Απέραντη θλίψη με πιάνει όταν βλέπω την αγαπημένη μας ομάδα.
Κατεβασμένα βρακιά, κατεβασμένα χέρια, παίχτες που παίζουν στη λογική "ας χάσουμε αρκεί να μην γίνουμε ρόμπες", παιχνίδια που τα παλεύουμε το πολύ έως το '70, αλλαγές για να πάρουν παίχτες μας εμπειρία σε ματς που καιγόμαστε για βαθμό-βαθμούς και κάποιος "βαπτισμένος ως προπονητής" να σε πείθει συνεχώς ότι δεν θα βγούμε από το βούρκο.
Διοίκηση άφαντη. Η οικογένεια Χβ αφού έχει βγάλει εκατομμύρια από μεταγραφές και ενώ το μαγαζί πάει σφαίρα οικονομικά, δεν έχει κάνει το παραμικρό για την ενίσχυση της ομάδας και την αποφυγή του υποβιβασμού.
Παίχτες σκιές του εαυτού τους (Παμλίδης και για μένα Παντελάκης), παίχτες με χιαστούς και με αμούστακα, ανέτοιμα παιδιά που, χωρίς καθοδήγηση και ηγεσία τους έχουμε βάλει μπροστάρηδες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.
Αυτή είναι η φετινή εικόνα της ομάδας μας. Συμπληρώνεται από έναν μάλλον αδιάφορο κόσμο, που έχει πάψει πλέον να πιστεύει μετά τις απανωτές και πισώπλατες μαχαιριές που του έχει ρίξει η διοίκηση του κ. Χβ (άδειες, χαμένες Ευρώπες, συνδεδεμένες εταιρείες, Αυδής, πολλά έχει ο μπαξές).
Μια ιστορική ομάδα που πριν 45 χρόνια είχε οπαδούς που έγραφαν στο πίσω μέρος των οχημάτων τους και κυρίως το πίστευαν, το: "ο Θεός συγχωρεί ο Αλβαρέζ τιμωρεί". Μια ομάδα που είχε πάρει μυθικές διαστάσεις, θρησκευτικού χαρακτήρα, σέρνεται σήμερα, στην απολύτως χαμένη, και κυρίως χωρίς καμία ουσιαστική πρόοδο σε σταθερή βάση, δεκαπενταετία του κ. Χβ.
Κάποιοι θλιβεροί επαρχιώτες, βλαχάτανα και losers γράφουν εδώ μέσα και λένε εκεί έξω για τις μεγάλες επιτυχίες του Χβ. Προφανώς θα εννoούν τις εγκαταστάσεις της δεκαετίας του '60, τις άδειες κερκίδες, την ενασχόληση από το ίντερνετ και τις πωλήσεις παιχτών στην Ευρώπη.
Και όλα αυτά όταν γύρω μας όλα αλλάζουν. Όταν όλοι σχεδόν προχωράνε με γενναία βήματα μπροστά: η ΑΕΚ γήπεδο, ο Βάζελος με τα λεφτά του ταμείου ανάκαμψης, δηλαδή με δημόσιο χρήμα θέλει να φτιάξει γήπεδο. Ο Πάοκ το ίδιο, η Τρίπολη έχει ωραίοτατο γήπεδο σοβαρότατες εγκαταστάσεις, όπως και ο Παναιτωλικός, ο Ατρόμητος ακόμη και ο θλιβερός Λεβαδειακός. Με ποιον να συγκριθούμε; Είμαστε ανύπαρκτοι σε όλους τους σοβαρούς και σταθερούς τομείς.
Και ακόμη κάποιοι φοβούνται μήπως φύγει ο Χβ;
Εκεί προσωπικά ρίχνω το φταίξιμο για την παρακμή μας. Σε αυτούς τους τύπους, που δυστυχώς είναι πολλοί και στην αδυναμία μας να οργανώσουμε μια μαχητική κερκίδα που θα διεκδικήσει με πάθος τα πάντα: Πρωτάθλημα, Κύπελλο, εγκαταστάσεις, ομάδα να τη χαίρεσαι, όπως τη δεκαετία του '70.
Και κυρίως μαγκιά και ποδοσφαιρική αλητεία.
