Ακύρωση Συνεδρίου Γονιμότητας: Μια «νίκη» με πολλές αναγνώσεις
Πώς το φαιόχρωμο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας που ήταν να διεξαχθεί τον Ιούλιο στα Ιωάννινα βρέθηκε στον «πάτο» της λίμνης Παμβώτιδας.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ στα σόσιαλ μίντια που ενέσκηψε με ιδιαίτερη σφοδρότητα το τελευταίο τριήμερο και το ηχηρό «μπαράζ» αποχωρήσεων προεδρικών αιγίδων, ομιλητών και επώνυμων «κραχτών» που προκάλεσε, με αυτή της Καίτης Γαρμπή να είναι από τις πρώτες και μάλλον από τις ειλικρινέστερες, το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας(!) ακυρώθηκε εντελώς, όπως ανακοίνωσε η οργανωτική επιτροπή.
Ιδού μερικές χρήσιμες παρατηρήσεις και συμπεράσματα από όλη αυτή την ιστορία:
Πρόβλημα υπογεννητικότητας στην Ελλάδα όπως και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως της περιφέρειας, σαφώς υπάρχει και έχει τεθεί κι από άλλες κυβερνήσεις και ειδικούς. To 2020 ήμασταν στην 3η θέση από το τέλος πανευρωπαϊκά σε ποσοστό γεννήσεων (8 παιδιά ανά 1.000 κατοίκους) μαζί με Ιταλία, Βουλγαρία, Πορτογαλία και Ρουμανία – η πτωτική αυτή δημογραφική τάση είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’90 λόγω των εκτεταμένων κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών που μεσολάβησαν, ανακόπηκε κάπως χάρη στο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, κυρίως από Αλβανία, για να επανέλθει δριμύτερο με τη μεγάλη οικονομική κρίση του ’09, τα απόνερα της οποίας φαίνεται ότι θα μας συντροφεύουν επ’ αόριστο, ενισχυμένα με εκείνα της πρόσφατης υγειονομικής.
Επομένως, αντί να βγάζεις ένα διαφημιστικό βιντεάκι, που όσο καλές προθέσεις και να είχαν οι συντελεστές του ήταν μια τρανταχτή ανοησία που αντιμετωπίζει τις άτεκνες γυναίκες ενοχοποιητικά, περιφρονητικά, πατερναλιστικά και ρατσιστικά, αντί αναφερόμενος στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή να την ονομάζεις «εργαλείο θεραπείας όσων νοσούν από υπογονιμότητα και όχι όλων εκείνων που έφτασαν σε αυτή από παράπλευρους δρόμους των επιλογών τους», βάλε μπρος μια δυνατή καμπάνια για την ουσιαστική στήριξη κάθε νέας μητέρας –είτε έχει σύζυγο/σύντροφο είτε όχι– μακροπρόθεσμα και σε κάθε επίπεδο (και όχι, στήριξη δεν είναι ένα σπαστό διχίλιαρο ανά γέννα), για αυξημένα επιδόματα και ουσιαστικές άδειες ανατροφής τέκνων και στους δύο γονείς ή τον ένα, αν δεν υπάρχει έτερος, για άμεση πολιτογράφηση όλων των μεταναστών β’ γενιάς και τη διευκόλυνση της απόδοσης ιθαγένειας σε όσους την επιθυμούν, για γενναία ενίσχυση της παιδείας και του κράτους πρόνοιας, για σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, για διευκόλυνση των τεκνοθεσιών από άτεκνα ζευγάρια, για το δικαίωμα των ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριών στην τεκνοθεσία και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή επίσης.
Εστίασε στο γιατί έχουμε τόσο υψηλά ποσοστά καισαρικών και αμβλώσεων, πες για τις εξωσωματικές, μίλα για τα «φακελάκια». Κατάγγειλε τα κυκλώματα εκμετάλλευσης από επιτήδειους, διευκόλυνε τη ζωή στις εγκύους και τις εργαζόμενες μητέρες στον δημόσιο και ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, όπου οι εγκυμοσύνες είναι συχνά «κόκκινη γραμμή» και «τιμωρούνται» μέχρι και με απολύσεις, χώρια που το παιδί θεωρείται «βαρίδι» για μια γυναίκα καριέρας, δώσε κίνητρα, ανάδειξε και την ανδρική διάσταση της υπογονιμότητας.
Όταν διοργανώνεις ένα τόσο ταρατατζούμ και συμπεριληπτικό, υποτίθεται, συνέδριο για τη γονιμότητα όπου θέση ομιλητή ενέχουν από τηλεπερσόνες του συρμού και άγαμοι-άτεκνοι κατά το δόγμα αρχιεπίσκοποι –και όχι ένας-δύο για να βγάλεις την τάδε υποχρέωση, αλλά σχεδόν η... μισή ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο παπικός νούντσιος αλλά και ο διοικητής του Αγίου Όρους(!), της μόνης δηλαδή διοικητικής περιφέρειας στην Ευρώπη όπου η υπογεννητικότητα είναι εντελώς εκτός θέματος διότι απλούστατα δεν υπάρχουν γυναίκες σε αυτή–, δεν μπορείς να μη συμπεριλαμβάνεις πολύ πιο σχετικές με το αντικείμενο και τις προεκτάσεις του ιδιότητες όπως κοινωνιολόγους, εργατολόγους, ψυχολόγους, διδάσκοντες/-ουσες γυναικείων σπουδών και σπουδών φύλου.
Δεν μπορείς, επίσης, να δίνεις στο ανδρικό φύλο την πρωτοκαθεδρία σε μια τέτοια εκδήλωση, οφείλεις να δίνεις περισσότερο λόγο και χώρο στο γυναικείο, μια και σε εκείνο κατ’ εξοχήν αναφέρεσαι. Ούτε μια γυναίκα στην οργανωτική επιτροπή, ελάχιστες οι ομιλήτριες, ελάχιστες και οι προσκεκλημένες γυναίκες επιστήμονες, και όχι γιατί δεν υπάρχουν.
Όταν είσαι επιστήμονας ή επιστημονικός φορέας, δεν περιμένεις να ξεσηκωθεί το σύμπαν για να καταλάβεις ότι κάτι δεν έχεις κάνει καθόλου καλά, έστω κι αν είχες τις καλύτερες προθέσεις. Και αντί να προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα, σπεύδεις πρώτος εσύ να διαφοροποιηθείς. Κανέναν δεν έπεισαν οι εξηγήσεις του κ. Κωνσταντίνου Πάντου για το «βίντεο της ντροπής» και τα άλλα παρατράγουδα του συνεδρίου, ούτε και η αιδήμων σιωπή πολλών άλλων συναδέλφων του που είχαν δηλώσει συμμετοχή.
Όταν είσαι πολιτειακός παράγοντας, είτε ο ανώτατος (ΠτΔ) είτε κάποιος υπουργός, βουλευτής κ.λπ., έχεις υποχρέωση να ξέρεις πού ακριβώς σε καλούν, διαφορετικά εκτίθεσαι άσχημα και πολλαπλώς αποσύροντας εκ των υστέρων την αιγίδα ή την παρουσία σου. Δεν πιστεύω ότι η ίδια η κ. Σακελλαροπούλου γνώριζε πού ακριβώς έβαζε την αιγίδα της, όμως μια τέτοια άγνοια είναι ανεπίτρεπτη στην περίπτωσή της και ξενίζει. Ούτε και τα ιμάτια που διερρήγνυε ο υπουργός Τουρισμού Χάρης Θεοχάρης ότι δήθεν δεν είχε ιδέα για την ταμπακιέρα πείθουν βέβαια, ειδικά όταν στο συνέδριο είχε προσκληθεί προφανώς για μπίζνες στο πεδίο και ο Ρουμάνος ομόλογός του.
Όταν σε ένα τέτοιο συνέδριο βλέπεις να συμμετέχουν το «βαρύ πυροβολικό» της alt right πτέρυγας του κυβερνώντος κόμματος, από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Άδωνι Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη μέχρι τον Κώστα Τσιάρα (ναι, αυτόν που είχε πει το περίφημο «τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δύο φύλων και των δύο γονέων, είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα») και να το στηρίζουν σημαντικοί θεσμικοί φορείς (Προεδρία της Δημοκρατίας, υπουργεία, η Γενική Γραμματεία Δημογραφικής Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας, το ΑΠΕ, η ΕΡΤ κ.λπ.), οφείλεις να είσαι πιο υποψιασμένος καθώς αυτά συνεπάγονται υπολογίσιμα θεσμικά ερείσματα και ικανές ομάδες πίεσης που εννοείται ότι ευνοεί σαφώς το τρέχον πολιτικό κλίμα.
Το τελευταίο επιβεβαιώνεται και από μια σειρά άλλα γεγονότα, από τις καμπάνιες υπέρ του αγέννητου παιδιού, ειδική Ημέρα για το οποίο θέσπισε το ’19 και η Εκκλησία, τον πρόσφατο, ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο νόμο για τη συνεπιμέλεια, την ψήφο Κυμπουρόπουλου για την προστασία του αγέννητου παιδιού στην Ευρωβουλή τον Μάρτιο, το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που πέρα από το αντεργατικό του, εν πολλοίς, περιεχόμενο αντιμετωπίζει διά στόματος του αρμοδίου υπουργού τις γυναίκες εργαζόμενες με όρους δεκαετίας του ’50 κ.ά. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όλα αυτά δεν εντάσσονται σε κάποια επίσημη κυβερνητική «γραμμή», παρασιτούν προκλητικά, αναιδώς και ανενοχλήτως στο πλάι της.
Ο φεμινισμός μετρά σχεδόν δύο αιώνες ζωής. Οι γυναίκες του 21ου αιώνα ορίζουν οι ίδιες το σώμα, τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Δεν είναι αναπαραγωγικές μηχανές, δεν οφείλουν να αποκτούν παιδιά επειδή «τώρα γυρίζει», επειδή «έτσι πρέπει», για να νιώσουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι ή για τη μακροημέρευση του έθνους. Αν κάποιοι ξεχάστηκαν στο ξεκίνημα του 19ού αιώνα ή ακόμα παραπίσω, αν οραματίζονται μια ολική επαναφορά σε ξεπερασμένες πατριαρχικές και εθνοπατριωτικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, πρόβλημά τους.
Το ότι υπάρχουν ακόμα υγιείς κοινωνικές αντιδράσεις που μετράνε, το ότι μέσα από τα σόσιαλ μίντια μπορεί ακόμα να ασκείται αποτελεσματικά πολιτική, το ότι μια κοινωνία –ή έστω ένα υπολογίσιμο κομμάτι της– πολλαπλά τραυματισμένη και με ζητήματα καθημερινής επιβίωσης δεν κάνει εκπτώσεις σε θέματα διακρίσεων και σκοταδιστικών αναζωπυρώσεων, είναι σίγουρα ενθαρρυντικό.
lifo.gr
