Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: Η τελευταία κάμερα του ντέρμπι
Μια ιστορία από τα μαρμαρένια αλώνια των ελληνικών γηπέδων, αφιερωμένη στους αφανείς πρωταγωνιστές, όσων θα εξελιχτούν απόψε το βράδυ στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Έχουμε ντέρμπι λοιπόν! Γράφει ο Χρήστος Κιούσης.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με την ιδιωτική τηλεόραση ήδη εγκατεστημένη στους δέκτες μας, ξεκίνησε και το θεματικό πείραμα της πρώτης συνδρομητικής πλατφόρμας στην Ελλάδα. Το τότε Filmnet περιείχε στην ομπρέλα του, δύο κανάλια σε ένα κουτί επίγειου σήματος για την ακρίβεια, τόσο κινηματογραφικό όσο και αθλητικό περιεχόμενο. Αργότερα ήρθε ο σαφέστερος διαχωρισμός μεταξύ Filmnet (Φιλμνέτ το πρόφεραν οι γηραιότεροι) και Supersport. Όταν μάλιστα δύο σημαντικά παιχνίδια συνέπιπταν χρονικά, οι μεταδόσεις προβάλλονταν ταυτόχρονα και στα δύο κανάλια απογοητεύοντας τις κυρίες.
Κάπου τότε ξεκινούσε και η δική μου καριέρα ως τεχνικού στην τηλεόραση, στο επαγγελματικό σπίτι της Satellite Productions, περιλαμβάνοντας εξωτερικά συνεργεία ειδήσεων και εκπομπών, παραγωγών σήριαλ σε στούντιο ή μονοκάμερα εξωτερικά γυρίσματα, κάλυψη θεατρικών παραστάσεων και συναυλιών και βέβαια αθλητικών μεταδόσεων σε όλη την Ελλάδα. Και κυριολεκτικά μιλώντας φανταστείτε Σάββατο πρωί ταξίδι στην Ξάνθη, επιστροφή αυθημερόν και πρωινή κυριακάτικη πτήση για Ηράκλειο και Γεντί Κουλέ. Analog nomad!
Ένα συνηθισμένο φτηνό αλλά πλήρες σετ τηλεοπτικής μετάδοσης ήταν το λεγόμενο εξακάμερο, δηλαδή δύο κάμερες στο κέντρο ψηλά, η 1 με γενικό πλάνο και η 2 για κοντινά, η κάμερα 3 στο κέντρο του γηπέδου, στο χορτάρι πάνω στη γραμμή, οι κάμερες 4 και 5 κάμερες για τα οφσάιντ ψηλά στις κερκίδες και η 6 κάμερα γερανός, δηλαδή σε καλαθοφόρο όχημα πίσω από τη μια εστία ή χαμηλά δίπλα της, αν δεν υπήρχε χώρος για γερανό, όπως στο γήπεδο του ΟΦΗ. Αναλόγως τη σημασία του αγώνα, η παραγωγή προσέθετε κάμερες βασισμένη συνήθως σε ολλανδικά και γερμανικά πρότυπα τηλεοπτικών μεταδόσεων και η μοναδική τότε συνδρομητική πλατφόρμα τα έδινε όλα στα ντέρμπι αιωνίων σαν το αποψινό.
Σε ένα τέτοιο ντέρμπι λοιπόν, στα μέσα του ’90 και υπό τον σχετικά έντονο ανταγωνισμό κυρίως με τις φιλόδοξες αθλητικές παραγωγές του Mega Channel, η παραγωγή της τηλεοπτικής μετάδοσης του ντέρμπι «ξέφυγε» ή μάλλον ξέφυγε χωρίς εισαγωγικά στις 32 κάμερες!! Στο μαρμάρινο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης», με αντίθετο δηλαδή γηπεδούχο απ’ ότι απόψε, στήθηκε μια από τις μεγαλύτερες και πιο παράλογες κατ’ εμέ αθλητικές παραγωγές στη χώρα μας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες το δικό μου πόστο θα ήταν μέσα στο van των εξωτερικών μεταδόσεων, είτε στην τεχνική υποστήριξη, είτε στα video replay αλλά σε εκείνο το ντέρμπι δούλευα πλάι στους πιο έμπειρους συναδέλφους, βαριά χαρτιά των τηλεοπτικών παραγωγών, με πολλές ώρες «πτήσης». Έτσι ο 20χρονος περίπου Χρήστος πήρε στο χέρι μια φορητή κάμερα κι αφού είχε βοηθήσει να απλωθούν χιλιόμετρα multi καλωδίων, ξεκίνησε για το πόστο του. Ήμουν η camera 32, αλλιώς, μη ντρέπεστε να το πείτε, η τελευταία τρύπα (κάμερα) του ζουρνά!
Εμένα η δουλειά μου και η μαζικότητα του αποτελέσματός της πάντα με συγκινούσε ακόμα κι αν ήξερα, ότι σε μετάδοση αγώνα, η περίπτωση να δει τηλεθεατής πλάνο από την 32η κάμερα ήταν απειροελάχιστη. Παρ’ όλα αυτά πήρα τις οδηγίες μου από τον επικεφαλής σκηνοθέτη Γιώργο Μάνταλο και κατευθύνθηκα στη θέση μου. Ποια ήταν αυτή; Αφού ο Γιώργαρος είχε προσθέσει στο 6κάμερο σετ που προανέφερα, μια έξτρα κεντρική κάμερα για κοντινά, 2 έξτρα κάμερες οφσάιντ κάτω στο γήπεδο, 2 φορητές κάμερες στους πάγκους, 2 κάμερες πίσω από τα δίκτυα των γκολπόστ, μικροκάμερες μέσα στις δύο εστίες, 2ο γερανό πίσω και από την άλλη εστία, έξτρα γερανό για πλάνο καπάκι έξω από το «Καραϊσκάκης» μια που τότε δεν είχαμε drone, κάμερες reverse angle, κάμερα στα αποδυτήρια, κάμερα στην είσοδο του γηπέδου, κάμερες στους σπίκερ, κάμερα προεγκατεστημένη στο press room και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε, η δική μου θέση ήταν «Χρηστάρα θα κάνεις φορητή στην εξέδρα των επισήμων. Μην ασχολείσαι με το ματς, δίνε μου μόνο αντιδράσεις από κει.»
Εγώ με το ματς δεν είχα πρόθεση να ασχοληθώ έτσι κι αλλιώς, γιατί στη διάρκεια του αγώνα σπάνια έβλεπα την εξέλιξη όσο δούλευα, πολλές φορές δεν ήξερα στο τέλος ούτε το ακριβές σκορ, αν έμπαιναν πολλά γκολ. Το συγκεκριμένο πόστο όμως ήταν σχεδόν πλάτη στο γήπεδο και με ένα έξτρα πρόβλημα. Ο 20χρονος περίπου Χρηστάκης βαμμένος Παναθηναϊκός δεν ήξερε την ανθρωπογεωγραφία των επισήμων του «Καραϊσκάκης» πλην ενός. Του Σωκράτη Κόκκαλη. Οπότε η δική μου μετάφραση για το πόστο μου ήταν «φορητή προσωπική κάμερα του Σωκράτη Κόκκαλη».
Έπιασα λοιπόν θέση στο πλατύσκαλο της εισόδου στη θύρα των επισήμων με την ασφάλεια του φωσφόριζέ τηλεοπτικού μου γιλέκου και περίμενα. Τι περίμενα; Μα να έρθει ο «Μεγάλος». Το πρόβλημα είναι, ότι δεν ήρθε μόνος και το δεύτερο πρόβλημα ότι δεν είχε και καμιά ιδιαίτερη διάθεση να μου ποζάρει. Άρα τη στιγμή που μπήκε περικυκλωμένος από τους άνδρες της ασφάλειάς του, επώνυμους φίλους του Ολυμπιακού και σφουγγοκωλάριους πολιτευτές του Πειραιά, ο Χρηστάκης σκατά πλάνο είχε, την είσοδο κατέγραψαν άλλοι συνάδελφοι από πιο καίρια πόστα και πιο σταθερά πλάνα, μια που εκείνοι είχαν τριπόδι για την κάμερα, εγώ είχα στον ώμο την περίπου δεκάκιλη Sony με τον Fujinon φακό.
Στη διάρκεια του ματς διάλεξα μια safe γωνία, για να εστιάσω στον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού και περίμενα να ανάψει το κόκκινο λαμπάκι στο viewfinder, δείγμα ότι έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, όλη η φίλαθλη Ελλάδα, θα έβλεπε στους δέκτες της το πλάνο του Χρηστάκη. Η συγκίνηση της μαζικότητας που σας έλεγα παραπάνω. Φευ…
Λίγο οι 32 κάμερες που ακόμα και στα ικανότατα χέρια του Γιώργου Μάνταλου ήταν υπερβολικά πολλές, λίγο οι υπόλοιποι έμπειροι συνάδελφοι που έδιναν πολύ πιο ενδιαφέροντα πλάνα από ένα στραβό contre plongée του Σωκράτη να τρώει σπόρια, λίγο η εξέλιξη του ματς, ο Χρηστάκης δεν μπήκε ποτέ στα σπίτια και στα καφενεία της χώρας.
Μια μόνο στιγμή σε μια φάση του 2ου ημιχρόνου, που μάλλον κάτι αμφισβητούμενο θα έγινε, ο Σωκράτης Κόκκαλης αντέδρασε έντονα κι εγώ είχα καδράρει υπέροχα στο πρόσωπό του, όμως πριν δω το κόκκινο λαμπάκι να ανάβει ένα άλλο πρόσωπο, φλου λόγω του βάθους πεδίου του φακού μου, με κοίταξε κατάματα και αυστηρά μέσα στο viewfinder. Άνοιξα το άλλο μάτι, εκτός του τηλεοπτικού μου σκόπευτρου και αντίκρυσα έναν σωματοφύλακα του Κόκκαλη να με κοιτά επίμονα σε στυλ, «θες πιτσιρίκο γυαλάκια να στρέψεις αλλού την κάμερα μην έχουμε άλλα;»
Πιστέψτε με, τα υπόλοιπα λεπτά του ματς τα παρακολούθησα ως ένας προνομιούχος φίλαθλος, συνδαιτημόνας σχεδόν των επιφανέστερων φιλάθλων του Ολυμπιακού, ίσως ο μοναδικός Πράσινος σε μια κατακόκκινη ελίτ κερκίδα. Στο τέλος του ματς και την ώρα που μαζεύαμε τα καλώδια κάποια στιγμή συναντήθηκα με τον Γιώργο τον Μάνταλο, ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος με την τηλεοπτική εξέλιξη της βραδιάς και την επιτυχία της παραγωγής. Μου είπε κάτι του τύπου, «μπράβο Χρηστάρα, σκίσαμε σήμερα» αλλά εμένα ελάχιστα με αφορούσε αυτό, πλην της κοπιαστικής εργασίας πριν και μετά τον αγώνα. Προσωπικά έκανα αυτό που θα κάνω κι απόψε παρακολουθώντας από την Cosmote TV πλέον την προσπάθεια του Παναθηναϊκού να κερδίσει συνεχίζοντας το νικηφόρο σερί. Απόλαυσα το ματσάκι!
Υ.Γ. Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους τους παλιούς και νεότερους συναδέλφους που εργάζονται σε κρύα, βροχές, χιόνια για να φτάσει η εικόνα στο σαλόνι μας. Για έναν ρέκτη της τηλεοπτικής μετάδοσης όπως εγώ, είστε τα μάτια μας και τα αυτιά μας. Να είστε καλά κι ελπίζω να είστε ασφαλείς.
gazzetta.gr
