Θεωρώ ότι η ηττοπάθεια έχει γεννηθεί καθαρά και μόνο από τη διοίκηση της ομάδας.
Δηλαδή:
Παρά την εικόνα της ομάδας σε πολλά ματς, το πείσμα και την ικανότητα το Μεταξά σε πολλούς αγώνες, ο κόσμος βλέπει ότι η ομάδα έχει αποκοπεί σε διοίκηση και αγωνιστικό τμήμα. Δε βλέπει κινήσεις στήριξης της ομάδας με μεταγραφές, οπότε και θεωρεί ότι αργά η γρήγορα θα έρθουν οι απανωτές ήττες ή τέλος πάντων οι ήττες με τους συνδιεκδικητές των θέσεων που οδηγούν στα πλέι-οφ, οπότε και δεν έχει ούτε τη διάθεση ούτε και την πίστη για κάτι άλλο. Πολλές φορές νιώθω και εγώ έτσι όχι γιατί δε πιστεύω στην ομάδα και στο τι κάνει αλλά γιατί μου φαίνεται πολύ λογικό να μείνουν από δυνάμεις, να μην έχουμε το σοβαρό φορ για μια καλή ευκαιρία που θα πάρουμε το ματς στην κόψη του ξυραφιού και για τα γενικότερα παιχνίδια που παίζουν ειδικά οι ομάδες που ρίχνουν χρήμα και θεωρούνται μεγάλες, ώστε να ρισκάρουν να μην μπουν στα πλέι-οφ. Πλέον έχει γίνει τόσο επικίνδυνο να μην μπαίνεις Ευρώπη για καθαρά οικονομικούς λόγους που ομάδες όπως ο βάζελος ή ο άρης φαίνεται να κινδυνεύουν μέχρι και με κανόνι αν δεν. Χώρια την γκρίνια από τον κόσμο τους κτλπ. Ο ΠΑΣολές τα έχει όοοολα αυτά στο κεφάλι για αυτό και δε θεωρεί ως υπαρκτό σενάριο την 5αδα.
Είμαστε έτσι κι αλλιώς ηττοπαθείς από ιδιοσυγκρασία...πόσο μάλλον όταν έχουμε μια διοίκηση που δε βοηθάει το όραμα.
Οπότε είναι σα να περιμένουμε το αναμενόμενο σβήσιμο της μηχανής.
Αυτό θεωρώ ότι παίζει στον κόσμο +φυσικά την γενικότερη κατάσταση της χώρας και της εποχής.
