Μέχρι το 80’ έβραζα. Έλεγα, δεν είναι δυνατόν. Αυτοί κοροϊδεύουν. Στο μυαλό μου οι στίχοι από το «Ελλάς» του Βασίλη: «Μα το ντέρμπυ είναι στημένο κι από πριν ξεπουλημένο…» Οι φάσεις ήταν σύμμαχος, το έδειχναν ξεκάθαρα. Το παιχνίδι πήγαινε για ΧΙ χωρίς γκολ. Μα καλά, λέω, το στήνουν που το στήνουν αφού βολεύονται και οι δύο, χάθηκε ένα 2-2 ας πούμε; Να φύγει κι ο κόσμος ευχαριστημένος; Αλλά πού... Ο ένας έκανε μπαλιά τριάντα μέτρα που πήγαινε στα περιστέρια, ο άλλος μάρκαρε με τα μάτια, κανένας δεν κυνηγούσε τη μπάλα, κανένας δεν πίεζε, όλοι κοιτούσαν το ηλεκτρονικό ρολόι (που δεν μπορεί να δείξει ούτε τις καθυστερήσεις, ενώ εγώ περίμενα να βλέπω και τα γκολ σε επανάληψη!). Τα ίδια έκαναν και οι Αρκάδιοι (τρόπος του λέγειν βέβαια αφού οι μισοί είναι Λατίνοι) παίζοντας πασούλες στην περιοχή τους. Σε μια φάση μάλιστα ο τερματοφύλακάς τους εξηγούσε κάτι σε δύο αμυντικούς του. Στη συνέχεια ρίχνει τη μπάλα με τα χέρια στον έναν απ’ αυτούς, εκείνος του την επιστρέφει, μετά τη ρίχνει στον άλλον, του την επιστρέφει ενώ ο διαιτητής παρακολουθούσε ατάραχος. Ρε, λέω, τι βλέπουμε σήμερα; Κι εκεί που αναρωτιέμαι γιατί δεν ακούγεται κάποιο σύνθημα του τύπου: «ΠΑΣ παίξε για το λαό σου» ή ότι ΑΖΑΞ πρέπει να σε λέμε στο εξής κι όχι ΑΓΙΑΞ, αφού τα ξεπλένεις όλα κτλ.κτλ. θυμήθηκα τον Γκμοχ (με την Κόρινθο νομίζω παίζαμε, τελευταία αγωνιστική) που έφυγε από τον πάγκο και δεν ξαναβγήκε μετά το ημίχρονο φεύγοντας και από την ομάδα αφού φαινόταν καθαρά ότι το παιχνίδι ήταν συμφωνημένο. Μπράβο και καλά τους έκανε, έλεγα μέσα μου. Εκεί στο 75’ όμως που έκανε ένα φαρμακερό σουτ κάποιος του Αστέρα το οποίο απέκρουσε δύσκολα ο Αθανασίου, «ρε λέω μπας και…» Αλλά όχι, να δεις λέω που περιμένουν να μάθουν πως πάνε τα άλλα ματς και ανάλογα να συνεχίσουν. Και φτάνουμε στο 83’ με τον Ροσέρο να τρυπάει τα δίχτυα, πανζουρλισμός, εγώ ξέχασα όλα τα προηγούμενα και έβρισκα δικαιολογίες περί του αντιθέτου, ότι ήταν απλώς επιφυλακτικοί και οι δύο να μη δεχτούν γκολ κτλ κτλ.
Συμπερασματικά: Η ομάδα έδειξε χαρακτήρα στο παρά πέντε, αν και μας «πήγε και μας έφερε» φέτος με τα συνεχή ντους ζεστό- κρύο. Αποδείχτηκε όμως μέσα στην γκαντεμιά και τους τραυματισμούς ότι δεν άξιζε για κανένα λόγο τον υποβιβασμό. Ο Στάικος, που κάποιες φορές με είχε εξοργίσει πραγματικά, απέδειξε ότι «μπορεί», αρκεί να έχει μάθει κι αυτός από τα λάθη του. Ο τρόπος του όμως, η ηρεμία που βγάζει και η ευγένειά του είναι στοιχεία αφοπλιστικά και φαίνεται να τον πιστεύει και η ομάδα με το όμορφο κλίμα που υπάρχει. Όπως και να’ χει τα ζήσαμε όλα και πάλι - χαρές, λύπες, αγωνίες, απογοητεύσεις- αλλά όταν στο τέλος χαμογελάς, όλα καλά. Βεβαίως, όλοι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι. Εμείς να έχουμε μεγαλύτερη υπομονή και πρέπει να θυμόμαστε πιο συχνά και τον Πρόεδρο (τώρα μάλιστα που περνάει κι αυτός δύσκολα) γιατί είναι διακριτικός, αποτελεσματικός και ο πλέον επιτυχημένος που έχει περάσει από την ομάδα. Αλλιώς, υπάρχει και ο …Αλέξης ( χα,χα) αν και η ομάδα οφείλει και σ’ εκείνον πολλά. Και μόνο που την έσωσε από τα χρέη…
Αλλά και τα παιδιά στο πέταλο, δεν αξίζει για δέκα καπνογόνα να φεσώνουν την ομάδα με 100.000 ευρώ ( τόσα ήταν τα πρόστιμα φέτος) γιατί έτσι μόνο ζημιά της κάνουν. Υπάρχουν τρόποι να κάνουν τη διαφορά στην κερκίδα, δεν χρειάζεται να αντιγράφουμε κι εμείς τους χούλιγκανς των «μεγάλων». Αυτά τα…λίγα, καλό καλοκαίρι σε όλους με τα καλύτερα να έρχονται. Και μόνο τον Κόντε πρώτο σκόρερ να σκέφτομαι για του χρόνου, φτάνει…
