Με την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά για το παιδί που "δίνει τη μάχη" του και ότι σύντομα θα επιστρέψει υγιής στο σπίτι και την οικογένειά του, θέλω να κάνω μια παρατήρηση για το ματς, ξεκινώντας με μία ερώτηση:
Γιατί είπαμε ότι αποθεώνουμε τον Τσιντώτα;
Δεν ξέρω τι είδατε οι υπόλοιποι και ο grand master που μετέδωσε το ματς, εγώ όμως είδα έναν τερματοφύλακα που έκανε αρκετά σωστά πράγματα, όχι όμως περισσότερα απ` όσα θα έκανε ένας αξιόπιστος συνάδελφός του της β-γ εθνικής, αλλά και ανεπίτρεπτα, κραυγαλέα λάθη που παραλίγο να δώσουν το ματς στον αντίπαλο...
Πλην δύο ξεψυχισμένων κεφαλιών που αναμενόμενα "έβγαλε", ενός σουτ στην κλειστή του γωνία (στο α΄ ημίχρονο) και ενός ακόμη σχετικά μακρινού του Κωτσόπουλου (στο β ημίχρονο) - όλα τίποτε ιδιαίτερο για έναν επαγγελματία τερματοφύλακα - η μόνη πραγματικά δύσκολη απόκρουση ήταν αυτή στο φάουλ που πέρασε από το τείχος. Μπράβο του γι` αυτή την απόκρουση, εκεί μας έσωσε, αλλά μέχρι εκεί...
Αντ` αυτού, περίπου στο 10΄, και φάση δημιούργησε για τον αντίπαλο με λάθος μπαλιά, κυρίως όμως ο ίδιος με την ανασφάλεια, την ολιγωρία και την αβλεψία του "δημιούργησε" και τα δύο δοκάρια του ατρόμητα. Στο πρώτο, μετά το πλάγιο, αφήνει την μπάλα να "ταξιδεύει" αργά για ένα μισάωρο ψηλά στην περιοχή του, και αντί να βγει και να καθαρίσει τη φάση, κάθεται κολλημένος στη γραμμή του τέρματος (σαν τον Βελίδη ένα πράγμα). Δυο μέτρα τερματοφύλακας, βγες και τελείωνε τη φάση. Στο δεύτερο δοκάρι είναι απλά μια σέντρα σουτ που περνάει ακριβώς πάνω από το κεφάλι του επειδή δεν έχει υπολογίσει την πορεία της μπάλας και έχει "χαθεί" . Αν είχαν μπει γκολ τα δοκάρια, τότε όλοι θα έλεγαν ότι ήταν λάθη - γκάφες του keeper... Και γενικότερα όμως, σε όλα τα γεμίσματα στην περιοχή μας, ακόμη και στη μικρή, έχει μια ατολμία να βγει και να καθαρίσει τη φάση και πάντα, ακόμη και μόνος του, προσπαθεί να τη διώξει με τη γροθιά...
Αυτά δεν τα λέω για να τον "βγάλω άχρηστο" ούτε γιατί έχω κάτι μαζί του, αλλά για να τονίσω απλώς ότι δεν ήταν πολύ καλύτερος από τον Τσάβο λ.χ., που είμαι σίγουρος ότι έφαγε πολύ ανάθεμα, και επίσης για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Αφού τονίσω ότι όλα, μα όλα τα παιδιά προσπάθησαν, ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ τους, για εμένα, πραγματικά διακριθέντες και αυτοί που ξεχώρισαν στο ματς, κατά σειρά, ήταν ο γίγαντας Εραμούσπε, ο Τζίνο, ο Παμλίδης, και δεν θα ήθελα να παραλείψω ότι είδα τον Λιάσο να δίνει κάποια πράγματα - που πια δεν του το είχα...
Όλοι όμως προσπάθησαν, πάλεψαν και μόχθησαν, αλλά για τους περισσότερους οι κακές στιγμές ήταν περισσότερες από τις καλές - για μερικούς μάλιστα εξ αυτών συντριπτικά περισσότερες γαμώτο ...