Ένα όμορφο, γλυκό Μαγιάτικο Σαββατόβραδο που έδωσε στον Γιαννιώτικο κόσμο την ευκαιρία να συνδέσει τον εαυτό του ξανά με κάποιο κομμάτι της παλιάς εποχής του στο γήπεδο και να γευτεί μια εικόνα του μέλλοντος σαν αυτή που προσδοκά κάθε αυθεντικός ΠΑΣολές.
Σκόρπια στιγμιότυπα 10ετίας '80 με πολλές υποσχέσεις για το αύριο.
Χαρτάκια από την σακούλα, στα χέρια όλων, κομμάτια κομμένα βιβλία όπως παλιά.
Πιτσιρίκια, ολόκληρος πληθυσμός που κατέκλυσαν τις εξέδρες. Γονείς κ' θείοι με ένα τσούρμο παιδάκια μαζί τους να γεμίζουν ολόκληρες σειρές στα καθίσματα. Εφηβάκια, παρεούλες πέντε και δέκα μαζί να στριμώχνονται στις ουρές κ' να τρέχουν στα σκαλοπάτια να προλάβουν να βρουν σημείο όλα μαζί, να μην κοπούν οι παρέες στα δύο.
Μεγάλοι - μικροί, συντονισμένοι στον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο πάθος, στην ίδια συχνότητα, στις ίδιες συντεταγμένες από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
Ομάδα και κόσμος σε μια αλλοτινή σύνδεση μεταξύ τους.
Σε μια κρίσιμη ποδοσφαιρική σεζόν για την υπόσταση του ΠΑΣ, ο Θεός ήταν μαζί μας ευτυχώς, ήμασταν όμως κι εμείς όλοι.
Η κατηγορία σώθηκε, η Ομάδα άντεξε, ο κόσμος ανακουφίστηκε, η πόλη θα έχει εκπροσώπηση και του χρόνου στην Α' κατηγορία.
Δυστυχώς είναι λυπηρό κάτι τέτοιο να αποτελεί κατόρθωμα για έναν σύλλογο σαν τον δικό μας.
Ο ΠΑΣ, ωστόσο, ένωσε ξανά τις γενιές του, έδωσε τον παλμό της ελπίδας σε όλους. Ξεπερνώντας τις αμέτρητες δυσκολίες του, έδειξε τον δρόμο του μέλλοντος που δικαιούται μαζί με τον κόσμο του.
Η επόμενη μέρα θα πρέπει να είναι μια μέρα ευθύνης και σοβαρότητας, απέναντι σε μία Ομάδα κι έναν φίλαθλο κόσμο που απαιτούν επιτέλους αληθινό ενδιαφέρον και πραγματικό σεβασμό.