με τους Τούρκους για να πάρουν Ελληνικά νησιά.

Εν κατακλείδι, οι Ρώσοι συμμάχησαν με τους Τούρκους για να πάρουν Γαλλικα νησιά.

Αυτο ειναι το σωστο

Δεν είναι σωστό καθότι κατά πλειοψηφία Έλληνες ζούσαν στο νησί από την αρχαιότητα έως σήμερα.

[pastakis]

Ηταν ή δεν ηταν γαλλικοι νομοί εκεινη την περιοδο τα Επτανησα;

[OV1950]

Επειδή ο OV είπε να γράψω κάτι δικό μου και να μην παραθέτω άρθρα, ας δούμε μερικά γεγονότα. Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές και θα είναι πολλά.
Η ιστορική και θρησκευτική σχέση με το Βυζάντιο έκαναν πάντα τη Ρωσία μια ελκυστική επιλογή για τους Έλληνες στη σύγχρονη εποχή. Αυτή η έλξη, ωστόσο, βασίζεται περισσότερο σε ευσεβείς πόθους παρά στα πραγματικά γεγονότα. Τα τελευταία 250 χρόνια, η ρωσική κρατική προπαγάνδα προωθεί τον θρύλο του «ξανθού αγώνα» που θα απελευθερώσει τους Έλληνες. Αυτές οι υποτιθέμενες προφητείες διατυπώθηκαν δήθεν από τον Άγιο Κοσμά της Αιτωλίας μετά την αποτυχημένη εξέγερση του Ορλώφ του 1770. Πέρα από πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ωστόσο, η Ρωσία δεν υπήρξε ιστορικά ποτέ υπέρ της Ελλάδας, και οποιεσδήποτε ελπίδες για μια πανορθόδοξη ηγεμονία που μεσολάβησε από τη ρωσική δύναμη με την Ελλάδα στο κέντρο της είναι απλά ‘ατμός’.
Η εικόνα ενός νεοβυζαντινού Ορθόδοξου αυτοκράτορα που ανέβηκε στο θρόνο στην Κωνσταντινούπολη ήταν πάντα ελκυστική. Αλλά αυτό που δεν γίνεται συνήθως αποδεκτό είναι ότι, ήδη, είχαμε ένα από αυτά στην Αθήνα, και δεν συνέβη τίποτα. Ο Κωνσταντίνος Β΄ της Βουλής του Γκλίξμπουργκ, ο Βασιλιάς των Ελλήνων, ο Πρίγκιπας της Δανίας, ο νικητής του Ολυμπιακού Χρυσού Μεταλλίου κ.λπ., είναι, μέσω της γιαγιάς του της ρωσικής δυναστείας Ρομανώφ, ενός άμεσου μητρικού απογόνου 27ης γενιάς της ελληνικής βυζαντινής αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκαινας Καματερίνας ή Καματηρά. Η τουρκική αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε λόγω της παρουσίας ενός Ορθόδοξου Ρωμανώφ σε έδρα εξουσίας στο ιερό έδαφος της Ελλάδας, η Αγία Σοφία δεν ξαναγεννήθηκε σε δόξα, το λαμπερό φως της Παναγίας δεν φάνηκε να κατακαίει τους άπιστους. Οι Τούρκοι δεν υποχώρησαν πέρα από τη μυθική κόκκινη μηλιά, όπου κι αν είναι. Δυστυχώς, τίποτα δεν συμβαίνει ποτέ χωρίς τα πόδια μας στο έδαφος - απλώς ρωτήστε τον Salah ad-Din ibn Ayyub ή τον βασιλιά Ριχάρδο για αυτό, και θα σας πουν.
Τι συνέβη όμως στους Έλληνες που έπιναν στο όνομα της ρωσικής βότκας; Λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτό με μερικά ποστ. Πάντως εν κατακλείδι τίποτα καλό συνέβη για εμάς τους Έλληνες.
1. Οι εξεγέρσεις του Ορλώφ.
Επιθυμώντας να αποδυναμώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο φιλο-ρωσικό ελληνικό κράτος, οι ρώσοι απεσταλμένοι στάλθηκαν στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του 1760 για να συνάψουν σύμφωνο με τους ισχυρότερους τοπικούς στρατιωτικούς ηγέτες. Κατά την προετοιμασία για τον πόλεμο, Ρώσοι πράκτορες προώθησαν ενεργά την ελληνική εξέγερση. Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1768-74), η σφετεριστής Τσαρίνα Αικατερίνη η Μεγάλη, προκάλεσε τους υποδουλωμένους Έλληνες να εξεγερθούν προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή και να επιτρέψουν στα ρωσικά στρατεύματα να καταλάβουν τα βόρεια τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ρώσος καπετάνιος πυροβολικού Γρηγόριος Παπαδόπουλος, Έλληνας, στάλθηκε στη Μάνη. Ο Γεώργιος Παπαζόλης, ένας άλλος Έλληνας αξιωματικός του ρωσικού στρατού, συνεργάστηκε με τους αδελφούς Γρηγόρι (αγαπημένη της Αικατερίνης) και Alexei Orlov για την προετοιμασία της ελληνικής εξέγερσης. Η οργάνωση της ελληνικής εξέγερσης τέθηκε υπό τους αδελφούς Ορλώφ, με τον Αλεξέι να είναι ο Ρώσος διοικητής στόλου. Οι Έλληνες υποσχέθηκαν μαζική ρωσική βοήθεια (10.000 στρατιώτες και στρατιωτικός εξοπλισμός). Η Ρωσία ισχυρίστηκε ότι θα υποστηρίξει την εξέγερση των Ορθόδοξων Χριστιανών σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία και έστειλε πράκτορες στη Βοσνία, Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο, την Αλβανία και την Κρήτη.
Ένας άλλος αδελφός του Ορλώφ, ο Fyodor, στάλθηκε για συντονισμό με τους αντάρτες στο Μοριά, που θεωρείται η πιο σημαντική στρατηγική περιοχή στην ηπειρωτική Ελλάδα. Η Ρωσία συγκέντρωσε έναν πολεμικό στόλο για ανάπτυξη στη Μεσόγειο. Το πρώτο σώμα στόλου αναχώρησε τον Αύγουστο του 1769 και έφτασε στο Αιγαίο τον Δεκέμβριο. Αυτή η αποστολή τεσσάρων πλοίων, μερικές εκατοντάδες στρατιώτες και ανεπαρκής προμήθεια όπλων απογοήτευσε πολύ τους Έλληνες.
Αμοιβαία δυσπιστία αναπτύχθηκε μεταξύ των Ελλήνων και των Ρώσων ηγετών. Αρχικά σχηματίστηκε ένας στρατός 1.400 ανδρών από τους Έλληνες, αλλά πρόσθετες ενισχύσεις των Κρητικών έφτασαν τις επόμενες μέρες. Οι ελληνικές δυνάμεις χωρίστηκαν σε μεγάλες λεγεώνες με τη βοήθεια ενός μικρού αριθμού Ρώσων αξιωματικών και στρατιωτών. Οι Έλληνες επαναστάτες ήταν αρχικά επιτυχημένοι και κατάφεραν να νικήσουν τις Οθωμανικές δυνάμεις στη Λακωνία και την ανατολική Μεσσηνία στη νότια Πελοπόννησο. Η εξέγερση όμως απέτυχε να εξαπλωθεί αποτελεσματικά και έτσι τα φρούρια του Ναβαρίνου, της Μεθώνης και του διοικητικού κέντρου του Μοριά, η Τριπολιτσά, παρέμειναν στα χέρια των Οθωμανών. (Οι αντάρτες κατάφεραν να ελέγξουν το φρούριο του Μυστρά, όπου ίδρυσαν μια τοπική κυβέρνηση).
Εν τω μεταξύ, στην Κρήτη οι Σφακιανοί εξεγέρθηκαν σε μεγάλο αριθμό. Ωστόσο, η υποστήριξη που υποσχέθηκαν οι Ρώσοι απεσταλμένοι δεν έφτασε ποτέ στην Κρήτη και αφέθηκαν στην τύχη τους. Επιτέθηκαν και σκότωσαν ντόπιους Τούρκους σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να πείσουν άλλους Κρητικούς να συμμετάσχουν στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν τους Τούρκους, αλλά η εξέγερση της Κρήτης σύντομα κατεστάλη από αριθμητικά ανώτερες οθωμανικές μονάδες.
Με τη βοήθεια Ελλήνων νησιωτών, ο ρωσικός στόλος κατάφερε να σημειώσει σημαντική νίκη ενάντια στο Οθωμανικό Ναυτικό στη Μάχη του Τσεσμέ, αλλά αυτό δεν βοήθησε τον ελληνικό στρατό στον Μοριά. Καθώς οι Ρώσοι απέτυχαν να φέρουν τις δυνάμεις που υποσχέθηκαν, η εξέγερση συντρίφτηκε γρήγορα.
Οι ελληνικές ενισχύσεις από τη Μακεδονία και την περιοχή του Ολύμπου αντιμετώπισαν αντίσταση κατά την εκστρατεία τους στο Μοριά και έτσι δεν ήταν σε θέση να βοηθήσουν τους επαναστάτες. Δυσαρεστημένοι από την αυξανόμενη ανάγκη να πολεμήσουν έναν μεγάλο πόλεμο με τη Ρωσία στα βόρεια σύνορά της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσέλαβε αλβανούς μισθοφόρους και αυτές οι δυνάμεις νίκησαν τη ρωσο-ελληνική αποστολή στην Τριπολιτσά.
Αλλά η οθωμανική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πληρώσει τους μισθούς που ζήτησαν οι Αλβανοί μισθοφόροι για την υπηρεσία τους. Οι μουσουλμάνοι αλβανοί μισθοφόροι «έτρεξαν άγρια», λεηλατώντας τη χώρα και έσφαξαν Έλληνες. Αναφερόμενοι από τον τοπικό ελληνικό λαό ως «Τουρκαλβανοί», αυτές οι ίδιες δυνάμεις κατέστρεψαν επίσης πολλές πόλεις και κωμοπόλεις στην Ήπειρο γύρω στο 1769–70. Στην Πάτρα σχεδόν κανένας δεν έμεινε ζωντανός μετά από μια Τουρκαλβανική επιδρομή. Η πόλη του Μυστρά έμεινε σε ερείπια και ο μητροπολίτης επίσκοπος Ανανίας εκτελέστηκε παρά το γεγονός ότι είχε σώσει τη ζωή πολλών Τούρκων νωρίς στην εξέγερση.
Το 1774 ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος τελείωσε με τη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, η οποία χορήγησε γενική αμνηστία στον πληθυσμό. Δυστυχώς, οι επιθέσεις από μουσουλμάνους Αλβανούς μισθοφόρους στο Μοριά συνέχισαν όχι μόνο εναντίον του ελληνικού πληθυσμού αλλά και εναντίον των Τούρκων. Η εκτεταμένη καταστροφή και η έλλειψη ελέγχου στην Πελοπόννησο ανάγκασαν την κεντρική οθωμανική κυβέρνηση να στείλει μια τακτική τουρκική στρατιωτική δύναμη για να καταστείλει αυτά τα αλβανικά στρατεύματα το 1779, τελικά τους έβγαλε από την Ελλάδα.
Από τη ρωσική άποψη, η αποστολή του Ορλώφ ήταν επιτυχής, αφού έβλαψε τον τουρκικό στόλο, κατεύθυνε τα τουρκικά στρατεύματα νότια και συνέβαλε στη νίκη που οδήγησε στην υπογραφή της Συνθήκης. Από ελληνική άποψη, η υπόθεση ήταν μια καταστροφή που κόστισε τεράστιο αριθμό ζωών. Οι Έλληνες ξεχάστηκαν ουσιαστικά στη Συνθήκη του Kuchuk-Kainarji, και ως εκ τούτου έγιναν όλο και πιο δύσπιστοι για τους Ρώσους. Όταν οι Ρώσοι πράκτορες στη Ρωσία στάλθηκαν εκ νέου στην Ελλάδα το 1785 για να υποκινήσουν μια νέα ελληνική εξέγερση, συνάντησαν την απόλυτη άρνηση των Ελλήνων, οι οποίοι θυμήθηκαν το αποτυχημένο Ορλωφικό κίνημα και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.
Στη συνέχεια θα δούμε τι έγινε με τον Λάμπρο Κατσώνη.

Τα ορλωφικά ήταν μέρος μεγάλων ρωσοτουρκικών εντάσεων της εποχής. Αυτές έληξαν προσωρινά με την Συνθήκη των Κιουτσούκ-Καϊναρτζή. Η συνθήκη αυτή έβαλε τα θεμέλια για την εκρηκτική ανάπτυξη του ελληνόκτητο εμπορικού στόλου και μια πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη στρωμάτων του πληθυσμού, τόσο εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορία όσο και σε όλη την παρευξεινια περιοχή (πχ Οδησσός). Τα πλοία και τα πληρώματα αυτών έγιναν η απαραίτητη μαγιά για την Επανάσταση ενώ η ανάδυση της ελληνικής αστικής τάξης αποτέλεσε τον καταλύτη για να μπολιαστει ο πληθυσμός με τις φιλελεύθερες ιδέες από τον ευρωπαϊκό χώρο.
Στην Πελοπόννησο υπήρξαν σαφώς καταστροφές, κυρίως επειδή οι Τούρκοι ανεχθηκαν τις αυθαιρεσίες των Αλβανών (τους είχαν δώσει εντολή να λεηλατήσουν ότι ήθελαν έναντι της μισθοδοσίας που τους όφειλαν. Οι Αλβανοί το παράκαναν τόσο πολύ ώστε στο τέλος εξόργισαν ακόμη και τις τουρκικές κεφαλές ώστε αυτές να αποφασίσουν να τους εξοντώσουν). Αν μια σημαντικοτατη φάρα πλήρωσε βαρυτατο φόρο αίματος ως  του σημείο να εξαφανιστεί σχεδόν, αυτή ήταν η φάρα των Κολοκοτρωναιων. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν τότε παιδί και κινδύνεψε πολύ να χαθεί κι αυτός. Ο άνθρωπος αυτός που στην πορεία πέρασε από τις τάξεις του αγγλικού στρατού αποτέλεσε ηγετικό στελεχος του λεγόμενου Ρωσικού κόμματος. Ο Κολοκοτρώνης μάλλον κάτι ήξερε παραπάνω από τον κάθε mythos ως προς τα γεγονότα της τότε εποχής.
Μια ακόμη παράμετρος που λησμονουν πονηρά κάποιοι είναι να πουν τι στάση είχαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι στα πολεμικά επεισόδια της Ρωσίας με τους Οθωμανούς; Ήταν αρωγοί εναντίον των αλλοθρησκων; Άφηναν έστω τα ρώσικα πλοία να πάνε ανεμπόδιστα από τη Βαλτικη ως τη Μεσόγειο; Ή μήπως η αγωνία τους ήταν να διατηρήσουν την ακεραιότητα της Οθ. Αυτοκρατορία ως αντιπάλου της Ρωσίας;

[my8os]

@pastakis: η διακυβέρνηση ήταν Γαλλική αλλά δεν λέμε ότι ήταν γαλλικά νησιά αλλιώς τότε και η υπόλοιπη Ελλάδα ήταν τούρκικη και άρα με την επανάσταση του '21 δεν την απελευθερώσαμε αλλά την κατακτήσαμε (αφού ήταν τούρκικη).

@ov: δεν εξετάζουμε τι έκαναν Άγγλοι, Γάλλοι, κλπ. Τα κείμενα είναι για να δούμε τι ακριβώς αποτελέσματα (σε αίμα) έφεραν οι ενέργειες των Ρώσων και αν όντως έγιναν για να βοηθήσουν την Ελλάδα (αν την βοήθησαν) ή το αντίθετο.
Τα ορλωφικά ελάχιστη έως καμία σχέση έχουν με την ανάπτυξη του ελληνικού εμπορικού στόλου που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.

[pastakis]

Ουτε Ελληνικα ηταν τα νησια

[OV1950]

@ov: δεν εξετάζουμε τι έκαναν Άγγλοι, Γάλλοι, κλπ. Τα κείμενα είναι για να δούμε τι ακριβώς αποτελέσματα (σε αίμα) έφεραν οι ενέργειες των Ρώσων και αν όντως έγιναν για να βοηθήσουν την Ελλάδα (αν την βοήθησαν) ή το αντίθετο.
Τα ορλωφικά ελάχιστη έως καμία σχέση έχουν με την ανάπτυξη του ελληνικού εμπορικού στόλου που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.

Δε θα σχολιάσω το ότι δε σχολιάζεις τι στάση είχαν οι Άγγλοι ή οι Γάλλοι...
Ποιος όμως σου είπε ότι η ανάπτυξη του ελληνικού εμπορικού στόλου θα γινόταν έτσι κι αλλιώς χωρίς τη συγκεκριμένη συνθήκη που είχε πολύ συγκεκριμένα μέτρα για το εμπορικό ναυτικό; Γιατί έπρεπε να περιμένει 300+ χρόνια μέχρι να έρθει και αναπτύχθηκε τ υ χ α ί α μόνο όταν πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη συνθήκη;

[my8os]

Οι Έλληνες και πριν τα ορλωφικά είχαν αρκετή δραστηριότητα με εμπορικά πλοία από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι Ρώσοι απλά εκμεταλλεύτηκαν την ελληνική τεχνογνωσία για να αποκτήσουν δικό τους εμπορικό στόλο. Κατά τη λογική του pastakis ήταν ρωσικά πλοία και όχι ελληνικά (αφού είχαν ρωσική σημαία).

[OV1950]

Οι Έλληνες και πριν τα ορλωφικά είχαν αρκετή δραστηριότητα με εμπορικά πλοία από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι Ρώσοι απλά εκμεταλλεύτηκαν την ελληνική τεχνογνωσία για να αποκτήσουν δικό τους εμπορικό στόλο. Κατά τη λογική του pastakis ήταν ρωσικά πλοία και όχι ελληνικά (αφού είχαν ρωσική σημαία).

Μιλαμε για τη περίοδο της Τουρκοκρατίας και με πας στην αρχαιότητα; Η συζήτηση μπαίνει ξεκάθαρα στη σφαίρα της γραφικότητας. Συνηθίζω επίσης να ακριβολογώ. Μίλησα για ελληνόκτητο στόλο και νομίζω ότι ήμουν απολύτως ξεκάθαρος. Όχι σε μένα παπαρίτσες λοιπόν.

[my8os]

Δεν σε πάω στην αρχαιότητα. Αναφέρω την αρχαιότητα ως επιχείρημα ότι οι Έλληνες έχουν ανέκαθεν τεράστια τεχνογνωσία την οποία οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν.
Αν δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις δεν σου φταίω εγώ. Άσε την προσφιλή τακτική μείωσης του συνομιλητή σου.
Από πού θεωρείς ότι ήταν ελληνόκτητος ο στόλος;

Σε ό,τι αφορά στα ελληνικά ενδιαφέροντα, με την υπογραφή της Συνθήκης κατοχυρώθηκε νομικά το δικαίωμα της χρήσης της ρωσικής σημαίας από Έλληνες πλοιοκτήτες, όπως και η ναυπήγηση πλοίων μεγάλου εκτοπίσματος. Χρησιμοποιώντας τη ρωσική σημαία και τη χορήγηση αδείας επιτηδεύματος, σε όσους ύψωναν τη ρωσική σημαία, από τον διοικητή της Οδησσού, ο εμπορικός στόλος των Ελλήνων πλοιοκτητών αναπτύχθηκε θεαματικά

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BA-%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AE#%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

[my8os]

4. Τσάρος Αλέξανδρος εναντίον στρατηγού Αλέξανδρου, η καταστροφική εξέγερση στη Μολδοβλαχία, 1821
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν ανώτερος αξιωματούχος του αυτοκρατορικού ρωσικού ιππικού κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντων Πολέμων. Η οικογένεια Υψηλάντη καταγόταν από τον Ποντιακό πληθυσμό της Τραπεζούντας. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος Υψηλάντης και ο παππούς Αλέξανδρος ήταν ενεργά μέλη στην οθωμανική διοίκηση και με υψηλό μορφωτικό επίπεδο, ο καθένας με το δικό του μερίδιο υπηρεσίας ως δραγομάνος στην αυλή του σουλτάνου και ως οσποδάροι των Δουνάβιων πριγκιπάτων. Με το ξέσπασμα του ρωσοτουρκικού πολέμου το 1805, ο πατέρας του διέφυγε με την οικογένειά του στην αυτοκρατορική Ρωσία. Εκεί ο νεαρός Αλέξανδρος έλαβε μια διεξοδική εκπαίδευση, μιλώντας άπταιστα ρωσικά, γαλλικά, γερμανικά και ρουμάνικα. Το χέρι του Υψηλάντη διαμελίστηκε από ένα γαλλικό βλήμα στη Μάχη της Δρέσδης το 1813, οπότε επικεντρώθηκε στην πολιτική, τελικά συναντήθηκε με τον Τσάρο Αλέξανδρο Α ', ο οποίος τον διόρισε ως βοηθό του την 1η Ιανουαρίου 1816. Στα τέλη του 1817, στο σε ηλικία 25 ετών, ο Υψηλάντης είχε γίνει υποστράτηγος.
Ο Υψηλάντης εξελέγη επικεφαλής της Φιλικής Εταιρείας τον Απρίλιο του 1820 και ανέλαβε το έργο του σχεδιασμού της εξέγερσης. Η πρόθεσή του ήταν να πυροδοτήσει όλους τους χριστιανούς των Βαλκανίων σε εξέγερση και να αναγκάσει τη Ρωσία να παρέμβει για λογαριασμό τους. Η λέξη «δύναμη» είναι σημαντική, επειδή η Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν υπογράψει μια συνθήκη, και τόσο ο Τσάρος Αλέξανδρος όσο και ο Υπουργός Καποδίστριας δεν ενδιαφερόταν για κλιμάκωση. Οι Ρώσοι είχαν πολεμήσει έναν ακόμη πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία μεταξύ 1806-1812, η ευθύνη για την οποία πιθανότατα βαρύνει τον πατέρα του Υψηλάντη Κωνσταντίνο. Ο πόλεμος τελείωσε με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1812.
Το 1820, μετά την άρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια, του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, να αποδεχθεί τη θέση του ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας, η θέση προσφέρθηκε στον Υψηλάντη, ο οποίος στη συνέχεια εξελέγη ηγέτης της μυστικής κοινωνίας. Μετά την εκλογή του, επεξεργάστηκε το γενικό σχέδιο του ελληνικού πολέμου της Ανεξαρτησίας τον Μάιο του 1820 στο Βουκουρέστι, με τη συμμετοχή αρχηγών από την ηπειρωτική Ελλάδα. Ο Υψηλάντης εξέδωσε δήλωση στις 8 Οκτωβρίου 1820, ανακοινώνοντας ότι σύντομα θα ξεκινήσει μια εξέγερση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλώνοντας ότι οι Έλληνες δεν χρειάζονταν ξένη βοήθεια, καθώς θα μπορούσαν να νικήσουν τους Τούρκους μόνοι τους, πριν πει ότι η ρωσική υποστήριξη ήταν βέβαιη.
Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Υψηλάντης διέσχισε τον ποταμό Prut με τους οπαδούς του. Προκειμένου να ενθαρρύνει τους ντόπιους Ρουμάνους Χριστιανούς να συμμετάσχουν μαζί του, ανακοίνωσε ότι είχε «την υποστήριξη μιας Μεγάλης Δύναμης», υπονοώντας τη Ρωσία. Ο Μιχαήλ Σούτσος, τότε Πρίγκιπας της Μολδαβίας και μέλος της Φιλικής Εταιρείας, έθεσε τον φύλακά του στη διάθεση του Υψηλάντη. Εν τω μεταξύ, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Β της Κωνσταντινούπολης και η Σύνοδος είχε αναθεματίσει τόσο τον Υψηλάντη όσο και τον Σούτσο, εκδίδοντας πολλά εγκύκλια, και μια ρητή καταγγελία της Επανάστασης σύμφωνα με την πολιτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι Τούρκοι τους κρέμασαν ούτως ή άλλως, κάτι που ήταν καλό για την Ελλάδα, όπως θα δούμε.
Αντί να προχωρήσει άμεσα στην Brăila, όπου αναμφισβήτητα θα μπορούσε να εμποδίσει τους Οθωμανούς στρατούς να εισέλθουν στα Πριγκιπάτα, και όπου θα μπορούσε να αναγκάσει τη Ρωσία να δεχθεί τετελεσμένο γεγονός, ο Υψηλάντης παρέμεινε στο Ιάσιο και διέταξε τις εκτελέσεις πολλών φιλο-Οθωμανών Μολδαβών. Στο Βουκουρέστι, όπου έφτασε στις αρχές Απριλίου μετά από καθυστέρηση μερικών εβδομάδων, αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να βασιστεί στους Πάντουρες της Βλαχίας για να συνεχίσουν την εξέγερσή τους και να βοηθήσουν τον ελληνικό σκοπό. Ηγέτης των Pandur ήταν ο Tudor Vladimirescu, ο οποίος είχε ήδη φτάσει στα περίχωρα του Βουκουρεστίου στις 16 Μαρτίου. Στο Βουκουρέστι, οι σχέσεις των δύο ανδρών επιδεινώθηκαν δραματικά.
Όταν ο Καποδίστριας έμαθε ότι ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης είχε εισβάλει στο οθωμανικό προτεκτοράτο της Μολδαβίας με σκοπό να προκαλέσει μια γενική εξέγερση στα Βαλκάνια εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Καποδίστριας χαρακτηρίστηκε ως «άνθρωπος που χτυπήθηκε από κεραυνό». Ο Τσάρος Αλέξανδρος, δεσμευμένος να υποστηρίξει την καθιερωμένη τάξη στην Ευρώπη, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να υποστηρίξει μια εξέγερση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και ως εκ τούτου εναπόκειται στον Καποδίστρια να συντάξει μια δήλωση στο όνομα του Αλεξάνδρου, καταγγέλλοντας τον Υψηλάντη για την εγκατάλειψη των «θρησκευτικών και ηθικών αρχών», τον καταδίκασε για τις «σκοτεινές συνωμοσίες» του, τον έβγαλε από τη ρωσική στρατιωτική θητεία, τον διέταξε να φύγει αμέσως από τη Μολδαβία και να ανακοινώσει ότι «η Ρωσία δεν θα του προσφέρει υποστήριξη». Την Κυριακή του Πάσχα, 22 Απριλίου 1821, η Υψηλή Πύλη είχε απαγχονίσει δημόσια τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε στην Κωνσταντινούπολη στο Φανάρι. Αυτή η δολοφονία, και όχι οι πράξεις του Υψηλάντη (μαζί με άλλες ειδήσεις ότι οι Οθωμανοί σκότωσαν τους Ορθόδοξους ιερείς γενικότερα), οδήγησαν τον Αλέξανδρο να εκδώσει τελεσίγραφο στον Καποδίστρια κατηγορώντας τους Οθωμανούς ότι έχουν καταπατήσει τα δικαιώματα των ορθόδοξων υποκειμένων τους, για παραβίαση συνθηκών, προσβολή των Ορθόδοξων εκκλησιών παντού κρεμώντας τον Πατριάρχη και απειλώντας «να διαταράξει την ειρήνη που η Ευρώπη αγόρασε με τόσο μεγάλη θυσία». Στις 18 Ιουλίου 1821, η Ρωσία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο Υψηλάντης προσπάθησε να αγνοήσει την επιστολή του Τσάρου, αλλά ο Vladimirescu το έκρινε ως το τέλος της δέσμευσής του για τη Φιλική Εταιρεία. Μια σύγκρουση ξέσπασε μέσα στο στρατόπεδο και ο Vladimirescu δοκίμασε και δολοφονήθηκε από την Εταιρεία στις 26 Μαΐου. Η απώλεια των Ρουμάνων συμμάχων τους, ακολουθούμενη από μια οθωμανική επέμβαση στο έδαφος της Βλαχίας, σφράγισε την ήττα για τους Έλληνες εξόριστους και κατέληξε στην καταστροφική μάχη του Δραγατσανίου και την καταστροφή του ιερού λόχου του Υψηλάντη στις 7 Ιουνίου. Οι άνδρες του ιερού λόχου ήταν τόσο άπειροι και τόσο ανεπαρκώς εκπαιδευμένοι που δεν δημιούργησαν τετραγωνικό σχηματισμό μπροστά σε μια επίθεση ιππικού, κάτι που θα τους επέτρεπε να συγκεντρώσουν αρκετή δύναμη για να προστατευθούν, έτσι το οθωμανικό ιππικό δεν είχε καμία δυσκολία πετσοκόβοντάς τους.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κατέφυγε στο Ρίμνικο, όπου στις 20 Ιουνίου 1821 συνέταξε την τελευταία διαταγή του, με την οποία στιγμάτισε την προδοσία του πολιτικού και στρατιωτικού του επιτελείου και εξήρε την αυτοθυσία του ιερού λόχου.

Στο επόμενο θα δούμε κατά πόσο βοήθησαν οι Ρώσοι στο Ναβαρίνο.

[RASTA]

«Ενα άλλο οικονομικό μέτρο της σοβιετικής κυβέρνησης στον εξωτερικό τομέα ήταν η παραίτησή της από το Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ), που επέβαλαν το 1897, μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα (...) από την Οχτωβριανή Επανάσταση η Ελλάδα απεκόμισε οικονομικά οφέλη. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία, με απόφαση του Δεύτερου Συνεδρίου των Σοβιέτ, απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν στα 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα. Ακόμα, η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Αγιο Ορος, καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρώσικο νοσοκομείο στον Πειραιά, το σημερινό Τζάνειο) κλπ.».....

[OV1950]

Δεν σε πάω στην αρχαιότητα. Αναφέρω την αρχαιότητα ως επιχείρημα ότι οι Έλληνες έχουν ανέκαθεν τεράστια τεχνογνωσία την οποία οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν.
Αν δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις δεν σου φταίω εγώ. Άσε την προσφιλή τακτική μείωσης του συνομιλητή σου.
Από πού θεωρείς ότι ήταν ελληνόκτητος ο στόλος;

Σε ό,τι αφορά στα ελληνικά ενδιαφέροντα, με την υπογραφή της Συνθήκης κατοχυρώθηκε νομικά το δικαίωμα της χρήσης της ρωσικής σημαίας από Έλληνες πλοιοκτήτες, όπως και η ναυπήγηση πλοίων μεγάλου εκτοπίσματος. Χρησιμοποιώντας τη ρωσική σημαία και τη χορήγηση αδείας επιτηδεύματος, σε όσους ύψωναν τη ρωσική σημαία, από τον διοικητή της Οδησσού, ο εμπορικός στόλος των Ελλήνων πλοιοκτητών αναπτύχθηκε θεαματικά

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BA-%CE%9A%CE%B1%CF%8A%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AE#%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Από πού το κατάλαβα; Ισως ακόμα και από αυτό που έβαλες και το οποίο αναφέρει "εμπορικός στόλος των Ελλήνων πλοιοκτητών". Όταν ένας Έλληνας εφοπλιστής βάζει στο πλοίο του σημαία άλλης χώρας (πχ Παναμά ή Λιβερία) τότε το καράβι δεν σημαίνει ότι είναι ιδιοκτησία κάποιου που δεν είναι Έλληνας. Αν δεν καταλαβαίνεις το σημαίνει η λέξη ελληνόκτητος, δεν είναι ντροπή. Αυτό που είναι ντροπή είναι να βαριέσαι να ανοίξεις ένα λεξικό να μάθεις επιδεικνύοντας το θράσος της αμάθειας που σε διακρίνει. Ελληνόκτητος σημαίνει "ιδιοκτησίας Ελλήνων". Το ότι δε με πας στην αρχαιότητα αλλά αναφέρεις τις ναυτικές ικανότητες των Ελλήνων στην αρχαιότητα, θα σου υπενθυμίσω ότι αυτές υπήρχαν και στα 1720 και στα 1680 και στα 1600 και στα 1500 μΧ. Η μεγάλη ανάπτυξη όμως του ελληνόκτητο εμπορικού στόλου συνεβη μετά την Συνθήκη των Κιουτσούκ-Καιναρτζή και όχι πριν.

Αν και δεν τρέφω ελπίδες ότι θα αφήσεις τον κομπλεξισμό που σε τυφλώνει
Από την ιστοσελίδα του Ναυτικού Μουσείου Ελλαδας
http://www.hmmuseum.gr/%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82/%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%B7-%CE%88%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%9D%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85-1821#

    Η εκδήλωση της Ελληνικής Επαναστάσεως είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική ανάπτυξη και πνευματική αφύπνιση των υπόδουλων Ελλήνων κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Η συσσώρευση πλούτου και η διάδοση των φιλελεύθερων και επαναστατικών μηνυμάτων της Ευρώπης στους Έλληνες οφείλεται κατά κύριο λόγο, στην ανάπτυξη της εμπορικής ναυτιλίας και υλοποιήθηκε από την τάξη των πλουσίων Ελλήνων εμπόρων που δημιουργήθηκε κατά την εποχή της τουρκοκρατίας.

Η ελληνική εμπορική ναυτιλία άνθησε από το β΄ μισό του 18ου αι. ευνοημένη από τη διεθνή ιστορική συγκυρία που επέτρεψε στους Έλληνες εμπόρους και πλοιοκτήτες να συμμετάσχουν στο διεθνές εμπόριο. Καθοριστικής σημασίας γεγονός αποτέλεσε η υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774 μετά το τέλος του Α΄ Ρωσοτουρκικού πολέμου (1768-1774), σύμφωνα με την οποία οι Οθωμανοί υποχρεώθηκαν να αφήνουν τα ελληνικά πλοία με ρωσική σημαία να διαπλέουν ελεύθερα τα Στενά του Ευξείνου Πόντου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει στα χέρια των Ελλήνων ναυτικών, υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η μεταφορά των ρωσικών σιτηρών στη Δυτική Ευρώπη.     

[OV1950]

4. Τσάρος Αλέξανδρος εναντίον στρατηγού Αλέξανδρου, η καταστροφική εξέγερση στη Μολδοβλαχία, 1821
(...)
 Την Κυριακή του Πάσχα, 22 Απριλίου 1821, η Υψηλή Πύλη είχε απαγχονίσει δημόσια τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε στην Κωνσταντινούπολη στο Φανάρι. Αυτή η δολοφονία, και όχι οι πράξεις του Υψηλάντη (μαζί με άλλες ειδήσεις ότι οι Οθωμανοί σκότωσαν τους Ορθόδοξους ιερείς γενικότερα), οδήγησαν τον Αλέξανδρο να εκδώσει τελεσίγραφο στον Καποδίστρια κατηγορώντας τους Οθωμανούς ότι έχουν καταπατήσει τα δικαιώματα των ορθόδοξων υποκειμένων τους, για παραβίαση συνθηκών, προσβολή των Ορθόδοξων εκκλησιών παντού κρεμώντας τον Πατριάρχη και απειλώντας «να διαταράξει την ειρήνη που η Ευρώπη αγόρασε με τόσο μεγάλη θυσία». Στις 18 Ιουλίου 1821, η Ρωσία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
(...)

Και εδώ βλέπουμε ότι η Ρωσία (ως απειλή) ήταν ο ένας λόγος που οι Οθωμανοί δεν προέβησαν σε γενική σφαγή των Ελλήνων στη Μ. Ασία. Ο άλλος λόγος ήταν η συγκλονιστική παρουσία και παρέμβαση του Χατζη-Χαλίλ Εφέντη που αρνήθηκε να εκδώσει φετφά. Αυτό είχε ως συνέπεια να χάσει τη θέση αλλά και τη ζωή του λίγο αργότερα. Το τζαμί που θα χτιστεί στην Αθήνα, καλό θα ήταν να έχει το όνομα αυτού του ευγενούς ανθρώπου.

[my8os]

Από πού το κατάλαβα; Ισως ακόμα και από αυτό που έβαλες και το οποίο αναφέρει "εμπορικός στόλος των Ελλήνων πλοιοκτητών". Όταν ένας Έλληνας εφοπλιστής βάζει στο πλοίο του σημαία άλλης χώρας (πχ Παναμά ή Λιβερία) τότε το καράβι δεν σημαίνει ότι είναι ιδιοκτησία κάποιου που δεν είναι Έλληνας. Αν δεν καταλαβαίνεις το σημαίνει η λέξη ελληνόκτητος, δεν είναι ντροπή. Αυτό που είναι ντροπή είναι να βαριέσαι να ανοίξεις ένα λεξικό να μάθεις επιδεικνύοντας το θράσος της αμάθειας που σε διακρίνει. Ελληνόκτητος σημαίνει "ιδιοκτησίας Ελλήνων". Το ότι δε με πας στην αρχαιότητα αλλά ΄, θα σου υπενθυμίσω ότι αυτές υπήρχαν και στα 1720 και στα 1680 και στα 1600 και στα 1500 μΧ. Η μεγάλη ανάπτυξη όμως του ελληνόκτητο εμπορικού στόλου συνεβη μετά την Συνθήκη των Κιουτσούκ-Καιναρτζή και όχι πριν.

Αν και δεν τρέφω ελπίδες ότι θα αφήσεις τον κομπλεξισμό που σε τυφλώνει

Είχα πει "Οι Έλληνες και πριν τα ορλωφικά είχαν αρκετή δραστηριότητα με εμπορικά πλοία από αρχαιοτάτων χρόνων" κι εσύ αμέσως θεώρησες ότι μιλάω για την αρχαιότητα. Δεν σε πάω στην αρχαιότητα όπως λες αλλά μιλάω για ναυτική τεχνογνωσία που έχουμε από την αρχαιότητα. Θα πρότεινα να ακολουθήσεις τη συμβουλή σου περί λεξικών και τα συναφή.
Σύμφωνα με τον pastakis τα νησιά μας ήταν γαλλικά αφού ήταν κάτω από γαλλικό νόμο. Άρα βρείτε τα μεταξύ σας αν τα πλοία με ρωσική σημαία είναι ελληνικά.
Τη στιγμή που με έχεις στολίσει με κοσμητικά επίθετα τόσες φορές πιο πάνω, ίσως γιατί σου προσβάλω τα ρωσοφιλικά αισθήματά σου, παύεις κατ' εμέ να είσαι αντικειμενικός συνομιλητής οπότε παύω με τη σειρά μου να σου απαντάω για αυτούς τους λόγους.
Για κόμπλεξ κοίτα τον καθρέφτη.

[my8os]

5. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου. Οφείλει πραγματικά η Ελλάδα στη Ρωσία για αυτήν την παρέμβαση;
Το 1827, τα ελληνικά τακτικά στρατεύματα αριθμούσαν λιγότερα από 5.000, σε σύγκριση με 25.000 Οθωμανούς στην κεντρική Ελλάδα και 15.000 Αιγύπτιους στην Πελοπόννησο. Η ελληνική κυβέρνηση είχε σχεδόν χρεοκοπήσει. Πολλά από τα βασικά φρούρια σε αυτό το μικρό έδαφος που κατείχαμε ήταν στα οθωμανικά χέρια. Φαινόταν μόνο θέμα χρόνου πριν οι Έλληνες αναγκαστούν να συνθηκολογήσουν. Τον Δεκέμβριο του 1825, ο Τσάρος Αλέξανδρος πέθανε και ο μικρότερος αδερφός του Νικόλαος τον διαδέχτηκε στο ρωσικό θρόνο. Ο Νίκολας ήταν πιο αποφασιστικός και πιο ριψοκίνδυνος από τον αδερφό του, καθώς και πολύ πιο εθνικιστικός. Η απάντηση της Βρετανίας στη νέα κατάσταση ήταν να κινηθεί προς κοινή παρέμβαση. Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία υπέγραψαν τη Συνθήκη του Λονδίνου στις 6 Ιουλίου 1827. Η συνθήκη ζητούσε την άμεση ανακωχή μεταξύ των πολεμιστών, πράγματι απαιτούσε την παύση των οθωμανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα ακριβώς όταν οι Οθωμανοί ήταν κοντά στη νίκη. Προσέφερε επίσης τη δυνατότητα διαμεσολάβησης στις διαπραγματεύσεις για μια τελική διευθέτηση που θα ακολουθούσε την ανακωχή. Η συνθήκη κάλεσε τους Οθωμανούς να παραχωρήσουν στην Ελλάδα ένα βαθμό αυτονομίας, αλλά προέβλεπε ότι τελικά θα παραμείνει υπό οθωμανική κυριαρχία.
Ο Βρετανός υπουργός της Εκκλησίας της Αγγλίας, Αιδεσιμότατος Τσαρλς Σουάν, ανέφερε στον Ιμπραήμ Πασά ότι είπε ότι «θα κάψει και θα καταστρέψει ολόκληρο τον Μοριά». Η κοινή γνώμη τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, σύντομα αναγνώρισε στον Ιμπραήμ Πασά το λεγόμενο «σχέδιο βαρβαρότητας», όπου ο Ιμπραήμ σχεδίαζε να απελάσει ολόκληρο τον χριστιανικό ελληνικό πληθυσμό στην Αίγυπτο ως σκλάβους και να τους αντικαταστήσει με αιγυπτιακούς αγρότες. Η οθωμανική Porte και ο Μεχμέτ Αλή αμφισβήτησαν ότι είχαν σχέδια για το «σχέδιο βαρβαρότητας», αλλά αρνήθηκαν να δείξουν γραπτώς τις αρνήσεις τους. Η Ρωσία προειδοποίησε ότι εάν το «σχέδιο βαρβαρότητας» ήταν ένα πραγματικό σχέδιο, τότε θα ήταν κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία είχε ασαφή ισχυρισμό ότι ήταν προστάτης όλων των Ορθόδοξων λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και θα οδηγούσε τη Ρωσία να πολεμήσει εναντίον των Οθωμανών. Με τη σειρά του, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Κάννινγκ προέτρεψε, αντί να διακινδυνεύσει να νικήσει η Ρωσία μόνη της τους Οθωμανούς, να επέμβει η Βρετανία για να σταματήσει το «σχέδιο βαρβαρότητας». Ενώ διπλωμάτες και πολιτικοί συζητούσαν τι να κάνουν στο Λονδίνο και την Αγία Πετρούπολη, η Αιγύπτιοι συνέχιζαν στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να σταματήσουν τους Αιγύπτιους, απελευθέρωσε τον Κολοκοτρώνη από την αιχμαλωσία, αλλά και αυτός δεν είχε επιτυχία. Μέχρι τα τέλη Ιουνίου 1827, ο Ιμπραήμ είχε καταλάβει την πόλη του Άργους και ήταν σε μικρή απόσταση από το Ναύπλιο. Η πόλη σώθηκε από τον Μακρυγιάννη και τον Δημήτριο Υψηλάντη που υπερασπίστηκαν με επιτυχία στα περίχωρα του Ναυπλίου, κάνοντας τους μύλους έξω από την πόλη ένα φρούριο προκαλώντας ζημιά στις πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις του Ιμπραήμ που δεν μπόρεσαν να πάρουν θέση. Ο Μακρυγιάννης τραυματίστηκε και μεταφέρθηκε στο πλοίο από Ευρωπαίους που επέβλεπαν τη μάχη. Ο Commodore Gawen Hamilton του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού είχε τοποθετήσει τα πλοία του σε μια θέση που έμοιαζε να βοηθούσε στην άμυνα της πόλης, αν χρειαζόταν.
Αφού η ελληνική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον Μαυροκορδάτο, αποδέχτηκε την ανακωχή που προσέφερε η Συνθήκη του Λονδίνου, οι Σύμμαχοι επέμειναν στην επιβολή του και στους στόλους τους δόθηκε εντολή να αναχαιτίσουν τις προμήθειες που προορίζονταν για τις δυνάμεις του Ιμπραήμ. Όταν ο στόλος του Μεχμέτ Αλή, ο οποίος είχε προειδοποιηθεί από τους Βρετανούς και τους Γάλλους να μείνουν μακριά από την Ελλάδα, έφυγε από την Αλεξάνδρεια και εντάχθηκε σε άλλες οθωμανικές / αιγυπτιακές μονάδες στο Ναβαρίνο στις 8 Σεπτεμβρίου, ο Codrington έφτασε με τη μοίρα του από το Ναβαρίνο στις 12 Σεπτεμβρίου. Στις 13 Οκτωβρίου, ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ αργότερα, ο Codrington ενισχύθηκε, ανοιχτά του Ναβαρίνου, από τη συμμαχική του υποστήριξη, μια Γαλλική μοίρα υπό τον De Rigny και μια Ρωσική μοίρα υπό τον Login Geiden.
Στις 20 Οκτωβρίου 1827, καθώς ο καιρός επιδεινώθηκε, οι βρετανικοί, ρωσικοί και γαλλικοί στόλοι μπήκαν στον κόλπο του Ναβαρίνου σε ειρηνικό σχηματισμό για να προστατευτούν και να διασφαλίσουν ότι ο αιγυπτιακός-τουρκικός στόλος δεν θα επιτίθετο στην Ύδρα. Όταν μια βρετανική φρεγάτα έστειλε μια βάρκα για να ζητήσει από τους Αιγυπτίους να μετακινήσουν τα πλοία τους, ο αξιωματικός του πλοίου πυροβολήθηκε από τους Αιγύπτιους. Η φρεγάτα απάντησε με πυρ από τουφέκια σε αντίποινα και ένα αιγυπτιακό πλοίο πυροβόλησε με κανόνι στη γαλλική ναυαρχίδα, τη Sirene, η οποία ανταπέδωσε πυρ. Ξεκίνησε μια πλήρης εμπλοκή που κατέληξε σε μια πλήρη νίκη για τους Συμμάχους και τον αφανισμό του αιγυπτιακού-τουρκικού στόλου. Από τα 89 αιγυπτιακά-τουρκικά πλοία που συμμετείχαν στη μάχη, μόνο 14 επέστρεψαν στην Αλεξάνδρεια και οι νεκροί τους ανήλθαν σε πάνω από 8.000. Οι Σύμμαχοι δεν έχασαν ένα πλοίο και υπέστησαν μόνο 181 θανάτους. Η Porte ζήτησε αποζημίωση από τους Συμμάχους για τα πλοία, αλλά το αίτημά της απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι οι Τούρκοι είχαν ενεργήσει ως επιτιθέμενοι. Οι πρεσβευτές των τριών χωρών έφυγαν επίσης από την Κωνσταντινούπολη.
Τα νέα του Ναβαρίνο έκαναν τον Codrington ήρωα δύο φορές στα μάτια του γενικού βρετανικού κοινού. Αλλά για την ελίτ της Βρετανίας, η μάχη επικρίθηκε ως «ανεπιθύμητο γεγονός» απέναντι στην Τουρκία, η οποία ονομαζόταν «αρχαίος σύμμαχος». Ο Codrington ανακλήθηκε και κατηγορήθηκε για το ότι επέτρεψε στα αιγυπτιακά-τουρκικά πλοία να μεταφέρουν 2.000 Έλληνες σκλάβους. Στη Γαλλία, τα νέα της μάχης χαιρετίστηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό και η κυβέρνηση είχε μια απροσδόκητη αύξηση της δημοτικότητας. Η Ρωσία εκμεταλλεύτηκε επίσημα την ευκαιρία να κηρύξει πόλεμο εναντίον των Τούρκων.
Συνοπτικά, παρακαλώ σημειώστε ότι η Ρωσία δεν κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία έως μετά την νίκη στο Ναβαρίνο το 1827, παρά τις διαμαρτυρίες του Τσάρου Νικολάου για την προστασία των Ορθόδοξων χριστιανικών μαζών. Και, αφού μπήκαν στον πόλεμο, έλαβαν μέτρα για να ευνοήσουν τους Έλληνες; ΟΧΙ!!! Αντ 'αυτού, οι ρωσικές δυνάμεις προχώρησαν στη Βουλγαρία και τον Καύκασο για δύο χρόνια πριν οι Τούρκοι συνθηκολογήσουν. Στην αρχή των εχθροπραξιών, ο ρωσικός στρατός των 100.000 ανδρών διοικούνταν από τον ίδιο τον αυτοκράτορα Νικόλαο Α ', ενώ τις Οθωμανικές δυνάμεις διοικούσαν ο Χουσεΐν Πασάς. Τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1828, ο Ρώσος αρχηγός, πρίγκιπας Peter Wittgenstein, μετακόμισε στη Βλαχία και τη Μολδαβία. Τον Ιούνιο του 1828, οι κύριες ρωσικές δυνάμεις υπό τον αυτοκράτορα διέσχισαν τον Δούναβη. Λάβετε υπόψη αυτόν τον αριθμό: 100.000 στρατιώτες, αλλά όχι για την Ελλάδα. Η Συνθήκη της Αδριανούπολης (Edirne) που προέκυψε στις 14 Σεπτεμβρίου 1829, έδωσε στη Ρωσία το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής ακτής του Εύξεινου Πόντου και τις εκβολές του Δούναβη. Επιπλέον, η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναγνώρισε τη ρωσική κυριαρχία στη δυτική Γεωργία, η οποία προηγουμένως ήταν υπό οθωμανική κυριαρχία, και αναγνώρισε τη ρωσική κυριαρχία επί της σημερινής Αρμενίας, η οποία είχε κατακτηθεί ένα χρόνο νωρίτερα (1828) από τους Ρώσους. Η Σερβία πέτυχε αυτονομία και επιτράπηκε στη Ρωσία να καταλάβει τη Μολδαβία και τη Βλαχία (που εγγυάται την ευημερία τους και την πλήρη «ελευθερία του εμπορίου») έως ότου η Τουρκία καταβάλει μεγάλη αποζημίωση. Στην πραγματικότητα, η Μολδαβία και η Βλαχία παρέμειναν ρωσικά προτεκτοράτα μέχρι τον πόλεμο της Κριμαίας.
Λίγα χρόνια αργότερα, η ρωσική απιστία στην Ελλάδα ήταν ακόμη πιο έντονη. Το 1831 ο Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου, ο οποίος ήταν ο πιο ισχυρός υποτελής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τότε, διεκδίκησε ανεξαρτησία. Οι Οθωμανικές δυνάμεις ηττήθηκαν σε αρκετές μάχες και οι Αιγύπτιοι ήταν έτοιμοι να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, γεγονός που ανάγκασε τον Σουλτάνο Μαχμούντ Β να ζητήσει ρωσική στρατιωτική βοήθεια. Ρωσικός στρατός 10.000 έφτασε στις ακτές του Βοσπόρου το 1833 και βοήθησε να αποτρέψει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Ακριβώς όπως το ακούσατε - 10 χρόνια μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, έστειλαν τον υποσχόμενο αριθμό στρατευμάτων για να βοηθήσουν όχι την Ελλάδα αλλά την Τουρκία. Ως αποτέλεσμα, υπογράφηκε η Συνθήκη του Unkiar Skelessi, ωφελώντας τη Ρωσία. Προβλέπει μια στρατιωτική συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εάν ένας από αυτούς δεχόταν επίθεση, και μια μυστική πρόσθετη ρήτρα επέτρεψε στους Οθωμανούς να αποφύγουν την αποστολή στρατευμάτων, αλλά να αποκλείσουν τα Στενά σε ξένα πολεμικά πλοία, εάν η Ρωσία απειλούνταν.

Στο επόμενο θα συνεχίσω με τον πόλεμο της Κριμαίας.

[OV1950]

Διακόπτω λίγο το διασκεδαστικό παραλήρημα για να επισημάνω στον όποιον αναγνώστη ότι η Αγγλία δεν έχει ακόμα αποχαρακτηρίσει ότι βρετανικό έγγραφο υπάρχει στα αρχεία της σχετικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια και τη δολοφονία του η οποία έγινε το 1831.

[my8os]

6. Πόλεμος της Κριμαίας
Ο πόλεμος της Κριμαίας ήταν μια στρατιωτική σύγκρουση που διεξήχθη από τον Οκτώβριο του 1853 έως τον Φεβρουάριο του 1856, στην οποία η Ρωσική Αυτοκρατορία έχασε από μια συμμαχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Σαρδηνίας. Η άμεση αιτία αφορούσε τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων στους Αγίους Τόπους, που ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Γάλλοι προώθησαν τα δικαιώματα των Ρωμαιοκαθολικών, ενώ η Ρωσία προώθησε τα δικαιώματα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι πιο μακροπρόθεσμες αιτίες αφορούσαν την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την απροθυμία της Βρετανίας και της Γαλλίας να επιτρέψει στη Ρωσία να αποκτήσει έδαφος και εξουσία με οθωμανικά έξοδα.
Η Ελλάδα έπαιξε έναν περιφερειακό ρόλο στον πόλεμο. Όταν η Ρωσία επιτέθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1853, ο Βασιλιάς Όθωνας της Ελλάδας είδε την ευκαιρία να επεκταθεί βόρεια και νότια σε οθωμανικές περιοχές που είχαν μεγάλες ελληνικές χριστιανικές πλειοψηφίες. Η Ελλάδα δεν συντονίζει τα σχέδιά της με τη Ρωσία, δεν κήρυξε πόλεμο και δεν έλαβε εξωτερική στρατιωτική ή οικονομική υποστήριξη. Η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο για να βοηθήσει την Ελλάδα να επεκταθεί. Όταν οι Ρώσοι εισέβαλαν στη Μολδαβία και τη Βλαχία, οι Οθωμανικές δυνάμεις είχαν καθηλωθεί, έτσι η Ελλάδα εισέβαλε στη Θεσσαλία και την Ήπειρο. Για να εμποδίσει περαιτέρω ελληνικές κινήσεις, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι κατέλαβαν το κύριο ελληνικό λιμάνι στον Πειραιά από τον Απρίλιο 1854 έως τον Φεβρουάριο του 1857, εξουδετερώνοντας αποτελεσματικά τον ελληνικό στρατό. Οι Έλληνες, στηριζόμενοι σε μια ρωσική νίκη, υποκίνησαν την μεγάλης κλίμακας εξέγερση της Ηπείρου του 1854 καθώς και εξεγέρσεις στην Κρήτη. Αυτές οι εξεγέρσεις ήταν αποτυχίες που συντριφτήκαν εύκολα από τον οθωμανικό στρατό. Αντίποινα στην Ήπειρο οδήγησαν στο κάψιμο πολλών χωριών και τη δολοφονία εκατοντάδων Ελλήνων πολιτών. Η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε στη διάσκεψη ειρήνης και δεν κέρδισε κάτι από τον πόλεμο. Η απογοητευμένη ελληνική ηγεσία κατηγόρησε τον Βασιλιά ότι δεν εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. η δημοτικότητά του έπεσε και αργότερα αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Στο επόμενο θα συνεχίσω με τον ρωσο-τουρκικό πόλεμο του 1877, για να διασκεδάσω ρωσόφιλους και να ενημερώσω αντικειμενικούς.

[dio]

Σκέτο παραλήρημα.

[pextempalla]

Να παρατηρήσω ότι τελικά εθνική συμφιλίωση δεν έχει έρθει ποτέ. Μια ζωή ειμασταν, είμαστε και θα είμαστε ΜΑΛΑΚΕΣ. Τσακωνόμαστε για το αν ήταν καλοί οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι κλπ.....
Όταν θα καταλάβουμε ότι όλοι παίζουν τα παιχνίδια τους στην καμπούρα μας αναλόγως τα συμφέροντα τους, μόνο τότε θα πάμε μπροστά.
Η μόνη ελπίδα μας είναι να στηριζόμαστε κατά βάση στις δικές μας δυνάμεις και αυτό θα γίνει μόνο με την υιοθέτηση ενός μοντέλου κράτους σαν το Ισραήλ, όσο και αν σε κάποιους δεν αρέσει αυτό και επίσης βρίσκοντας τρόπους να αυξήσουμε την γεννητικότητα των Ελλήνων.

[my8os]

7. Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1877–78
Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1877–78 ήταν μια σύγκρουση μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Ανατολικού Ορθόδοξου συνασπισμού υπό την ηγεσία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αποτελούμενη από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο. Η πάλη ήταν στα Βαλκάνια και στον Καύκασο, προκύπτοντας από τους στόχους της Ρωσίας για την ανάκτηση των εδαφικών απωλειών που προκλήθηκαν από τον πόλεμο της Κριμαίας, για να επαναπροσδιοριστεί ως κυρίαρχη δύναμη στη Μαύρη Θάλασσα και προσπαθώντας να απελευθερώσει τα σλαβικά βαλκανικά έθνη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο ρωσικός συνασπισμός κέρδισε τον πόλεμο. Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία κατόρθωσε να διεκδικήσει αρκετές επαρχίες στον Καύκασο, δηλαδή το Kars και το Batum, και επίσης προσάρτησε την περιοχή Budjak. Οι ηγεμονίες της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, καθεμία από τις οποίες είχε de facto κυριαρχία για κάποιο χρονικό διάστημα, διακήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά από σχεδόν πέντε αιώνες οθωμανικής κυριαρχίας (1396-1878), το βουλγαρικό κράτος αποκαταστάθηκε ως το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας, καλύπτοντας τη γη μεταξύ του ποταμού Δούναβη και των Βαλκανικών βουνών, καθώς και την περιοχή της Σόφιας, η οποία έγινε η νέα πρωτεύουσα του κράτους. Το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 επέτρεψε επίσης στην Αυστρία-Ουγγαρία να καταλάβει τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας να καταλάβουν την Κύπρο.
Η Ελλάδα δεν αποκλείστηκε μόνο, σκόπιμα παραμερίστηκε. Ο διάσημος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι συνοψίζει τότε το ρωσικό συναίσθημα γράφοντας ότι "Αργά ή γρήγορα, η Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι δική μας" (Ημερολόγιο ενός συγγραφέα, Μάρτιος 1877, "Η Κωνσταντινούπολη πρέπει να είναι δική μας"). Στο ίδιο και σε επόμενο άρθρο, γράφει ότι οι Ρώσοι «πρέπει να αποφύγουν την επιρροή των Ελλήνων», γιατί εάν τους επιτρεπόταν να ευημερήσουν, «ο νότος της Ρωσίας θα .. πέσει .. στα χέρια τους». Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «να αφήσουμε την Κωνσταντινούπολη ως κληρονομιά των Ελλήνων .. είναι πλέον απολύτως αδύνατο. Δεν πρέπει να τους δώσουμε τόσο κρίσιμο σημείο στον κόσμο. Αυτό θα ήταν πολύ γενναιόδωρο δώρο για αυτούς. " Και «με ποιο ηθικό δικαίωμα θα μπορούσε η Ρωσία να διεκδικήσει την Κωνσταντινούπολη; Μόνο για αυτόν τον σκοπό: Ως ηγέτης της Ορθοδοξίας… ». (Ο Fyodor Mikhailovich Dostoevsky ήταν ίσως ο μεγαλύτερος και πιο γνωστός Ρώσος συγγραφέας.)
Η αρχική Συνθήκη του San Stefano, που υπεγράφη στις 3 Μαρτίου 1878, γιορτάζεται σήμερα ως Ημέρα Απελευθέρωσης στη Βουλγαρία. Οι νέοι Έλληνες πρέπει να σημειώσουν ότι η Ειρήνη του Σαν Στέφανο δημιούργησε μια μεγάλη Βουλγαρία που κάλυπτε τα περισσότερα από τα εδάφη που κατοικούνταν από Βούλγαρους, συμπεριλαμβανομένης μέρους της επικράτειας της νεοελληνικής Μακεδονίας. Ωστόσο, εκτός από τους Ρώσους και τους Βούλγαρους, κανείς δεν ήταν ευχαριστημένος με τη συνθήκη, ούτε Έλληνες, ούτε Σέρβοι, ούτε Οθωμανοί, ούτε άλλες Μεγάλες Δυνάμεις. Ως εκ τούτου, διαπραγματεύτηκε μια νέα συνθήκη στο Βερολίνο που άφησε την Μακεδονία στα χέρια των Οθωμανών. Εν ολίγοις, το σύγχρονο «Μακεδονικό θέμα» που έχει γίνει εφιάλτης για την Ελλάδα τα τελευταία 50 χρόνια δημιουργήθηκε από τους Ρώσους το 1878, και όχι από τον Τίτο.
Ο Kuzman Shapkarev γράφει στον Marin Drinov στις 25/5/1888 "But even stranger is the name "Macedonians", which was imposed on us only 10 to 15 years ago by outsiders and not as something by our own intellectuals... Yet the people in Macedonia know nothing of that ancient name, reintroduced today with a cunning aim on the one hand and a stupid one on the other. They know the older word: "Bugari", although mispronounced: they have even adopted it as peculiarly theirs, inapplicable to other Bulgarians." (Makedonski pregled, IX, 2, 1934, p. 55; το πρωτότυπο γράμμα είναι στο Marin Drinov μουσείο στη Σόφια)
Η εξέγερση του 1878 στην Ήπειρο ήταν μέρος μιας σειράς ελληνικών εξεγέρσεων που σημειώθηκαν στην οθωμανική κυριαρχία της Ελλάδας κατά το ξέσπασμα του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1877. Αν και Έλληνες αξιωματούχοι υποστήριξαν μεμονωμένα την εξέγερση, η ελληνική κυβέρνηση στην Αθήνα, έχοντας επίγνωση της διεθνούς κατάστασης στην Ανατολική Ευρώπη εκείνη την εποχή και όντας καχύποπτη για τη Ρωσία, αποφάσισε σοφά να μην το πράξει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο λαός ξεσηκώθηκε για να ανατρέψει τους Οθωμανούς. Με το τέλος του Ρωσοτουρκικού Πολέμου το 1878, η εξέγερση συντρίφτηκε γρήγορα.
Πριν κατασταλεί η εξέγερση, ωστόσο, μια ομάδα 150 οπλισμένων Ηπειρωτών έφτασε στην περιοχή των Αγίων Σαράντα στη Βόρεια Ήπειρο, υπό την ηγεσία των αντάρτικων αρχηγών Μίνωα Λάππα και Γεωργίου Στεφάνου. Σύντομα ένας μεγαλύτερος αριθμός εθελοντών (700), κυρίως των Ηπειρωτών, προσχώρησαν στην εξέγερση. Ο Οθωμανός στρατιωτικός διοικητής των Γιάννινα με δύναμη 6.000 τακτικών στρατευμάτων βάδισε εναντίον των ανταρτών. Οι Οθωμανοί υποστηρίχθηκαν επίσης από παράτυπες ομάδες Αλβανών. Στις 4 Μαρτίου, μετά από έντονες μάχες, η εξέγερση συντρίφτηκε. Σε αντίποινα, 20 χωριά της περιοχής του Δέλβινου κάηκαν, ενώ οι οδοί διαφυγής για τον άοπλο πληθυσμό μπλοκαρίστηκαν και σφαγιάστηκαν καθώς έφυγαν. Από αυτή τη μάχη γράφτηκε το δημοτικό τραγούδι «Δέλβινο και Τσαμουριά», το οποίο τραγουδούν ακόμα στην Ήπειρο: «Άιντε Δέλβινο και Τσαμουριά, ωρε δεν τα δίνουν τα παιδιά, άιντε Δέλβινο και Άγιοι Σαράντα, ωρε θα σας τα πάρουμε για πάντα....»

Επόμενο 'παραλήρημα' για τους φιλορώσους, όπου φαίνεται πόση ζημιά μας έχουν κάνει οι Ρώσοι, θα αφορά πώς η Ρωσία στήριξε τον Κεμάλ καταλήγοντας στη Μικρασιατική καταστροφή.
Κι όλα αυτά τα χρωστάω στον ον1950.

[OV1950]

Ο παραληρηματικος συνάνθρωπος που στα φοβερά του επιχειρήματα, την ευθύνη για τις σφαγές, διώξεις κτλ των Τούρκων (ή άλλων) εναντίον των Ελλήνων τις αποδιδει στους Ρώσους δεν είναι ένα πρωτοφανές φαινόμενο. Είναι ένα μάλλον σύνηθες φαινόμενο. Δεν ήταν λίγοι λόγου χάρη αυτοί που για τις σφαγές των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων κατηγορούσαν το αντιστασιακο κίνημα και τους Συμμάχους.