Ο Αργύρης Κλοπ τα κατάφερε και πάλι.
Με έξυπνο στήσιμο της ομάδας του, με τον βασικό του αμυντικό Παντελάκη στα τελευταία -δεν ξέρω γω πόσα ματς- εκτός βασικής ενδεκάδας, με τον αγαπημένο του περιπατητή από την Κροατία εντός (ξέρει κανείς πόσα λεπτά άγγιξε την μπάλα;)
Με αλλαγή του πρώτου σκόρερ Παμλίδη, αλλά και του πιο κινητικού του παίχτη μέχρι τότε Νάουμετς, με τον αρχηγό Κάστρο να αυτο…τραυματίζεται και να αποχωρεί, με τον συνταξιούχο Ισπανό απλώς να παρατηρεί, με τον Σιόντη μπες- βγες, τον Σάλιακα βγες, τον απλώς κίτρινο (και χωρίς διαμαρτυρία) καράτε- Μπαράλες … τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Ευχαριστημένοι να’μαστε… άλλωστε με ισπανική ομάδα δεν παίζαμε;
Το γκολ της ισοφάρισης ήταν απλώς θέμα τύχης και δεν το σχολιάζω.
Κορυφαία στιγμή του αγώνα: Ο περιπατητής αντί να σουτάρει και να σκίσει δίχτυα από τα δύο μέτρα άφησε τη μπάλα να περάσει… κάτω από τα πόδια του και να βγει άουτ ( αυτό θα πει… αντίληψη)
Πάντως αν δεν βρεθεί ένας καλός επιτελικός μέσος να φτιάχνει παιχνίδι και ένας δεινός σκόρερ να βλέπει δίχτυα και στον ύπνο του δεν μας βλέπω καλά…
Α, ρε Πέντρο Κόντε πόσο λείπεις…