Σε καταλαβαίνω αλλά αν δεις ανάμεσα από ποιους είχες να επιλέξεις μπορεί και να συμφωνήσεις.
Δεν είναι μόνο οι τωρινές εκλογές αλλά γενικότερα.Πρέπει να υπάρχουν συχνές αλλαγές και όχι οι ίδιοι και οι ίδιοι ή οικογενειοκρατία.Κάποιες φορές θα βγει σκάρτος αλλά που θα πάει θα πετύχεις και τον καλό.
500 χρόνια τουρκιά και νοοτροπία ραγιά. Πως να μην μάθεις να ζεις ολιγαρκής μετά από τόσες γενιές. Βλέπεις άλλους δήμους να πηγαίνουν μπροστά και σου κακοφαίνεται. Εκεί δεν υπάρχει ραγιαδισμός; Ήμασταν η άλλη Ελλάδα; Άλλο κομμάτι ο κάμπος, άλλο εμείς. Εμείς μια ζωή στο περιθώριο. Και να πεις ότι σαν λαός γενικά είναι πιο αξιόλογοι από εμάς; Χωρίς να θέλω να φανώ υπερόπτης, κάθε άλλο. Και δεν είναι μόνο τα Τρίκαλα. Και η Λάρισα που ήταν μια αηδία πόλη, τα τελευταία χρόνια με τις πεζοδρομήσεις όλοι οι τελευταίοι δήμαρχοι την έχουν κάνει να ντρέπεσαι να την περπατήσεις.
Τα Γιάννενα μέχρι χτες ήταν ένα απομονωμένο "νησί" ανάμεσα από βουνά και από λαγκάδια χωρίς τρένο, χωρίς δρόμους, όπου η διαδρομή για Αθήνα ή Θεσσαλονίκη ήταν ολόκληρο ταξίδι αρκετά κουραστικό και με τον κίνδυνο να χάσεις την ζωή σου για πλάκα. Και τον δρόμο όταν κλείναμε με κινητοποιήσεις όπως πχ το 2003 χέστηκε η φατμέ στο γενί τζαμί για το κράτος.
Θυμάμαι ατάκα του Νικοτσόλη 20+ χρόνια πριν απευθυνόμενος στον Λάκη. "Εκείνο τον έρμο τον δρόμο την εγνατία θα προλάβουμε να τον δούμε άραγε; ή θα 'μαστε φσκι στ περίβλιπτ;"
Σκεφτείτε αυτή η πόλη να μην είχε φυσική ομορφιά, να μην ήταν στις top 3 ωραιότερες πόλεις της Ελλάδας που είναι σήμερα και να ήταν σαν το Αγρίνιο. Και να έπρεπε να αναδειχθεί σαν πόλη μόνο με έργα που θα έπρεπε να κάνουν οι φορείς της πόλης που είχαμε όλο αυτά τα χρόνια. Ούτε το χειρότερο χωριό του νομού Ηλείας δεν θα ήμασταν.
Κάθε δεκαετία πάμε και χειρότερα. Βλέπεις πχ από τη δεκαετία του 20 και 30 είχαν την έμπνευση να φυτέψουν τις κουτσουπιές στην Δόμπολη που ομορφαίνουν τον τόπο μέχρι σήμερα. Τα ωραία δέντρα που υπάρχουν μέχρι και σήμερα στην Δωδώνης. Το παραλίμνιο. Θέατρο Φρόντζου. Και και. Βλέπεις φωτογραφίες με την κεντρική πλατεία της πόλης από τα 70ς και σε πιάνει το κλάμα με το σημερινό χάλι. Βλέπεις και τα σχέδια για την νέα πλατεία και σε κόβει κρύος ιδρώτας. Ήμασταν όμως και κάπου πρώτοι σε όλη την Ευρώπη σαν πόλη. Παίρναμε κάθε χρόνο το βραβείο για το πιο κιτς- εμετικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Θέλει και αυτό ένα ταλέντο, δεν μπορείς να πεις.
Εδώ έπρεπε ήδη να έχεις σαν πόλη τουλάχιστον δυο μεγάλα κλειστά συν τα δυο μικρά και να σχεδιάζεις και τρίτο. Και τώρα σου τάζουν ένα σκουριασμένο μεταχειρισμένο που τελικά αντί για αυτό σου δίνουν 2 θερμοσίφωνες και 2 μπασκέτες και τους λες και ευχαριστώ και νιώθεις υποχρεωμένος.
Είχες πρόεδρο δημοκρατίας επί 10 χρόνια βέρο Γιαννιώτη που επί δεκαετίες έπαιρνε χιλιάδες σταυρούς Γιαννιωτών και δεν έκανε μια ενέργεια να πιέσει τους αρμόδιους την εποχή που ακόμα έρεε το χρήμα να γίνει ένα κανονικό κλειστό στην πόλη του. Θα μου πεις διακοσμητικό ρόλο είχε ναι αλλά μπορούσε στο κάτω κάτω να πιέσει καταστάσεις, να αφήσει στον τόπο του κάτι. Και την ίδια εποχή η Πάτρα πήγαινε για το ενδέκατο.
Απελπισία δεν σε πιάνει μόνο με αυτούς που έχεις να επιλέξεις. Απελπισία σε πιάνει και με αυτούς που επιλέγουν, με τι κριτήρια, στις τοπικές και στις βουλευτικές εκλογές.
Ο Ηλίας Πετρόπουλος το 1990 σε συνέντευξη είχε πει ότι η Ελλάδα με καλή παιδεία που θα αλλάζει προς το καλύτερο θέλει άλλα 200 χρόνια για να αλλάξει η νοοτροπία του Έλληνα για να αποβάλει τα παλιά κατάλοιπα. Σήμερα με κακή παιδεία που πάει απ' το κακό στο χειρότερο τι πιθανότητες έχουμε να πετύχουμε έναν καλό; Άστα να πάνε. Υπομονή. Μέχρι τότε ο καλός θα 'ρθει. Εμείς θα 'μαστε "φσκι στ περίβλιπτ" ή τέφρα στην λίμνη.