Μόνο
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, και χιλιάδες ακόμη
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,
σε όλους σας, ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, το team του και λοιπό stuff, ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ, Διοίκηση (ναι, και Διοίκηση – δεν μπορεί να είναι εντελώς αμέτοχη σε αυτό που βιώνουμε), και στον ΚΟΣΜΟ.
Έστω και αν μας κάνατε να πλαντάξουμε στο κλάμα για τόσες πολλές ώρες… Ακόμη και σήμερα, κυκλοφορώ με κόκκινα μάτια, σα βαμπίρ…
Το ήξερα, ΛΕΒΕΝΤΕΣ μου, ΟΛΟΙ το ξέραμε, ότι θα δίνατε και την ψυχή σας, ότι θα μας ψηλώνατε και άλλο… Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για εσάς. Και μεις όμως έτσι (ο ΚΟΣΜΟΣ σας); Δεν έχετε παράπονο…
Και έχουμε ακόμη…
Ναι, διαλέξατε και πάλι το δύσκολο δρόμο, αλλά τι να κάνουμε, μαθημένους μας έχετε… Τι ΠΑΣ θα ήμασταν;;;
Το ΟΑΚΑ έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται – μπορεί να φταίει και αυτή η αφρικανική σκόνη για τη θολούρα. Θα τον βρούμε το δρόμο…
ΓΙΑΤΙ:
Αν σκεφτούμε ότι είμαστε ομάδα που δεν βάζει πολλά γκολ, κόντρα στο γαύρο, αμέσως μετά το ιδεατό 1-0 υπέρ μας (τα 2 γκολ για εμάς, στα 90 λεπτά, μάλλον ανήκουν στη σφαίρα του απόλυτα ιδεατού) και το, εν πολλοίς, ικανοποιητικότατο 0-0,
το 1-1 ήταν το τρίτο πιο επιθυμητό σκορ.
Με οποιαδήποτε άλλη ισοπαλία με γκολ, τα πράγματα θα δυσκόλευαν πολύ περισσότερο, γιατί στη ρεβάνς, θα χρειαζόμασταν, στην κανονική διάρκεια του αγώνα, οπωσδήποτε μόνο νίκη ή περισσότερα από δύο γκολ στο γαυροτήγανο, για να προκριθούμε – καλά, στην περίπτωση που είχαμε χάσει εχθές, το όνειρο θα άγγιζε τα όρια της ματαιότητας.
Με το γαύρο φέτος, από το καλοκαίρι μέχρι τώρα, έχουμε παίξει τέσσερις (4) φορές, και ναι, και στις τέσσερις φάγαμε γκολ. Όμως,
μα έτσι, μα αλλιώς, δεν κατάφερε να μας βάλει, και δεν φάγαμε ποτέ, περισσότερα από ένα (1) γκολ, σε κάθε παιγνίδι, με όποιο τρόπο και με όλα τα όπλα που το προσπάθησε. Πάντα με το στανιό και την «ψυχή στο στόμα», με όλα τα τρικ και όλες τις εκπλήξεις που μας έβγαλε.
Τέλειο θα ήταν να κρατήσουμε το μηδέν. Στη χειρότερη, ας φάμε και τώρα ένα γκολ.
Το ζήτημα είναι να βάλουμε στα 90 λεπτά αυτό το ένα δικό μας, που ούτως ή άλλως θα χρειαζόταν να βάλουμε. Μετά, έστω και στην παράταση είναι άλλο ματς. Που ξέρεις μπορεί να εμφανιστεί ο Κοντογουλίδης και να το βάλει…
Όμως, ότι «λαγό» ήταν να «βγάλει από το καπέλο» ο γαύρος, το «εβγαλε». Άλλες εκπλήξεις και κρυμμένους άσσους δεν έχει (ο τελευταίος ήταν χθες ο Ανδρούτσος). Τι Βαλμπουεναδες και Φορτούνηδες, τι Χασάν και Ελαραμπίδες, τι Καμαράδες και Εμβιλάδες, τι 4-4-2, τι 4-2-3-1, τι 3-4-3, τα έχουμε δει και τα έχουμε μάθει πια όλα. Και
πάντα μας βάζουν μόνο μέχρι ένα γκολ.
Από την άλλη, το καλοκαίρι ήμασταν σαφώς ανέτοιμοι, στο 1-1 στο πρωτάθλημα καλύτεροι από το καλοκαιρινό ματς, αλλά αθώα αφελείς και αγωνιστικά ανώριμοι, στην ήττα 1-0 στο Καραισκάκη, καλοί μόνο αμυντικά (για να μην αναφέρω τη διαιτητική «ματσακωνιά» στο γκολ που φάγαμε) και εχθές εμφανώς καλύτεροί τους, αλλά «δυσκοίλιοι» στο γκολ. Όμως,
μέχρι και τα τρία πρώτα παιγνίδια, δεν υπήρχε στην εξίσωση ο Ντομίγκεθ, ενώ εχθές σε πολύ κακό, και ακατάλληλο λόγω και διαστάσεων, αγωνιστικό χώρο που δεν μας ευνοεί, και με τον Ντομίγκεθ απλώς στα όρια του μέτριου, δείξαμε εμείς αρκετά καλύτεροι. Από το καλοκαίρι μέχρι τώρα,
συνεχώς και με σταθερότητα βελτιωνόμαστε τακτικά και ομαδικά, σε άμυνα και επίθεση, ενώ ο γαύρος θεωρώ ότι «έχει πιάσει στο ταβάνι» του, και πλέον απέναντί μας έχει να επιδείξει την εξαιρετική ατομική ποιότητα κάποιων παικτών του και τις στιγμές τους, όπως του Σα, του Φορτούνη, των Χασάν και Ελ Αραμπί, προκειμένου να μας κερδίσει.
Αν είναι όλα τα παιδιά μας καλά (φτου φτου μακριά από τραυματισμούς) και δεν έχουμε και απουσίες από κάρτες, με την επιστροφή και του Κριζμάν – ξέρω ότι πολλοί θα «τσινίσετε», αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μας περισσεύει ένας ικανός επιθετικός, έστω και μόνο για τα πενάλτια, ποτέ δεν ξέρεις –
και με την εμφάνιση του γνωστού Ντομίγκεθ, οι πιθανότητές μας ασφαλώς αυξάνονται.
Εχουμε τα κατάλληλα κορμιά να «ματσάρουμε» αυτά του γαύρου, έχουμε την ταχύτητα, την αντοχή και τη δύναμη, τακτικά είμαστε σε πολύ ψηλό βαθμό ικανοί, πνευματικά είμαστε ώριμοι, και φρονώ, ότι, ακόμη έχουμε και τον «άσσο» της έκπληξης «στο μανίκι». Λ.χ., στο 3-4-2-1, με Καρτάλη αριστερά και Παμλίδη δεξιά, πίσω από το Μίλι ή στο 3-4-1(Καρτάλης)-2(Παμλι,Μιλι), γινόμαστε ανίκητοι στον αέρα, έχουμε υπεροπλία ακόμη και στην ταυτόχρονη παρουσία δύο φορ του γαύρου, κλείνουμε καλύτερα τις πλευρές πίσω (που εχθές αριστερά δείξαμε «ζητηματάκι»), σε όλες τις στημένες φάσεις απειλούμε σοβαρά, και πρεσσάρουμε ανηλεώς, χωρίς να φοβόμαστε καμία προσωπική επαφή. Και άλλες επιλογές - όπως λχ με την εξ αρχής χρησιμοποίηση του Μπρένερ σε ρόλο έκπληξη - που δεν τις μαρτυράω για να μην τις μάθει ο αντίπαλος
Όπως και να `χει, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο πρόσωπο και τις κινήσεις, αν όχι και τα λόγια, του
Μαρτινς – εξαίρετος προπονητής – για να καταλάβετε ότι
και ο ίδιος γνωρίζει και καταλαβαίνει το μέγεθος της δυσκολίας που αντιμετωπίζει η ομάδα τους απέναντί μας. Δεν υπάρχει άλλη ομάδα που να «ματσάρει» καλύτερα από εμάς, με το γαύρο, και να μπορεί να φανερώσει τις όποιες αδυναμίες του.
Εν κατακλείδι, αφήστε τους «σοφούς» να λένε ότι θέλουν και να ετοιμάζουν υποδοχές στο ΟΑΚΑ για το γαύρο. Στην πραγματικότητα, όχι απλώς
δεν είμαστε το αουτσάιντερ του ημιτελικού, αλλά έχουμε ίσες ακριβώς πιθανότητες με το γαύρο να πάμε τελικό, αν όχι περισσότερες λόγω της δίψας μας για έναν τελικό.
ΥΓ.
Μην πυροβολείτε τον Μίλι. Είναι πολύ καλύτερος απ` ότι περιμέναμε. Τεχνικά είναι αρκετά καλός (αυτό που λέμε «ξέρει μπάλα») και όχι άτεχνος, είναι και καλός πασέρ, γρήγορος για το ύψος και το κορμί του – οι Σεμέδο, Μπα σε κάποιες φάσεις, δεν τον «έπιαναν ούτε με λάσο» - δυνατός (κερδίζοντας πολλές μονομαχίες), και βοηθάει, τόσο πρεσάροντας όσο μπορεί (είναι κάτι που φαίνεται ότι δεν το είχε μάθει), αλλά και σε όλες τις στημένες φάσεις την άμυνά μας απέναντι στα ψηλά κορμιά του γαύρου – αυτά τον καθιστούν υπεραπαραίτητο στην ενδεκάδα.
Όσο για τις χαμένες ευκαιρίες, αν θέλετε ακούστε το, αλλιώς πετάξτε το στο καλάθι... Όταν ένας φορ, ο καλύτερος στον κόσμο, κάνει, με τα χίλια (όπως εχθές ο Μιλι), σπριντ του θανατά για να φτάσει πρώτος στην προβολή (στη σέντρα του Σάλιακα), μην φανταστείτε ότι αν τα καταφέρει και προλάβει, σημαδεύει και συγκεκριμένη γωνία ή σημείο στο τέρμα, γιατί δεν έχει το χρόνο. Απλώς θέλει να πετύχει το περίγραμμα της εστίας, ποντάροντας και στον αιφνιδιασμό του goalkeeper.
Στην αμέσως προηγούμενη φάση, όταν και ξέφυγε από το Σεμέδο, αφού μπόρεσε να σταθεί όρθιος, κατάφερε να φτάσει στο τέρμα, αλλά ήταν πια σε θέση διαγώνια, δεξιά (όπως την έβλεπε) με την εστία, χωρίς ικανό χρόνο αντίδρασης (οκ, δεν είναι και ο Λεβα), και με τον Σα να έχει κάνει την τέλεια έξοδο, καλύπτοντας όλο το τέρμα.
Στην ευκαιρία του πρώτου ημιχρόνου, έκανε πολύ ωραία κίνηση έφερε τη μπάλα στο αριστερό πόδι, το σουτ πήγε στη γωνία, αλλά ήταν ελάχιστα πιο «τζούφιο» από αυτό που φάγαμε από τον Ζιφκοβιτς στο Περιστέρι.
Ο Νικόλας μας, ως όφειλε σαν σέντερ φορ, ήταν μέσα στις φάσεις, πάλεψε, μόχθησε, σε άμυνα και επίθεση, για εμένα η εμφάνισή του είχε θετικό πρόσημο, και σε κάθε περίπτωση, μη ξεχνάτε ότι, στο τέλος, τέλος υπήρξαν και τρεις άψογες αντιδράσεις ενός καθόλα ικανού αντίπαλου τερματζή.
ΥΓ2. Πότε είναι η ρεβάνς ρε παιδιά;;;
