Α ρε ΠΡΟΕΔΡΑ, αχ ρε ΠΡΟΕΔΡΑ.
Όπως τόσες δεκάδες φορές (βλ. Ριμόλντι, Ντε Βινσέντι, κ.α.), ούτε τώρα μας το έκανες το χατήρι - σπανίως άλλωστε μας το έκανες, μη "κακομάθουμε" κιόλας
Σε περιμέναμε δίπλα μας και πάλι, κοντά μας, αλλά εσύ ούτε τώρα, ούτε αυτή τη φορά... Έκανες πάλι του κεφαλιού σου και μας "έφυγες" ρε μπαγάσα...
Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια, εμείς σου τη "λέγαμε" και εσύ μας την "έκανες"... Σε παίζαμε τριπλή παραλλαγή και πάλι σε "χάναμε", μας ξέφευγες, κάνοντας πάντα το δικό σου...
Ξέρω όμως, το νιώθω, ότι μας αγάπησες - έστω και με τον τρόπο σου - όπως και εμείς σε αγαπήσαμε - μην έχεις καμία αμφιβολία γι` αυτό. Άλλωστε αγάπη δίχως πείσματα - και μπόλικη εκατέρωθεν γκρίνια - δεν έχει νοστιμάδα...
Γιατί ΕΣΥ ήσουν ο δικός μας Πρόεδρας, ο άνθρωπός μας, ο "χουβαρντάς" της ολιγάρκειας, ο "κιμπάρης" με τις κοντοραμμένες τσέπες που κατάφερε να μεγαλώσει τα όνειρα και τις προσδοκίες μας γι` αυτή την οικογένεια - γιατί οικογένεια είναι ο ΠΑΣ, και όχι μια ακόμη ομάδα...
Δεκαπέντε χρόνια, και τι δε ζήσαμε μαζί, εμείς και εσύ. Πάντοτε δίπλα δίπλα, έστω και αν κάποιες φορές κινηθήκαμε σε δρόμους παράλληλους και δεν συναντηθήκαμε... Στο τέλος κάθε διαδρομής, πάντοτε τα κατάφερνες ρε μπαγάσα και ανταμώναμε και πάλι...
Μαζί σου, "με τραμ πηγαίναμε κι οι άλλοι με κουρσάρες", και πολλές φορές σε κράξαμε, γιατί μας έκανες - έλα παραδέξου του - να νιώσουμε ότι "για μας ήταν μόνο τα ντόρτια και οι διπλές και γι` άλλους οι εξάρες"...
Αλλά, στο τέλος τέλος, τι ζήσαμε μαζί ρε γίγαντα...Πόσες αναμνήσεις, πόσες χαρές, πόσες συγκινήσεις... Και πίκρες βεβαίως, και λύπες, αλλά έτσι είναι η ζωή...Πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει...
Δε λέω ότι ήσουν ο καλύτερος που θα μπορούσαμε να έχουμε, σίγουρα όμως ΗΣΟΥΝ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ - με διαφορά - ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΤΕ...
Τίτλους δεν πήραμε, αλλά πάλι, εμείς δεν μπήκαμε στην οικογένεια για τους τίτλους... Όμως, μα έτσι, μα αλλιώς, κατάφερες να είμαστε πάντα αυτό που ίσως πράγματι πάντοτε να θέλαμε και να μην το είχαμε συνειδητοποιήσει: Να είμαστε πάντοτε εκεί, παρόντες, το ΚΑΚΟ ΣΠΥΡΙ στον κώλο τους που "χάλαγε τη μαγιά". Οι "ενοχλητικοί" που βρίσκαμε την ευκαιρία και χαλάγαμε το πάρτι... Το τραχύ βότσαλο στη λίμνη τους...
Σε έβριζαν αυτοί, όλοι οι "μεγάλοι" μη χέσω, σου τη "λέγαμε" και μεις - 'όχι άδικα κάποιες φορές - εσύ συνέχιζες με μαεστρία να "χτίζεις" παλάτια στην άμμο "βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι", και κάπως έτσι πιστέψαμε πως όσα πετύχαινες ήταν λιγότερα απ` όσα θα μπορούσες... ήταν όμως τα περισσότερα που είχαμε δει ποτέ...
Ήσουν ο αλχημιστής που κατάφερνε με ρούχα που φαίνονταν αταίριαστα μεταξύ τους, με ρετάλια που κανείς δεν ήθελε και με χρώματα που κανείς δεν τολμούσε να συνδυάσει, να παρουσιάσει το γαμπρό που πολλές και πολλοί ζήλευαν και θαύμαζαν... Και συχνά, τον έγδυνες και δωσ` του πάλι από την αρχή...
Και πάλι, όμως. Μέσα απ` όλα αυτά, θα έχουμε για πάντα το καλοκαίρι του 2016, το ομορφότερο καλοκαίρι της ζωής μας... Θα έχουμε να θυμόμαστε απογεύματα και βραδιές που η οικογένεια μας έκανε να νιώσουμε πιο μεγάλοι, πιο τρανοί απ` όλες τις Μπαρτσελόνες του κόσμου.
Και θα έχουμε να θυμόμαστε ΕΣΕΝΑ, για πάντα. Από τα σκαλάκια των χωριών και των "Αιγάλεων" μέχρι τις κερκίδες της Νορβηγίας και της Ολλανδίας. Αυτό δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Εκείνη η φωτο στην UEFA, ίσως να είναι και η παρακαταθήκη που μας αφήνεις...
Είμαι βέβαιος ότι χάρισες στα δύο παιδιά σου πολύ περισσότερα για να σε θυμούνται με θαυμασμό...
Κύριε ΓΙΩΡΓΟ, σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ... Καλό σου ταξίδι...ΥΓ. Πως το κατάφερες πάλι ρε ΠΡΟΕΔΡΑ, δύο μέρες τώρα να με κάνεις να κλαίω, όσο λίγες φορές στη ζωή μου;
Γνωρίζει κανείς για τα κηδείας;