Λατινική Αμερική

[fon7]

Ατμόσφαιρα απο τους οπαδούς της κολομβιανής ομάδας,Ιντεπεντιέντε Σάντα Φε, που εδρεύει στην Μπογκοτά και συγκεκριμένα στο Εstadio Nemésio Camacho El Campín.
Dieci

[fon7]

Η UEFA ανακοίνωσε ότι το Euro 2020 θα διεξαχθεί τελικά το καλοκαίρι του 2021. Προβληματισμένοι οι Λατινοαμερικάνοι ετοιμάζονται να απαντήσουν κάνοντας Κόπα Αμέρικα το χειμώνα του 2020. Και το καλοκαίρι του 2021. Και το 2022. Και...
El Sombrero

[fon7]

Έχασε το δεξί του χέρι στα 13 του, έπινε, κάπνιζε και ξενυχτούσε και παρ'όλα αυτά σκόραρε σε τελικό Μουντιάλ, κέρδισε τα πάντα και καθάρισε με χατ-τρικ το 4ο μπαράζ (!) στο πιο κουλό πρωτάθλημα που έχει ζήσει η Ουρουγουάη. Αυτή είναι η ιστορία του "σακάτη" που έγινε "Θεός".



Ο μονόχειρας Θεός της Ουρουγουάης
To απόγευμα της 27ης Μαίου 1934 η προσοχή όλων στην Ουρουγουάη ήταν στραμμένη στο ‘Σεντενάριο’, εκεί όπου οι δυο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, η Πενιαρόλ και η Νασιονάλ, έπαιζαν το πρωτάθλημα σε ένα παιχνίδι μπαράζ, καθώς το τέλος της σεζόν τις είχε βρει ισόβαθμες στην κορυφή της βαθμολογίας.

Στο 70ο λεπτό του αγώνα και με το σκορ στο 0-0 σε μια πολύ περίεργη φάση η μπάλα βρήκε το βαλιτσάκι των πρώτων βοηθειών που είχε αφήσει κατά λάθος ο γιατρός της Νασιονάλ δίπλα ακριβώς στη γραμμή του άουτ και επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο. Ο διαιτητής δεν είδε την παράβαση, η Πενιαρόλ συνέχισε την επίθεση σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά πέτυχε γκολ (το οποίο έμεινε γνωστό ως “το γκολ της βαλίτσας”). Ακολούθησε χαμός.

Οι παίκτες της Νασιονάλ διαμαρτυρήθηκαν έντονα στον διαιτητή και πάνω στα νεύρα και την ένταση έπεσαν και μερικές ‘ψιλές’. Αποτέλεσμα; Τρεις παίκτες της Νασιονάλ αποβλήθηκαν, ο διαιτητής οδηγήθηκε στο ιατρείο και τον αγώνα κλήθηκε να συνεχίσει μετά από αρκετή ώρα ο 4ος διαιτητής, που σαν καλός διπλωμάτης και με αφορμή την έλλειψη κατάλληλου φωτισμού (αφού είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά), διέκοψε το παιχνίδι οριστικά.


Το περιβόητο βαλιτσάκι και η μπάλα του αγώνα βρίσκονται πλέον στο μουσείο της Νασιονάλ

Δυο ολόκληρους μήνες μετά (!), στις 30 Ιουλίου, η ομοσπονδία κατάφερε να βγάλει απόφαση για τη μοίρα του ‘τελικού’: Το γκολ της Πενιαρόλ ακυρωνόταν, όπως και μια από τις τρεις αποβολές της Νασιονάλ, και οι δυο ομάδες θα έπρεπε να παίξουν τα εναπομείναντα 20 λεπτά κεκλεισμένων των θυρών. Στις 25 Αυγούστου λοιπόν, έναν ολόκληρο μήνα μετά την απόφαση και τρεις μήνες μετά τη μέρα που έγινε το μπαράζ, οι 20 παίκτες (11 της Πενιαρόλ και 9 της Νασιονάλ) επέστρεψαν στο Σεντενάριο για να συνεχίσουν τον ‘τελικό’.

Το 20λεπτο έληξε χωρίς σκορ κι έτσι αποφασίστηκε να υπάρξει 30λεπτη παράταση. Η παράταση έληξε κι αυτή χωρίς σκορ και τότε (* drum roll *) σε μια στιγμή αυθεντικής λατινοαμερικάνικης μαγείας αποφασίστηκε να υπάρξει και δεύτερη 30λεπτη παράταση! (Γιατί; Γιατί… Ουρουγουάη, διάολε! Πηγαίνουμε σιγά-σιγά κοντά στη Λογική, της κάνουμε τάκλιν από πίσω, την τσαλαπατάμε με τις βρώμικες τάπες του αριστερού ποδιού μας, την αφήνουμε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθει και μετά την πατάμε ξανά με μεγαλύτερη δύναμη με τις τάπες του “καλού” δεξιού ποδιού μας.)

Αν και αγωνιζόταν για 20+30+30 λεπτά αγώνα με δυο παίκτες λιγότερους η ηρωική Νασιονάλ κατάφερε να κρατήσει το 0-0 ως το τελευταίο σφύριγμα και της δεύτερης παράτασης κι έτσι το ‘μπαλάκι’ επέστρεψε στην Ομοσπονδία. Κάπως έπρεπε να κριθεί το πρωτάθλημα. Η απόφαση αυτή τη φορά ήταν άμεση: Νέο μπαράζ, σε μια εβδομάδα, ξανά στο Σεντενάριο, αυτή τη φορά με κόσμο. Αποτέλεσμα 90λεπτου; 0-0. Τι κάνουμε; Ξανά παράταση. Αποτέλεσμα παράτασης; 0-0. Και τώρα; (* drum roll ξανά αρχίζει να παίζει ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης *) Τι ερωτήσεις είναι αυτές; Ξανά δεύτερη 30λεπτη παράταση, μα τον Τουτάτη μα τον Ομπντούλιο Βαρέλα! Γιατί; Γιατί όχι; Τελικό αποτέλεσμα μετά από 90+30+30 λεπτά αγώνα; Αυτό ακριβώς που φαντάστηκες. Μηδέν-μηδέν.

Έχουμε πλέον μπει κανονικά στο φθινόπωρο του 1934 και η χώρα δεν έχει ακόμα πρωταθλητή για τη σεζόν 1933-34! Απεγνωσμένη από το όλο φιάσκο η Ομοσπονδία ψάχνει ξανά λύσεις και τελικά με ρυθμούς Βασίλη Τσιάρτα παίρνει μια εξαιρετικά πρωτότυπη απόφαση μετά από δυο ολόκληρους μήνες συλλογισμού: να ξαναπαίξουν! Στις 18 Νοεμβρίου, λοιπόν, Πενιαρόλ και Νασιονάλ πηγαίνουν για τέταρτη φορά στο Σεντενάριο και, ευτυχώς, για το καλό όλων αυτή τη φορά βρίσκουν δίχτυα. Με χατ-τρικ του Έκτορ Κάστρο η Νασιονάλ κερδίζει με 3-2 και έξι μήνες μετά το πρώτο μπαράζ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια Ουρουγουάης.



Και ενώ έχεις φτάσει στο σημείο που πιστεύεις ότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να σε εκπλήξει, βλέπεις τον άνθρωπο που με το χατ-τρικ του χάρισε τον τίτλο στη Νασιονάλ (και έσωσε όλη τη χώρα από ένα, πιθανόν, ατέλειωτο μαρτύριο κατά το οποίο μέχρι και σήμερα οι δυο ομάδες θα έπαιζαν μπαράζ για τον τίτλο του 1933, μπαράζ που μετά από δυο παρατάσεις θα έληγαν πάντα 0-0) και συνειδητοποιείς ότι κάτι λείπει.

—–

Ο Έκτορ Κάστρο γεννήθηκε στο Μοντεβίδεο 29 χρόνια πριν από τα μπαράζ του “μεγαλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου”, όπως έμεινε στην ιστορία το πρωτάθλημα του 1933. Η οικογένεια του ήταν τόσο φτωχή που αναγκάστηκε να πιάσει δουλειά από τα 10 του σε ένα κοντινό ξυλουργείο. Στα 13 του και μετά από ένα λάθος χειρισμό του ηλεκτρικού πριονιού έχασε το ένα του χέρι από τον αγκώνα και κάτω. Παρά το σοβαρό του ατύχημα ο Κάστρο έδειξε από μικρός ότι είχε μέσα του μπόλικο από το περίφημο “garra” των Ουρουγουανών. Ακόμα και με ένα χέρι συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο και μάλιστα με αξιοσημείωτη επιτυχία.

Μόλις στα 19 του βρέθηκε στη φημισμένη Νασιονάλ, την οποία και βοήθησε να κατακτήσει το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν. Με την ταχύτητα, τη δύναμη, τον τσαμπουκά και την εξαιρετική αίσθηση του γκολ που είχε, κατάφερνε να υπερκαλύψει την έλλειψη τεχνικής αλλά και το σωματικό του μειονέκτημα, μη διστάζοντας μάλιστα να χρησιμοποιήσει το κουτσουρεμένο χέρι του για να σπρώξει αντιπάλους και για να κερδίσει μονομαχίες στον αέρα. Ο δυναμικός τρόπος παιχνιδιού του δεν άφηνε περιθώριο σε κανέναν αντίπαλο να τον λυπηθεί. Όσο ατίθασος και ζωηρός ήταν στον αγωνιστικό χώρο άλλο τόσο ήταν και εκτός γηπέδων: Μεγάλος πότης, φημισμένος γυναικάς, λάτρης της νύχτας, δεινός χορευτής, φανατικός καπνιστής και άρρωστος τζογαδόρος.



Οι επιτυχίες του σε συλλογικό επίπεδο του έδωσαν γρήγορα μια θέση και στην επίθεση της εθνικής, σε μια εποχή που η Ουρουγουάη σάρωνε όποιον έβρισκε αντίπαλο. Ο Κάστρο αποσύρθηκε από την εθνική το 1935, σε ηλικία 31 χρονών, με 4 σημαντικά τρόπαια στο παλμαρέ του. Δυο Κόπα Αμέρικα, χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο κι όλα αυτά μέσα σε εννιά χρόνια είναι ένας απολογισμός που δεν συναντάς συχνά. Στα 25 παιχνίδια που έπαιξε με τη φανέλα της ‘Σελέστε’ σκόραρε 18 φορές. Τα δυο πιο διάσημα γκολ του μπήκαν στο Μουντιάλ του 1930, που ήταν και το πρώτο της ιστορίας. Ήταν αυτός που πέτυχε το πρώτο γκολ της Ουρουγουάης στη διοργάνωση, στο εναρκτήριο παιχνίδι με το Περού, και αυτός που στο 89′ του τελικού με την Αργεντινή καθάρισε το παιχνίδι, κάνοντας το 4-2.

(Στα αξιοσημείωτα εκείνου του πρώτου τελικού συγκαταλέγεται το ότι επειδή οι δυο αντίπαλοι είχαν ήδη πολλά προηγούμενα, δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν ούτε καν για τη μπάλα του αγώνα. Έτσι, για να ικανοποιήσει τους πάντες, ο διαιτητής αποφάσισε να παιχτεί ένα ημίχρονο με τη μπάλα των γηπεδούχων Ουρουγουανών και ένα με τη μπάλα που είχαν φέρει οι Αργεντίνοι. Συμπτωματικά ή όχι, η Αργεντινή κέρδιζε με 1-2 στο πρώτο ημίχρονο που παίχτηκε με τη μπάλα της και κατέρρευσε στο δεύτερο που παίχτηκε με τη μπάλα των Ουρουγουανών.)



Ένα χρόνο μετά την απόσυρση του από την εθνική, ο Κάστρο κρέμασε οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Λίγα χρόνια μετά έγινε προπονητής της Νασιονάλ και πανηγύρισε μαζί της από τον πάγκο άλλα 6 πρωταθλήματα. Τον Σεπτέμβρη του 1960, σε ηλικία 56 ετών, πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Λίγους μόλις μήνες πριν είχε αναλάβει προπονητής της εθνικής Ουρουγουάης. Μέχρι και σήμερα παραμένει ο μόνος μη αρτιμελής παίκτης που κατάφερε να κερδίσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα κατόρθωμα που πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί.

Ο μικρός “σακάτης”, όπως τον αποκαλούσαν τα πρώτα χρόνια οι αντίπαλοι σε μια προσπάθεια να τον εκνευρίσουν και να του τσακίσουν την ψυχολογία, έφυγε από τη ζωή έχοντας γράψει με μεγάλα γράμματα το όνομα του στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ουρουγουάης. Εκτός αυτού, κατάφερε να αποκτήσει και ένα πολύ καλύτερο παρατσούκλι, που θα τον συνοδεύει για πάντα: Ο μονόχειρας Θεός.Ένα χρόνο μετά την απόσυρση του από την εθνική, ο Κάστρο κρέμασε οριστικά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Λίγα χρόνια μετά έγινε προπονητής της Νασιονάλ και πανηγύρισε μαζί της από τον πάγκο άλλα 6 πρωταθλήματα. Τον Σεπτέμβρη του 1960, σε ηλικία 56 ετών, πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Λίγους μόλις μήνες πριν είχε αναλάβει προπονητής της εθνικής Ουρουγουάης. Μέχρι και σήμερα παραμένει ο μόνος μη αρτιμελής παίκτης που κατάφερε να κερδίσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, ένα κατόρθωμα που πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί.

Ο μικρός “σακάτης”, όπως τον αποκαλούσαν τα πρώτα χρόνια οι αντίπαλοι σε μια προσπάθεια να τον εκνευρίσουν και να του τσακίσουν την ψυχολογία, έφυγε από τη ζωή έχοντας γράψει με μεγάλα γράμματα το όνομα του στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ουρουγουάης. Εκτός αυτού, κατάφερε να αποκτήσει και ένα πολύ καλύτερο παρατσούκλι, που θα τον συνοδεύει για πάντα: Ο μονόχειρας Θεός.


sombrero.gr

Σαν μπαραζομάδα που είμαστε,δεν έχουμε κάνει κάτι τέτοιο ακόμα.

[RASTA]

Ο παππούς του ποδοσφαίρου

Όπως όλοι οι Ουρουγουανοί, μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα πολύ καλά, ήμουν χάρμα οφθαλμών, αλλά στον ύπνο μου. Ξύπνιος ήμουν ο χειρότερος στραβοκλότσης που είχε περάσει από τις αλάνες της χώρας μου.

Ούτε ως οπαδός έλεγα και πολλά πράγματα. Ο Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και ο Χούλιο Σέζαρ Αμπάντιε έπαιζαν στην Πενιαρόλ, δηλαδή στο εχθρικό στρατόπεδο. Ως καλός οπαδός της Νασιονάλ, έκανα ό,τι μπορούσα για να τους μισήσω. Αλλά ο Πέπε Σκιαφίνο με τις αριστουργηματικές του πάσες οργάνωνε το παιχνίδι της ομάδας του θαρρείς και έβλεπε το γήπεδο από το ψηλότερο σημείο του πύργου του σταδίου και ο μαύρος Αμπάντιε γλιστρούσε τη μπάλα κατά μήκος της γραμμής του πλαγίου τρέχοντας με εξαιρετική ταχύτητα, λικνιζόμενος χωρίς να αγγίζει την μπάλα ή να σκοντάφτει πάνω σε αντιπάλους. Κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω αλλιώτικα από το να τους θαυμάζω, ακόμα και να τους χειροκροτήσω αισθανόμουν την ανάγκη.

Πέρασαν τα χρόνια και κατέληξα να αποδεχτώ την ταυτότητα μου: δεν είμαι τίποτα παραπάνω παρά ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Περιφέρομαι στον κόσμο με το καπέλο στο χέρι και παρακαλάω στα γήπεδα:

– Ο Θεός να σας έχει καλά, ένα καλό παιχνίδι.

Και όταν παίζεται καλό ποδόσφαιρο, είμαι πανευτυχής για το θαύμα, χωρίς να νοιάζομαι ποια είναι η ομάδα ή η χώρα που το παίζει.

Εντουάρντο Γκαλεάνο (3/9/1940 – 13/4/2015

Ο Εντουάρντο Γκαλεάνο άφησε σήμερα τα ξημερώματα την τελευταία του πνοή σε ένα νοσοκομείο του Μοντεβιδεο. Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στους πνεύμονες. Παρ’ όλο που δεν κατάφερε να γίνει ποτέ ποδοσφαιριστής, όπως ήθελε μικρός, πρόσφερε στο ποδόσφαιρο πολλά περισσότερα απ’ όσα έχουν προσφέρει αρκετοί εκ των πιο γνωστών αστέρων του. Χωρίς αυτόν δεν θα μαθαίναμε πιθανόν ποτέ την ανατριχιαστική σύντομη ιστορία του Βεβέλ Γκαρθία, δεν θα φανταζόμασταν ποτέ το απίστευτο γκολ του Ελένο ντε Φρέιτας απέναντι στη Φλαμένγκο, δεν θα διαβάζαμε πιθανόν ποτέ την συγκινητική διήγηση του Οσβάλντο Σοριάνο για μια επίσκεψη του σε ένα σούπερ μάρκετ, δεν θα έμπαιναν ποτέ και από κανέναν οι παρακάτω λέξεις στην ίδια πρόταση με αυτή τη συγκεκριμένη σειρά: “Ευτυχώς εμφανίζονται ακόμα στα γήπεδα, μολονότι αυτό συμβαίνει περιστασιακά, μερικοί ξεδιάντροποι βρομιάρηδες που κάνουνε του κεφαλιού τους και διαπράττουν το κακούργημα να τριπλάρουν όλη την αντίπαλη ομάδα, το διαιτητή και το κοινό, μόνο και μόνο για αγνή απόλαυση του κορμιού που ξεχύνεται στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας“.

O Εντουάρντο Γκαλεάνο δεν κατάφερε να γίνει ποδοσφαιριστής αλλά αγάπησε και ύμνησε το ποδόσφαιρο τόσο ξεχωριστά που το όνομα του θα είναι για πάντα συνδεδεμένο με το ομορφότερο παιχνίδι αυτού του κόσμου. Κι αν υπάρχει ποδοσφαιρικός παράδεισος, θα είναι τώρα κάπου εκεί, αραχτός σε μια κερκίδα δίπλα στον θρυλικό συμπατριώτη του Ομπντούλιο Βαρέλα και θα συζητάνε για θέματα δύσκολα όπως η “ποδοσφαιρική ομορφιά”, η “αξιοπρέπεια”, το Ουρουγουανικό “garra”, και για εκείνη τη μέρα που ένας παίκτης κράτησε όρθια μια ομάδα, μπροστά σε 200.000 εκστασιασμένους αντιπάλους οπαδούς.




https://www.sombrero.gr/2015/04/eduardo-galeano/

[fon7]

Ήταν ο ορισμός του Ουρουγουανού μαχητή κι ο μεγάλος αρχηγός της Νασιονάλ. Κι όταν το πονεμένο του πόδι δεν του επέτρεπε πια να παίζει το ίδιο καλά για την αγαπημένη του ομάδα, αποφάσισε να δώσει ο ίδιος τέλος, μέσα στο γήπεδο. Εκατό και πλέον χρόνια μετά, μια εξέδρα στο στάδιο έχει το όνομά του Πόρτε κι οι οπαδοί θυμούνται τον τραγικό του θάνατο με ένα πανό.



Όταν η αγάπη για την ομάδα, ξεπερνά τη ζωή: η τραγική ιστορία του Αμπντόν Πόρτε
Ήταν μια Δευτέρα σαν όλες τις άλλες και το ημερολόγιο έγραφε 5 Μαρτίου. Το Μοντεβιδέο ήταν κρύο, αλλά ο Σεβερίνο Καστίγιο έπρεπε να κάνει τη δουλειά του ως επιστάτης. Έφτασε μαζί με τον πιστό του σκύλο στο συγκρότημα με τα τέσσερα γήπεδα τένις και τα δύο γήπεδα ποδοσφαίρου. Το ένα από αυτά ήταν η έδρα της Κλουμπ Νασιονάλ ντε Φουτμπολ, μιας ομάδας που ήδη έγραφε ιστορία στο ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης και θα συνέχιζε να γράφει μέχρι τις μέρες μας. Το Εστάδιο Γκραν Πάρκε Σεντράλ είχε καεί σχεδόν ολοσχερώς το 1911 και ξαναχτίστηκε. Εκεί η Νασιονάλ είχε πανηγυρίσει τους τρεις τελευταίους συνεχόμενους τίτλους της και έδινε τη μάχη της για το πρωτάθλημα του 1918. Την προηγούμενη ημέρα είχε επικρατήσει με 3-1 επί της Τσάρλεϊ.

Παρά την παγωνιά, ο Καστίγιο έπιασε δουλειά νωρίς νωρίς στο φράχτη του γηπέδου, μέχρι που ο σκύλος του άρχισε να γαβγίζει [τουλάχιστον σύμφωνα με μία από τις εκδοχές της ιστορίας]. Ο Καστίγιο γύρισε και είδε ότι στη μέση του γηπέδου υπήρχε κάτι. Καθώς πλησίασε, κατάλαβε ότι αυτό το κάτι ήταν ένας άνθρωπος και η καρδιά του Καστίγιο άρχισε να χτυπά με αγωνία. Φτάνοντας δίπλα, κατάλαβε ότι ο πεσμένος άνθρωπος ήταν νεκρός και δίπλα στο πτώμα υπήρχε ένα πιστόλι. Ο άνθρωπος που είχε χάσει τη ζωή του ήταν γνωστός του. Ήταν ο Αμπντόν Πόρτε.


Το δελτίο του ιστορικού αρχηγού

Παίκτης της Νασιονάλ από το 1911, ο Πόρτε ήταν από τους αγαπημένους της εξέδρας. Ξεκίνησε την καριέρα του από την Κολόν, πήγε στη Λιμπερτάδ και στη συνέχεια στη Νασιονάλ. Αν και αρχικά έπαιζε στην πτέρυγα, μετατράπηκε σε ένα μαχητικό αμυντικό χαφ φορώντας το νούμερο 5, τον αριθμό που στη λατινική Αμερική μέχρι και σήμερα υποδηλώνει αυτή τη θέση. Ήταν ο παίκτης που έδινε τα πάντα στο χορτάρι, μάτωνε για την ομάδα του για 90′ σε κάθε αγώνα. Πήρε το παρατσούκλι “Ελ Ίντιο” και έφτασε να φορέσει το περιβραχιόνιο της Νασιονάλ, ζώντας τη χρυσή εκείνη περίοδο. Ένας καλός φίλος και καλός άνθρωπος που όλοι συμπαθούσαν. Μόλις λίγες ώρες πριν, είχε παίξει στο νικηφόρο παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας, η 207η εμφάνισή του με τους Τρικολόρ ήταν και η τελευταία του. Ο Πόρτε, όπως συνηθιζόταν τότε, βγήκε έξω με τους συμπαίκτες τους και μέλη της διοίκησης για να γιορτάσει τη νίκη της Νασιονάλ. Κανείς δεν πίστευε ότι λίγο αργότερα, ο φίλος τους και συμπαίκτης τους, θα βρισκόταν νεκρός.

Ο Πόρτε ήταν από το Ντουράνσο, μια πόλη της κεντρικής Ουρουγουάης, και από μια φτωχή οικογένεια. Το ποδόσφαιρο που είχε έρθει από τους Άγγλους τότε, ήταν ένα σπορ για την καλή κοινωνία, για μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων. Ο Πόρτε μπόρεσε να γίνει παίκτης της Νασιονάλ όταν η τελευταία άλλαξε διοίκηση και αποφάσισε μετά από γενική συνέλευση να σταματήσει να είναι ένας σύλλογος για την ελίτ, ανοίγοντας τις πόρτες και στα πιο λαϊκά στρώματα. Από τον Μάρτιο του 1911 που φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της ομάδας, ο Αμπντόν δεν την αποχωρίστηκε ποτέ μέχρι και εκείνο το ξημέρωμα της Δευτέρας του Μαρτίου του 1918.


Φωτογραφία του Πόρτε από το αρχείο της Νασιονάλ

Ο θάνατος δεν ήταν κάποιο ατύχημα ή εγκληματική ενέργεια, ήταν αυτοκτονία. Ο Ίντιο έστρεψε το πιστόλι του προς την καρδιά του. Σοκαρισμένοι όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τον λόγο. Αρχικά αναφέρθηκε ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. Είχε παραιτηθεί από τη δουλειά του (μην ξεχνάμε ότι τότε με το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να ζήσει κανείς) σε ένα φαρμακείο. Οι συμπαίκτες του όμως το διέψευσαν κατηγορηματικά. Δεν τους είχε πει τίποτα τέτοιο. Ο Πόρτε μάλιστα είχε προγραμματίσει τον γάμο του για τις 3 Απριλίου. Παρότι οι πηγές δεν είναι πολλές και η λατινοαμερικάνικη μυθοπλασία περιπλέκεται με την πραγματικότητα, οι αναφορές της εποχής συμφωνούν ότι οι λόγοι ήταν καθαρά ποδοσφαιρικοί.

Η αυτοθυσία του Πόρτε τον είχε κάνει να παίρνει μεγάλο ρίσκο σε κάθε αγώνα. Να παίζει ακόμα και όταν δεν έπρεπε. Να είναι τραυματίας και να μη βγαίνει έξω. Σε ένα ντέρμπι με την Πενιαρόλ είχε χτυπήσει στο γόνατο σοβαρά, αλλά η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει αλλαγές και ο ίδιος επέλεξε να βγάλει το ματς μέχρι το τέλος. Ήταν αυτή η αυτοθυσία που τον έκανε τόσο αγαπητό, αλλά και που παράλληλα άρχισε να τον κάνει να μην μπορεί να παίξει τόσο καλά. Ο Ίντιο έχασε αρκετούς αγώνες μετά από εκείνον τον τραυματισμό και στο τέλος του πρωταθλήματος του 1917 έκανε κάποιες μέτριες εμφανίσεις. Σύμφωνα με τα άρθρα της εποχής, η Νασιονάλ είχε διαπιστώσει το πρόβλημα και γι’ αυτό αποφάσισε να μεταφέρει στη θέση του τον Αλφρέντο Ζιμπέτσι που μόλις είχε αποκτήσει από τους Γουόντερερς. Αλλά δεν ήταν τόσο ο φόβος της χαμένης θέσης (ο Πόρτε ήταν άλλωστε μαχητής), όσο η διαπίστωση ότι δεν θα μπορούσε να προσφέρει πλέον στο γήπεδο, ότι δεν μπορούσε πλέον να ξεπεράσει τον πόνο χάρη στην περίφημη garra charrúa της Ουρουγουάης.

Αυτό υποστήριξε άλλωστε κι ο αδερφός του Χουάν που διηγήθηκε ότι συνάντησε τον Αμπντόν και αυτός ήταν απογοητευμένος. Του είχε δείξει το πονεμένο γόνατό του, το ένιωθε “σκληρό”, δεν μπορούσε να το κουνήσει. Ο αδερφός του, βλέποντάς τον στενοχωρημένο, του υποσχέθηκε ότι την ερχόμενη εβδομάδα θα πήγαιναν στην παραλία. Το νερό κι η άμμος θα έκαναν καλό. Ο σκληροτράχηλος Ίντιο του είπε ότι η ζωή χωρίς να μπορεί να υπερασπίζεται τη Νασιονάλ δεν έχει νόημα. Ο Χουάν προσπάθησε να τον καθησυχάσει, λέγοντας ότι θα μπορούσε να βοηθήσει τον σύλλογο από κάποιο άλλο πόστο. Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Ίντιο του απάντησε: «Όχι, εγώ μάχομαι για τη Νασιονάλ στο γήπεδο. Αν δεν μπορώ να το κάνω, θα αυτοπυροβοληθώ την επόμενη ημέρα».



Ο Αμπντόν Πόρτε το έκανε πραγματικότητα. Μαζί του είχε δύο γράμματα που βρέθηκαν στο ψάθινο καπέλο του. Το ένα ήταν για την οικογένειά του. Σε αυτό ζητούσε μεταξύ άλλων να θαφτεί στο νεκροταφείο Λα Τέχα, δίπλα στους αδερφούς Σέσπεδες. Τα τρία αδέρφια Σέσπεδες ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα της Νασιονάλ εκείνη την εποχή. Δυστυχώς όμως, ο Μπολίβαρ και ο Κάρλος Σέσπεδες έχασαν τη ζωή τους μερικά χρόνια πριν από την ασθένεια της ευλογιάς που ήταν ιδιαίτερα θανατηφόρα εκείνη την περίοδο. Πράγματι, η επιθυμία του έγινε πραγματικότητα, από τον τρίτο αδερφό Σέσπεδες που κατάφερε να βρει χώρο για την τελευταία κατοικία του Πόρτε δίπλα στους αδερφούς του. Η κηδεία του έγινε παρουσία πλήθους κόσμου που από το στάδιο της Νασιονάλ πήγε μέχρι το νεκροταφείο, με τους συμπαίκτες του να κρατούν το φέρετρο και στεφάνια να στέλνει μεταξύ άλλων κι η μεγάλη αντίπαλος Πενιαρόλ.


Ο κόσμος της Νασιονάλ δεν ξεχνά τον αρχηγό

Το δεύτερο γράμμα του Πόρτε ήταν προς τον πρόεδρο του συλλόγου και έγραφε: «Αγαπητέ κύριε Ντελγκάδο. Ζητώ από εσάς και από τα άλλα μέλη της διοίκησης, να κάνετε για την οικογένειά μου, αυτό που έκανα κι εγώ για σας. Αντίο.» Από κάτω, ο Πόρτε έκλεινε το μήνυμά του με λόγια προς την αγαπημένη του ομάδα: «Έδωσα το αίμα μου για τους συμπαίκτες μου, τώρα και για πάντα γι’ αυτόν τον μεγάλο σύλλογο. Ζήτω η Κλουμπ Νασιονάλ!» Ο Ίντιο έμεινε για πάντα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, θυμίζοντας κάπως την ιστορία του ντε Μπαρτολομέι χρόνια μετά. Η απόφαση ακατανόητη για πολλούς, είτε με τα τωρινά μάτια, είτε ακόμα και εκείνα τα χρόνια, σε ένα ποδόσφαιρο πολύ πιο ρομαντικό, εκεί που η φανέλα και η αγάπη για την ομάδα έπαιζε τεράστιο ρόλο. Ο Πόρτε έδωσε τέλος στη ζωή του σοκάροντας το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης, ένα θλιβερό φινάλε που δεν έπρεπε να είχε συμβεί. Κατάφερε όμως, έστω κι έτσι, αυτό που ήθελε. Να βρίσκεται πάντα εκεί, να συνεχίζει να παίζει για την ομάδα του. Η δυτική εξέδρα του γηπέδου της Νασιονάλ πήρε το όνομα Tribuna Abdón Porte, ενώ ένα πανό υπενθυμίζει στους εκάστοτε παίκτες της Νασιονάλ να παίξουν “για το αίμα του Αμπντόν”. Και σε έναν τοίχο στο τούνελ του γηπέδου, οι ποδοσφαιριστές πριν βγουν στο χορτάρι, διαβάζουν: “εδώ έχασε τη ζωή του ο Αμπντόν Πόρτε, για την αγάπη του για τη Νασιονάλ”.
sombrero.gr

[fon7]

Τα 15 μαρτυρικά δευτερόλεπτα ενός εκφωνητή

Βλέποντας σήμερα ένα βίντεο με μερικές επικές τηλεοπτικές περιγραφές σπίκερ της τηλεόρασης από όλον τον κόσμο (κυρίως Ν. Αμερική) θυμήθηκα ένα ιστορικό παιχνίδι με συγκλονιστικό τέλος που το έχω συνδυάσει και με μια από τις πιο έντονες περιγραφές όλων των εποχών. Ταξιδεύουμε στο 1987, λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από τα χέρια του τίμιου γίγαντα Αργύρη Καμπούρη. Το Κόπα Λιμπερταδόρες της χρονιάς έχει φυσικά διαφορετική μορφή από ότι τώρα. Το σύστημα είναι ΤΟΣΟ μαγικό που πρέπει να το περιγράψω, συγχωρέστε με. Φανταστείτε το σαν συνταγή μαγειρικής και ακολουθήστε τις οδηγίες.

Παίρνουμε 20 ομάδες συν την περσινή πρωταθλήτρια του Λιμπερταδόρες, δηλαδή ξεκινάμε τον θεσμό με 21 ομάδες. Τις χωρίζουμε σε 5 ομίλους (γιατί έτσι). Περισσεύει η μία. Αυτή είναι η περσινή πρωταθλήτρια Λιμπερταδόρες που επειδή το σήκωσε περνάει μπάι την πρώτη φράση και προκρίνεται έτσι για πλάκα ενώ οι άλλοι παίζουν μεταξύ τους. Το 1987 η ομάδα αυτή ήταν η Ρίβερ Πλέιτ. Επιστρέφουμε στους ομίλους. Πώς μπαίνουν οι ομάδες; Έτσι στην τυχή; Φυσικά και όχι. Σε κάθε όμιλο μπαίνουν ο πρωταθλητής και ο δευτεραθλητής από δύο χώρες (επειδή στην Αργεντίνη δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, κάνουμε ένα μίνι πρωτάθλημα για τη 2η θέση που επειδή σας λυπάμαι δεν θα αναλύσω παραπάνω). Πρώτος όμιλος με δυο ομάδες από την Αργεντινή και δυο από Βενεζουέλα, δεύτερος με Κολομβία και Βολιβία και πάει λέγοντας. Οι ομάδες παίζουν μεταξύ τους σε διπλά παιχνίδια και ο πρώτος από κάθε όμιλο προκρίνεται. Πάμε δηλαδή στην επόμενη φάση, την φάση των 5+1 (τη Ρίβερ). Όπως καταλαβαίνετε είναι λίγο δύσκολο να μιλήσουμε για προημιτελικά και τέτοια, οπότε τι κάνουμε; Χωρίζουμε ξανά τις ομάδες σε δυο γκρουπ των τριών ομάδων, παίζουν όλοι με όλους και προκρίνονται οι νικητές των ομίλων οι οποίοι και πάνε στον τελικό του Λιμπερταδόρες. Ημιτελικά και τέτοια ξενέρωτα δεν έχει εδώ.

Φτάνουμε λοιπόν στον Οκτώβριο του 1987 που γίνεται ο τελικός με διπλά παιχνίδια μεταξύ της Αμέρικα Κάλι από την Κολομβία και της Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη. Μπροστά σε 65.000 θεατές στο Κάλι η Αμέρικα κερδίζει το πρώτο ματς με 2-0 μετά από ένα εκπληκτικό ξεκίνημα. Ο επαναληπτικός στο Σεντενάριο ξεκινάει με την Πενιαρόλ να πιέζει, αλλά την Αμέρικα να προηγείται και πάλι νωρίς με γκολάρα του Καμπάνιας. Δυστυχώς όμως για τους Κολομβιανούς η Πενιαρόλ το παλεύει, χάνει μεγάλες ευκαιρίες και τελικά καταφέρνει να το γυρίσει σε 2-1 στο 87ο λεπτό με ένα πανέμορφο φάουλ του Βιγιάρ. Και αν σκέφτεστε, ε και τι έγινε αφού με το 2-0 το σηκώνει η Αμέρικα είστε λάθος. Δεν μετράνε τα γκολ, μετράνε οι νίκες. Η Αμέρικα κρατούσε το κύπελλο στα χέρια της μέχρι το 87′ αλλά με το 2-1 οι δυο ομάδες έπρεπε να παίξουν μπαράζ (!!).

Ο τρίτος αγώνας γίνεται στο ουδέτερο Σαντιάγο της Χιλής και μετά από 90′ τελειώνει με 0-0. Προσέξτε όμως μαγεία. Το παιχνίδι ναι μεν πηγαίνει στην παράταση, αλλά αν λήξει κι εκεί 0-0 δεν έχουμε πέναλτι, αλλά το παίρνει η Αμέρικα επειδή έχει σκοράρει παραπάνω γκολ στους δυο προηγούμενους τελικούς. Με λίγα λόγια δεν μετράμε τα γκολ μετά από δυο ματς, ούτε μετά από ακόμα 90′, αλλά τα θυμόμαστε μετά τα 120′. Η Αμέρικα συνεχίζει να κρατάει στα χέρια της με νύχια και με δόντια την κούπα που έχασε τρία λεπτά πριν το τέλος του δεύτερου αγώνα και στην παράταση του μπαράζ. Φτάνουμε στο 120′ και εκεί ξεκινάνε τα ιστορικά 15 δευτερόλεπτα (όπως έχουν μείνει στην ιστορία του θεσμού), με τους παίκτες της Αμέρικα να διώχνουν όπως όπως, την Πενιαρόλ να παίρνει την μπάλα, τον Ντιέγκο Αγκίρε (μετέπειτα παίκτη του Ολυμπιακού) να βρίσκεται στην περιοχή και να σκοράρει στο 120′ δίνοντας την κούπα στην Πενιαρόλ και τον Κολομβιανό σπίκερ να μένει στην ιστορία με το παραλήρημά του γεννημένο από την απέραντη και απότομη θλίψη που νιώθει για την χαμένη κούπα:

“Τρέχει ο Βιγιάρ, πέφτει ένας “Αμερικάνος”
η μπάλα καταλήγει στον Αγκίρε,
σουτάρει, ΓΚΟΛ !
Δεν θα το περιγράψω !
Δεν θα το περιγράψω !
Είναι απίστευτο !
Δεν θα το περιγράψω !
Θεέ μου γιατί;
Γιατί πάντα σε μας, Κύριε;”
sombrero.gr

[fon7]

Το δέντρο που φυτέψαμε
Πριν από εκατό χρόνια περίπου, στη γειτονιά Ρικάρντο Μπρουγάδα της πρωτεύουσας της Παραγουάης Ασουνσιόν γεννήθηκε ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Το όνομά του Ρεσιστένσια Σπορτ Κλουμπ (Αντίσταση με λίγα λόγια). Ήταν εργάτες από το λιμάνι, το σιδηροδρομικό σταθμό και τον σταθμό λεωφορείων που την ίδρυσαν, θέλοντας να μεταφέρουν την επαναστατικότητα των συνδικάτων της εποχής στο ποδόσφαιρο, να φτιάξουν μια ομάδα ποδοσφαίρου που θα ένωνε ανθρώπους της εργατιάς που ζούσαν σε ένα από τα φτωχά barrio της πόλης.

Ο σύλλογος από το 1917 που ιδρύθηκε δεν είχε πολλές επιτυχίες. Κατάφερε τέσσερις φορές να κερδίσει την άνοδό του στην Α’ εθνική με τελευταία αυτή το 1999. Η πρώτη ήταν το 1966 με τον πρόεδρο δον Τομάς Μπέγκαν Κορέα, αλλά τελικά δεν πήρε άδεια συμμετοχής γιατί δεν είχε τίτλους ιδιοκτησίας για το γήπεδό της. Βλέπετε ο χώρος στον οποίο έπαιζε η ομάδα ήταν δημόσιος και δεν ήταν δικός της. Παρ’ όλα αυτά, οι άνθρωποι του συλλόγου δεν το έβαλαν κάτω, συνέχισαν να συντηρούν την ομάδα, δίνοντας έτσι διέξοδο για πολλά παιδιά που ζούσαν σε μια υποβαθμισμένη περιοχή με υψηλή εγκληματικότητα.


Πόσων αστέρων ΟΥΕΦΑ θα ήταν λέτε;

Η ιστορία δεν θα είχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, αν δεν παρουσίαζε μια μεγάλη ιδιαιτερότητα. Ο σύλλογος αγωνίζεται σε ένα μικρό γηπεδάκι, το Εστάδιο Τομάς Μπέγκαν Κορέα (αφιερωμένο στον πρόεδρο με τον οποίο κατέκτησε το πρωτάθλημα Β’ εθνικής, αλλά όπως είπαμε δεν ανέβηκε) και πρόσφατα ξεκίνησε εργασίες ώστε να χτιστεί μια ακόμα εξέδρα που θα ανέβαζε το συνολικό αριθμό των θεατών σε 6.500. Μόνο που ο προγραμματισμός δεν είναι στο φόρτε των Παραουγανών. Πριν μερικά χρόνια, όταν έκαναν κάποιες ανακατασκευές στις εγκαταστάσεις αποφάσισαν να φυτέψουν και ορισμένα δέντρα για να ομορφύνει ο περιβάλλοντας χώρος. Ένα από τα δέντρα, που οι ντόπιοι ονομάζουν λαπάτσο και από το οποίο φτιάχνεται κι ένα τσάι που λέγεται ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες, βρίσκεται στην έκταση του γηπέδου που αποφασίστηκε να χτιστεί η βόρεια εξέδρα.

Το δέντρο μεγάλωσε πολύ όλα αυτά τα χρόνια, έχει την ίδια ηλικία με πολλούς από τους μικρούς οπαδούς του συλλόγου και όταν έφτασε η ώρα να χτιστεί η εξέδρα, η διοίκηση δεν το σκέφτηκε καν. «Είχαμε φτιάξει το 50% της εξέδρας και όταν ξεκινήσαμε για το υπόλοιπο 50% είχαμε μπροστά μας το δέντρο που είχε μεγαλώσει. Σε κανένα σημείο δεν σκεφτήκαμε να καταστρέψουμε αυτό που μας έδωσε η φύση» δηλώνει ο πρόεδρος του συλλόγου. Η διοίκηση της Ρεσιστένσια κάλεσε μηχανικούς και αρχιτέκτονες ώστε να βρεθεί η λύση για μια ασφαλή εξέδρα που παράλληλα θα άφηνε το δέντρο (των περίπου 20 μέτρων) να μεγαλώσει κι άλλο. Η κερκίδα φτιάχτηκε γύρω από το δέντρο που συνεχίζει να δίνει το παρόν σε κάθε ματς της ομάδας.

Όμως η νοτιαμερικάνικη γραφικότητα δεν τελείωσε εκεί. Φέτος ο σύλλογος κλείνει και γιορτάζει τα 100 χρόνια του και μέσα σε όλα ήθελε να περάσει ένα οικολογικό μήνυμα, τιμώντας το δέντρο. Αποφάσισε λοιπόν να το κάνει μέλος του συλλόγου. Ναι, μην το γελάτε. «Είναι πιο πολύ μέλος από οποιονδήποτε άλλον μας. Βρίσκεται εκεί 24 ώρες το 24ωρο.» Η ομάδα έκανε δώρο μια φανέλα της (μην με ρωτάτε αν τη φόρεσε το δέντρο ή τι νούμερο γράφει) και μαζί την κάρτα μέλους Νο. 1000. «Είναι σαν το σύμβολό μας, έχουμε γίνει γνωστοί σε άλλα μέρη εξαιτίας του». Η Ρεσιστένσια συνεργάστηκε με αρμόδιους φορείς και προσπάθησε να κάνει την εκδήλωση γνωστή, για να περάσει ένα μήνυμα για τη διάσωση των δέντρων της Ν. Αμερικής που βρίσκονται σε συνεχή κίνδυνο. Σε μια πολύ όμορφη κάρτα που έβγαλε στο Ίντερνετ, περνάει το μήνυμά της με ένα πολύ συγκινητικό κείμενο.


«Ελάτε να υποστηρίξετε τη μοναδική ομάδα που οι οπαδοί της μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα»

Μέσα στα πολλά όμορφα που αναφέρονται είναι ότι κανείς δεν το έχει δει να έρχεται και ακόμα περισσότερο κανείς να φεύγει, πάντα βρίσκεται εκεί σαν ένας φυσικός μάρτυρας, με θρησκευτική ευλάβεια, πάντα στο ίδιο σημείο χωρίς να επηρεάζεται ακόμα και από τις πιο βαριές ήττες. Για 45 λεπτά φυλάει τα νώτα του τερματοφύλακα (όπως βλέπετε η κερκίδα βρίσκεται πίσω από την μία εστία) και για άλλα 45 κάνει trash talking στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Και γι΄αυτούς τους λόγους οι οπαδοί το έκαναν μέλος, ένα σημείο αναφοράς, καθώς η ομάδα ψάχνει τους νέους οπαδούς της που θα γεννηθούν και θα είναι όπως αυτό. Το δέντρο που κάθε βδομάδα μετατρέπεται σε δάσος.

Η Ρεσιστένσια δεν έχει ανέβει από το 1999 ξανά όπως είπαμε και το δέντρο δεν έχει ανθίσει ποτέ (ένα δέντρο που κάνει πολύ όμορφα μωβ-κίτρινα-μπλε λουλούδια) από τότε που βρίσκεται στο στάδιο. Είναι σαν να περιμένει την κατάλληλη περίσταση για το να κάνει, όπως λέει κι ο πρόεδρος Ρομπέρτο Γκαρσέτε: «Φέτος η ομάδα στα 100 της χρόνια θα ανέβει και το δέντρο θα ανθίσει με το μπλε χρώμα της φανέλας.»
sombrero.gr

[fon7]

Μαλντονάντο: Το σκάνδαλο πίσω από την ομάδα-μυστήριο της Ουρουγουάης


Η Ντεπορτίβο Μαλντονάντο είναι μια μικρή ομάδα της Ουρουγουάης, η οποία αγωνιζόταν μέχρι πέρσι στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία της χώρας. Το παράξενο είναι πως έχει βγάλει κάτι παραπάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ από πωλήσεις παικτών την τελευταία δεκαετία. Το ακόμα πιο παράξενο είναι πως οι παίκτες που πουλήθηκαν, δεν αγωνίστηκαν ποτέ με τη φανέλα της ομάδας!

Ένα όμορφο ταξίδι στην Ουρουγουάη…
Ουρουγουάη. Η χώρα του ήλιου και του ποδοσφαίρου, η οποία παρά τους μόλις 3.500.000 κατοίκους έχει κατακτήσει δύο Παγκόσμια Κύπελλα κι έχει αναδείξει τόσους και τόσους «γητευτές» της… στρογγυλής Θεάς.

Λίγο δυτικότερα από την πρωτεύουσα, το Μοντεβιδέο, υπάρχει μια ακόμα παραθαλάσσια πόλη, το Μαλντονάντο. Διάσημο για την πανέμορφη παραλία του, την Punta de Chileno αλλά και για τα φανταστικά καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα. Όπως και στην Αγγλία όμως, έτσι και στην Ουρουγουάη για να χαρακτηριστεί μια πόλη «μεγάλη», πρέπει να έχει ποδοσφαιρική ομάδα. Εδώ μπαίνει στο πλάνο η Ντεπορτίβο Μαλντονάντο.


Το ηλιοβασίλεμα στην Punta de Chileno…

Η ομάδα ιδρύθηκε το 1928 αλλά δεν κατάφερε ποτέ να καθιερωθεί στην πρώτη κατηγορία καθώς τις περισσότερες χρονιές βρισκόταν ανάμεσα στη δεύτερη κατηγορία της χώρας και τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα ενώ όσον αφορά τους τίτλους, δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει κάποιον.

Το γήπεδο το οποίο χρησιμοποιεί είναι το «Ντομίνγκο Μπουργουένιο», χωρητικότητας 22.000 θέσεων. Βέβαια, στους περισσότερους αγώνες, οι φίλαθλοι δεν ξεπερνούν τους 1.000 και πολλές φορές τους 500.


Το γήπεδο που αγωνίζεται η Μαλντονάντο, «Ντομίνγκο Μπουργουένιο»!

Όπως είναι φυσιολογικό και οι μισθοί που δίνονται είναι χαμηλοί καθώς δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ μηνιαίος. Πώς όμως η Μαλντονάντο, έχει καταφέρει σε μια δεκαετία να αγοράσει και να πουλήσει ποδοσφαιριστές που η συνολική τους χρηματιστηριακή αξία, πλησιάζει τα 30 εκατομμύρια ευρώ;

Η πρώτη πράξη…
Όλα ξεκινούν το 2009 και την εξαγορά της ομάδας από ξένους επενδυτές. Στην αρχή δεν ήταν ξεκάθαρο για το ποια ήταν τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονταν στη συμφωνία αλλά μετά από λίγους μήνες αποκαλύφθηκε πως αυτοί που ουσιαστικά αγόρασαν το σύλλογο ήταν δύο Άγγλοι επιχειρηματίες.



Ο Μάλκομ Κέιν, ιδιοκτήτης άλογων κούρσας και ο δικηγόρος/επιχειρηματίας Γκρέιαμ Σέαρ. Από τότε, μέχρι και σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, η Μαλντονάντο φαίνεται να έχει ξοδέψει σχεδόν 32 εκατομμύρια ευρώ για αγορές παικτών με τις σημαντικότερες να είναι οι εξής:

Τζόναθαν Καγιέρι, μεταγραφή από την Μπόκα Τζούνιορς έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ.
Ερνάν Τολέδο, μεταγραφή από τη Βελέζ Σάρσφιλντ έναντι 7 εκατομμυρίων ευρώ.
Χερόνιμο Ρούγι, μεταγραφή από την Εστουδιάντες έναντι 3.5 εκατομμύριων ευρώ.
Ζεζίνιο, μεταγραφή από τη Ζουβεντούντε έναντι 2.5 εκατομμυρίων ευρώ.
Άλεξ Σάντρο, μεταγραφή από την Ατλέτικο Παραναένσε έναντι 2 εκατομμυρίων ευρώ.
Γουίλιαμ Ζοζέ, μεταγραφή από την Μπαρουέρι έναντι 1 εκατομμυρίου ευρώ.
Νιώθετε κι εσείς πως κάτι πάει στραβά, έτσι;

Το ερώτημα που σχηματίζεται εύλογα είναι, πώς γίνεται μια ομάδα με τόσο χαμηλό μπάτζετ, ούσα στη δεύτερη κατηγορία της Ουρουγουάης να ξοδεύει τόσα χρήματα για παίκτες; Η απάντηση είναι εύκολη, δεν γίνεται. Τουλάχιστον όχι με τους… γνωστούς και θεμιτούς τρόπους.

Πάμε τώρα στο ακόμα πιο παράξενο της υπόθεσης. Κανένας ποδοσφαιριστής από τους προαναφερθέντες δεν έχει φορέσει τη φανέλα της Μαλντονάντο, ούτε για έναν επίσημο αγώνα. Ούτε για προπόνηση. Δεν υπάρχουν καν, οι κλασσικές φωτογραφίες για την επισημοποίηση της μεταγραφής. Φυσικά, ούτε δηλώσεις του τύπου, «ήταν όνειρο ζωής να παίξω στην Μαλντονάντο».

Τα περίεργα δεν σταματούν εδώ καθώς υπάρχει και τρίτο σκέλος. Οι ποδοσφαιριστές που αγοράστηκαν και δεν έπαιξαν ποτέ για την ομάδα, πουλήθηκαν για πολλά εκατομμύρια. Όχι όμως άμεσα, διότι η Μαλντονάντο δάνειζε πρώτα τους παίκτες σε άλλες ομάδες σαν το… νοτιοαμερικανικό alter ego της Τσέλσι.

Οι περιπτώσεις των Καγιέρι και Ρούγι!

Ο Τζόναθαν Καγιέρι με τη φανέλα της Γουέστ Χαμ

Σε όλο αυτό το μπέρδεμα υπάρχουν δύο περιπτώσεις που ξεχωρίζουν για το… μπέρδεμά τους. Τζόναθαν Καγιέρι και Χερόνιμο Ρούγι. Ο πρώτος αγοράστηκε από την Μπόκα το καλοκαίρι του 2016, πήγε δανεικός κατά σειρά σε Σάο Πάουλο και Γουέστ Χαμ με την Μαλντονάντο να εισπράττει 6 εκατομμύρια από τους δανεισμούς και ακολούθησαν Λας Πάλμας, Αλαβές και Εσπανιόλ. Επίσημα, ο παίκτης ανήκει ακόμα στη Μαλντονάντο αλλά το συμβόλαιό του λήγει τον ερχόμενο Ιούνη.

Ο δεύτερος αποκτήθηκε από την Εστουδιάντες, πήγε δανεικός στη Σοσιεδάδ ενώ στη συνέχεια αγοράστηκε από τη Μάντσεστερ Σίτι στην οποία δεν έπαιξε ποτέ. Ο ποδοσφαιριστής γύρισε άμεσα ως δανεικός στη Σοσιεδάδ, από την οποία τελικά αποκτήθηκε το 2017.


Ο Χερόνιμο Ρούγι με τα χρώματα της Σοσιεδάδ

Πίσω δεν πάει και η περίπτωση του Γουίλιαμ Ζοζέ. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός αποκτήθηκε από την Μπαρουερί το 2011 και μέχρι να πουληθεί οριστικά στη Σοσιεδάδ το 2016, έπαιξε ως δανεικός από την Μαλντονάντο σε έξι ομάδες, μία εκ των οποίων και η Ρεάλ Μαδρίτης.

Το απόλυτο χάος.
Φυσικά, όλη αυτή η κατάσταση τράβηξε την προσοχή και της FIFA αλλά και των «μεγάλων» Μέσων. Κυρίως το Bloomberg, έκανε εκτεταμένο ρεπορτάζ ανακαλύπτοντας διάφορα ενδιαφέροντα δεδομένα για την υπόθεση της Μάλντονάντο.

Το πιο σημαντικό από αυτά, είναι πως το 2009 που ολοκληρώθηκε η εξαγορά της ομάδας, η φορολογία ήταν στο 4%, κάτι που σημαίνει πως όποιος εμπλέκεται σε μια μεταγραφή στην Ουρουγουάη βγάζει 40% περισσότερα «καθαρά» χρήματα από κάποιον που «κλείνει» ένα deal π.χ. στην Βραζιλία.

Από αυτό και μόνο, μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την κατάσταση. Το Bloomberg, έφτασε στο συμπέρασμα πως υπάρχουν αρκετές ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες αγοράζουν ποδοσφαιριστές με υπέρογκα ποσά για τις… δυνατότητές τους, οι οποίοι δανείζονται σε μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης ή της Βραζιλίας και της Αργεντινής με σκοπό να τους δουν οι σκάουτερς και να τους αγοράσουν με το κατάλληλο αντίτιμο. Σε όλη αυτή την υπόθεση, όσα φυσικά πρόσωπα και ομάδες εμπλέκονται, βγάζουν το… κατιτί τους.

Ιδιοκτησία τρίτης πλευράς…

Η ιδιοκτησία τρίτης πλευράς, όπως είναι στην πραγματικότητα!

Κατά καιρούς, ομάδες και από τη Λατινική Αμερική αλλά και από την Ευρώπη έχουν τιμωρηθεί με βαριά πρόστιμα για ιδιοκτησία τρίτης πλευράς(Ροζάριο Σεντράλ, Σιντ-Τρούιντεν και Τβέντε μερικές από αυτές) αλλά φτάσαμε στο 2014 για να πάρει το θέμα στα σοβαρά ο Μισέλ Πλατινί και η FIFA, όπου και εφάρμοσε κάποιες απαγορεύσεις.

«Στην εποχή μας είναι ντροπή να βλέπουμε ποδοσφαιριστές, των οποίων τα χέρια να ανήκουν σε έναν άλλο άνθρωπο, τα πόδια τους να ανήκουν σε μια εταιρεία στην άλλη άκρη της γης και τα πόδια τους να ανήκουν σε κάποιον τρίτο».

Αυτό βέβαια, δεν σταμάτησε ομάδες και επενδυτές να συνεχίσουν να κινούνται… υπογείως και μέσα από τα… παραθυράκια του νόμου, με την ιδιοκτησία τρίτης πλευράς να παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα «αγκάθια» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Για να καταλαβαινόμαστε, ο ακριβής όρος αυτής της δραστηριότητας είναι ο εξής: Η ιδιοκτησία τρίτης πλευράς στο ποδόσφαιρο (TPO) είναι η ιδιοκτησία των οικονομικών δικαιωμάτων ενός αθλητή από τρίτη πλευρά. Η τρίτη πλευρά (η οποία μπορεί να είναι ένας εκπρόσωπος ποδοσφαιριστών, ένα πρακτορείο αθλητικής διαχείρισης, μια εταιρεία, επενδυτές όπως ένα hedge-fund ή ένας μόνο επενδυτής), «κατέχει την ιδιοκτησία του συνόλου ή μέρους των οικονομικών δικαιωμάτων ενός ποδοσφαιριστή».

Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν ένας ποδοσφαιριστής πωλείται, η TPO και όχι ο ποδοσφαιρικός σύλλογος, επωφελείται από τα τέλη της μεταγραφής και τα τέλη διαπραγμάτευσης συμβολαίου. Σημειώστε ότι αυτό διαφέρει από τη συνιδιοκτησία στο ποδόσφαιρο όπου τα δικαιώματα μεταγραφής ενός αθλητή μοιράζονται μεταξύ δύο συλλόγων.


Ο κανονισμός κατά της ιδιοκτησίας τρίτης πλευράς με τη μορφή που είχε το 2015!

Χωρίς να θέλω να καθοδηγήσω τη σκέψη σας, εκτιμώ πως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο η Μαλντονάντο έγινε υποχείριο επενδυτών οι οποίοι μετά από κάθε μεταγραφή κερδίζουν πολλά εκατομμύρια ενώ ο ίδιος ο σύλλογος μένει στην αφάνεια και παράλληλα το όνομά του αμαυρώνεται.

Ένας από τους επενδυτές που φαίνεται να συνδέεται με την Μαλντονάντο είναι ο Τζόναθαν Μπάρνετ. Ο Άγγλος επιχειρηματίας, σχετίζεται άμεσα και με τους δύο ιδιοκτήτες της ουρουγουανικής ομάδας (είναι ιδιοκτήτης αλόγων κούρσας όπως ο Κέιν) αλλά και με άλλες αμφιλεγόμενες μεταγραφές, όπως αυτές των Τέβεζ και Μασεράνο στη Γουέστ Χαμ το 2006.


Κάρλος Τέβεζ και Χαβιέρ Μασεράνο με τα χρώματα της Γουέστ Χαμ

Η ομάδα του Άλαν Πάρντιου μπορεί να τερμάτισε 9η στην Πρέμιερ Λιγκ τη σεζόν 05/06 αλλά κατάφερε να αγοράσει δύο από τα μεγαλύτερα ταλέντα εκείνης της εποχής. Μέχρι το τέλος της χρονιάς όμως, αποκαλύφθηκε πως οι παίκτες ανήκαν στην MSI & Global Soccer Agencies -ιδιοκτησίας Μπάρνετ- κι όχι στην Κορίνθιανς ενώ αργότερα έγινε γνωστό πως τα «σφυριά» πλήρωσαν 5.5 εκατομμύρια πρόστιμο για αυτή την… παρασπονδία και η υπόθεση έκλεισε.

Το 2009 η ολλανδική τηλεοπτική εκπομπή NOS, αποκάλυψε πως η Stellar Group που επίσης ανήκει στον Μπάρνετ, δωροδόκησε τους γονείς τεσσάρων ποδοσφαιριστών με σκοπό να κερδίσουν την εύνοιά τους και να καταλήξουν στις ομάδες που ήθελε ο Άγγλος επιχειρηματίας. Οι παίκτες τελικά πήραν μεταγραφή σε αγγλικές ομάδες με τις οποίες συνεργαζόταν η Stellar Group. Ο Κάιλ Εμπετσίλιο στην Άρσεναλ, ο Τίμοθι Φοσού-Μενσά στη Γιουνάιτεντ και οι Ρόντνεϊ Κονγκολό και Τζαβάιρο Ντιλροσούν στη Σίτι.


Ρόντνεϊ Κονγκολό και Τζαβάιρο Ντιλροσούν πανηγυρίζουν μετά από γκολ που σημείωσε ο δεύτερος, σε αγώνα νέων της Μάντσεστερ Σίτι!

«Η ιδιοκτησία τρίτης πλευράς είναι ένα μη εποικοδομητικό εμπόριο νέων ανθρώπων που κόβει την “καρδιά” των συλλόγων που προσπαθούν να αναπτύξουν παίκτες».

Η ιστοσελίδα fourfourtwo.com μίλησε με έναν οπαδό της ουρουγουανικής ομάδας ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: «Από το 2009, οι αλλαγές στην ομάδα είναι εμφανείς. Το παλιό προπονητικό κέντρο έχει ανακατασκευαστεί και πλέον είναι ένα από τα καλύτερα στην Ουρουγουάη. Επιπλέον, η ομάδα έχει για πρώτη φορά τμήματα μπάσκετ, ποδηλασίας, βόλεϊ και χάντμπολ. Είμαι 37 ετών και έχω δει τις κακές ημέρες του συλλόγου και πιστεύω ακράδαντα πως τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα».

Μία αυλαία που δεν θα πέσει ποτέ…
Φυσικά, κανείς από τους τρεις εμπλεκόμενους επιχειρηματίες δεν έχει παραδεχθεί πως έχει κάποια σχέση με τις κατηγορίες. Ο Μάλκομ Κέιν, ιδιοκτήτης της Μαλντονάντο, δήλωσε στο Bloomberg: «Η επένδυσή μας περιλαμβάνει την υποδομή, τη διαχείριση, την τεχνογνωσία, τις ιατρικές κι άλλες εγκαταστάσεις καθώς και την ανάπτυξη, προπόνηση και πώληση παικτών».

Μετά από έρευνα όμως, αποδείχθηκε πως με εξαίρεση ένα μικρό προπονητικό κέντρο, η Μάλντονάντο δεν έχει δει την εν λόγω ανάπτυξη και παρά τον προβιβασμό της ομάδας στην πρώτη κατηγορία, ο μέσος όρος των οπαδών που πηγαίνουν στο παρατημένο γήπεδο με τις τσιμεντένιες εξέδρες, δεν ξεπερνά τους 500.


Ένας πίνακας που εξηγεί πως λειτουργεί η ιδιοκτησία τρίτης πλευράς!

Ο Πίπο Ρούσο, κοινωνιολόγος από το πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας που ερευνά τις ιδιοκτησίες τρίτης πλευράς στη Νότιο Αμερική είπε: «υπάρχουν μπερδεμένα στοιχεία για την υπόθεση της Μαλντονάντο. Φυσικά, δεν της έχει επιβληθεί κάποια ποινή και φαίνεται να ενεργεί σύμφωνα με τους φορολογικούς και νομικούς όρους».

Συνέχισε λέγοντας: «μπορεί να αύξησαν τη φορολογία στην Ουρουγουάη από το 4% σε 12.5% αλλά νομίζω πως τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα και μετά την απαγόρευση το 2014. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η υπόθεση μοιάζει με τη μάχη κατά του ντόπινγκ. Όταν οι Αρχές απαγορεύουν μία ουσία, οι επιστήμονες είναι πάντα δύο-τρία βήματα μπροστά.  Αυτό συμβαίνει και στην ιδιοκτησία τρίτης πλευράς. Όταν η ΦΙΦΑ ορίζει κάποιους κανονισμούς, οι επενδυτές πάντα βρίσκονται δύο ή τρία βήματα μπροστά».

«Αν όλες αυτές οι κατηγορίες είναι αληθινές, τότε η Μαλντονάντο, είναι τα νησιά Κέιμαν του ποδοσφαίρου».

Το 2019 , το Διαιτητικό Δικαστήριο των Βρυξελλών επικύρωσε μετά από πέντε  χρόνια την απαγόρευση σε τρίτη πλευρά να κατέχει τα δικαιώματα ενός παίκτη, εκτός των δύο συλλόγων που εμπλέκονται στις αγοραπωλησίες δίνοντας έτσι νομικό επισφράγισμα της απαγόρευσης που είχε εισηγηθεί η FIFA, σύμφωνα με την οποία διατηρείται το δικαίωμα δύο συλλόγων να μοιράζονται με καθεστώς συνιδιοκτησίας τα δικαιώματα ενός παίκτη αλλά όχι και η κατοχή τους σε τρίτη πλευρά (το λεγόμενο third-party ownership), όπως ατζέντηδες, γραφεία μάνατζερ, off-shore εταιρείες, κλπ.

Με αυτή την απόφαση, χώρες που δεν είχαν απαγορεύσει εντελώς την ιδιοκτησία τρίτης πλευράς, όπως η Πορτογαλία ελέω Ζόρζε Μέντες, θα αναγκαστούν να διακόψουν παρόμοιες τεχνικές.

Η Μαλντονάντο βέβαια, μπορεί να μην έχει κατηγορηθεί ακόμα για κάτι αλλά είναι κοινό μυστικό πως οι ιδιοκτήτες της έχουν κερδίσει πολλά χρήματα και θα συνεχίσουν να το κάνουν αν δεν μπει ένα στοπ σε ακόμα έναν παραλογισμό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
inthezone.gr

[fon7]

Ο μεγαλύτερος μάγκας της ιστορίας

Το 1953 η Πενιαρόλ από την Ουρουγουάη γίνεται η πρώτη ομάδα που αποφασίζει να διαφημίσει στη φανέλα της μια εταιρεία, πολλά χρόνια πριν οι Ευρωπαίοι μυριστούν ότι υπάρχει χρήμα στον τομέα αυτό του ποδοσφαίρου. Η διοίκηση κλείνει τη συμφωνία και οι παίκτες της Πενιαρόλ εμφανίζονται στον αγωνιστικό χώρο με το όνομα του χορηγού τυπωμένο στις μπλούζες τους. Όλοι εκτός από τον αρχηγό, που μπαίνει στο γήπεδο φορώντας την κλασσική, παραδοσιακή φανέλα της ομάδας. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σε όλα τα παιχνίδια της χρονιάς. Όταν τον ρωτάνε γιατί το κάνει αυτό, απαντάει: “Στο παρελθόν εμάς τους μαύρους (σ.σ. ήταν μαυριδερός με ρίζες από την Αφρική, την Ισπανία αλλά και την Ελλάδα) μας τραβούσαν από ένα χαλκά που μας είχαν περασμένο στην μύτη. Οι καιροί αυτοί έχουν περάσει πλέον”.

Λίγα χρόνια πριν, το 1945, μετά από μια σημαντική νίκη επί της Αργεντίνικης Ρίβερ Πλέιτ, ο πρόεδρος της Πενιαρόλ υπόσχεται σε όλους τους παίκτες πριμ 250 πέσος και στον αρχηγό της ομάδας πριμ 500 πέσος. Ο αρχηγός όμως αντιδρά! “Δεν έπαιξα περισσότερο ή λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον. Αν πιστεύεις ότι αξίζω 500 πέσος, δώσε σε όλους 500. Αν οι υπόλοιποι αξίζουν 250, τότε κι εγώ αξίζω τόσα”. Το αποτέλεσμα; Όλοι οι παίκτες πήραν από 500 πέσος.

Ο αντιρρησίας αρχηγός της Πενιαρόλ είναι ο Ομπντούλιο Βαρέλα. Ένα ασθματικό παιδί χωρισμένων γονιών από μια φτωχή συνοικία, που αντί να πηγαίνει σχολείο πουλούσε εφημερίδες για να βοηθήσει την οικογένεια του, το οποίο έγινε ο αρχηγός και ηγέτης της εθνικής Ουρουγουάης. Ο παίκτης που βγήκε μπροστά με κίνδυνο την καριέρα του στην πρώτη απεργία των Ουρουγουανών παικτών που ζητούσαν βασικά εργασιακά δικαιώματα (σε μια εποχή που οι διοικήσεις έκαναν ό,τι γούσταραν και οι παίκτες δεν είχαν λόγο ούτε καν στις μεταγραφές τους), άντεξε όλες τις λεκτικές επιθέσεις και απειλές των υπευθύνων της Ομοσπονδίας και αναγκάστηκε να δουλέψει σε οικοδομή για να επιβιώσει, όσο διάστημα συνεχιζόταν η απεργία. Ο μεγαλύτερος μάγκας που εμφανίστηκε ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Ο άνθρωπος που σύμφωνα με τις αμέτρητες ιστορίες-μύθους των Ουρουγουανών κέρδισε σχεδόν μόνος του τον θρυλικό τελικό του Μουντιάλ του 1950 μέσα στο κατάμεστο Μαρακανά, με τους ενθαρρυντικούς μονολόγους του στα αποδυτήρια (“όλοι αυτοί στην κερκίδα είναι σαν να είναι ξύλινοι, δεν παίζουν στο χόρτο” ήταν πάνω-κάτω μια από τις πιο ιστορικές ατάκες που χρησιμοποίησε για να εμψυχώσει τους τρομοκρατημένους συμπαίκτες του πριν βγουν να παίξουν μπροστά στο μεγαλύτερο κοινό που έχει παρακολουθήσει ποτέ ποδοσφαιρικό αγώνα), με την κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία των υπολοίπων πριν το ματς (που περιλάμβανε κατούρημα πάνω σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων που αποκαλούσαν, πρόωρα, τη Βραζιλία “νέα πρωταθλήτρια”), με τη μεγαλειώδη εμφάνιση του στο χόρτο, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, και με την πανέξυπνη τεχνητή διακοπή που προκάλεσε μετά το 1-0 όταν μπροστά στα μάτια 200.000 έκπληκτων Βραζιλιάνων που πανηγύριζαν, πήρε τη μπάλα, πήγε στον Άγγλο διαιτητή να διαμαρτυρηθεί για οφσάιντ και απαίτησε μέχρι και μεταφραστή για να συνεννοηθεί μαζί του, παγώνοντας έτσι τον ενθουσιασμό των γηπεδούχων και επιτρέποντας στους συμπαίκτες του να συνέλθουν από το γκολ, πριν καταρρεύσουν ολοκληρωτικά από το κλίμα του γηπέδου.

(…) Μετά από μερικά λεπτά διαβουλεύσεων και λογομαχιών και αφού ο ενθουσιασμός όλων είχε καταλαγιάσει και οι κερκίδες είχαν ηρεμήσει προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν γιατί όλος αυτός ο εκνευρισμός που χαλάει το πάρτι, ο Βαρέλα άφησε επιτέλους τη μπάλα από τα χέρια του και γυρνώντας προς τους συμπαίκτες του, σε μια από τις μεγαλύτερες μικρές στιγμές στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου (πιθανόν και τη μεγαλύτερη), φώναξε «ωραία, τώρα πάμε να κερδίσουμε»! Τα όσα ακολούθησαν τα ξέρει σχεδόν όλος ο πλανήτης κι ας διαδραματίστηκαν 64 χρόνια πριν…



Ο Ομπντούλιο Βαρέλα άφησε την τελευταία του πνοή στις 2 Αυγούστου του 1996, λίγους μόλις μήνες μετά το θάνατο της γυναίκας του. Παρά το γεγονός ότι παραμένει μέχρι και σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους της Ουρουγουάης, πέθανε πάμφτωχος έχοντας κερδίσει από το ποδόσφαιρο μόνο το πριμ για την κατάκτηση εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου (ούτε καν το χρυσό μετάλλιο δεν πήρε, καθώς η ομοσπονδία της χώρας τα κράτησε γι’ αυτήν, δίνοντας στους παίκτες ασημένια αντίγραφα!), ένα ποσό που έφτανε ίσα-ίσα για να αγοράσει ένα μεταχειρισμένο Ford του 1931. Κι αυτό του το έκλεψαν μέσα σε μια εβδομάδα.

(…) Αν και για τα κατορθώματα του γράφτηκαν βιβλία και αμέτρητα αφιερώματα σε εφημερίδες και περιοδικά ο ίδιος έζησε την υπόλοιπη ζωή του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μαζί με τη γυναίκα του, τα δυο του παιδιά και μερικούς καλούς φίλους. Δεν εμφανιζόταν σε γιορτές και εκδηλώσεις, δεν έβγαινε σχεδόν ποτέ στην τηλεόραση ή το ράδιο για να σχολιάσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο ή να πει την άποψη του για την εθνική και δεν απαντούσε στις εκκλήσεις των δημοσιογράφων που του ζητούσαν να θυμηθεί ιστορίες από το Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Ο μόνος λόγος που στο μουσείο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ουρουγουάης υπάρχουν μόνο τα παπούτσια και η φανέλα που φορούσε στον ιστορικό τελικό στο Μαρακανά είναι γιατί δεν βρέθηκε τρόπος να τοποθετήσουν εκεί τα κάκαλα του.
sombrero.gr

[fon7]

1958. Ένας 18χρονος μουσικός από τη Βενεζουέλα, ο Ούγκο Μπλάνκο, βγάζει ένα τραγούδι με τίτλο "Moliendo Cafe". Μέσα στα επόμενα χρόνια η πιασάρικη μελωδία του θα χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στη μουσική και, όπως συμβαίνει συνήθως, θα φτάσει και στα γήπεδα της Ν. Αμερικής. Έξι δεκαετίες μετά η μελωδία του Μπλάνκο τραγουδιέται πλέον σε δεκάδες κερκίδες του πλανήτη.
βίντεο

Αν και το έχουν υιοθετήσει οπαδοί πολύ πιο διάσημων ομάδων, για αλλαγή βάζουμε σήμερα την εκτέλεση από τους οπαδούς της ιταλικής Καβέζε.
El Sombrero

Φυσικά ακούγεται και σε ΠΑΣολέδικες κερκίδες

[fon7]

Μια παραλίγο πρόκριση με ένα ξυραφάκι
Μέχρι πού θα έφτανε μια ομάδα για να κερδίσει την παρουσία της σε ένα Μουντιάλ; Την απάντηση μάς την δίνει η εθνική ομάδα της Χιλής στα προκριματικά του Μουντιάλ του 1990. Το σύστημα της πρόκρισης τότε για το Μουντιάλ ήταν, όπως φαντάζεστε, μαγικό. Οι μόλις 9 ομάδες της CONMEBOL χωρίστηκαν σε τρεις ομίλους των τριών ομάδων και οι 2 καλύτεροι πρώτοι έπαιρναν την πρόκριση για την Ιταλία, ενώ ο χειρότερος πρώτος θα έπαιζε προκριματικά με τον όμιλο της Ωκεανίας (όπου τελικά βγήκε πρώτο το… Ισραήλ). Στο γκρουπ 3 η Βενεζουέλα είχε μόνο ήττες και έτσι την τελευταία αγωνιστική το Μαρακανά θα έκρινε την πρόκριση μεταξύ Βραζιλίας και Χιλής που ισοβαθμούσαν. Με τη διαφορά τερμάτων υπέρ της, η Σελεσάο περνούσε και με το Χ, ενώ η Χιλή ήθελε μόνο νίκη. Οι Χιλιανοί έκαναν όνειρα να γίνουν η νέα Ουρουγουάη που θα γέμιζε μια χώρα στη στενοχώρια.



Το ημίχρονο έληξε χωρίς γκολ, αλλά μόλις στο 49′ ο τεράστιος Καρέκα έκανε το 1-0 και οι 141.000 θεατές άρχισαν τα πανηγύρια. Η Χιλή προσπάθησε να αντιδράσει, αλλά φαινόταν ότι δεν θα μπορούσε να βάλει δυο γκολ. Και κάπου εκεί στο 67′ και ενώ οι κάμερες ήταν μακρυά από την περιοχή της Χιλής, ο κόσμος είδε τον τερματοφύλακα της Χιλής Ρομπέρτο Ρόχας να σωριάζεται στο έδαφος λίγο πιο δίπλα από ένα βεγγαλικό που είχε πέσει. Οι παίκτες της Χιλής αποχωρούσαν από τον αγωνιστικό χώρο εξοργισμένοι και ο Αργεντίνος διαιτητής αναγκάστηκε να διακόψει το παιχνίδι βλέποντας τον Ρόχας αιμόφυρτο.

&feature=emb_title

Η Ομοσπονδία συνεδρίασε την άλλη μέρα και προσπάθησε να βγάλει άκρη από τα βίντεο και τις φωτογραφίες. Αυτό που τους έκανε εντύπωση είναι ότι το βεγγαλικό ναι μεν έπεσε από την κερκίδα, αλλά ήταν σε απόσταση τουλάχιστον 4-5 μέτρων μακρυά από τον Ρόχας και ότι ο τραυματισμός του Χιλιανού φίσκουλα δεν φαινόταν να έχει να κάνει με κάποιο έγκαυμα, αλλά περισσότερο με αιχμηρό αντικείμενο. Ο Ρόχας κλήθηκε να εξηγήσει τι συνέβη και εκεί σε μια προφανώς στιγμή ειλικρίνειας και εν μέσω τύψεων παραδέχτηκε ότι δεν είχε τραυματιστεί από κάποιο αντικείμενο, αλλά αυτοτραυματίστηκε στο μέτωπο με ένα ξυραφάκι Ζιλέτ που είχε κρυμμένο στο γάντι του. Σε ερώτηση τι διάολο το χρειαζόταν, ομολόγησε ότι περίμενε να γίνει κάτι με κάποιον οπαδό ώστε να προσποιηθεί ότι τον τραυμάτισαν και η Χιλή να κερδίσει έτσι τον αγώνα ή στην χειρότερη να επαναληφθεί ο αγώνας αν κάτι δεν πήγαινε καλά.



Η ιστορία όμως δεν τελείωσε τόσο απλά, καθώς σιγά σιγά όλη η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια και διαπιστώθηκε ότι η ιδέα ήταν του προπονητή Ορλάντο Αραβένα και μέσα στο κόλπο ήταν και ο γιατρός της ομάδας. Η καλύτερη ευκαιρία που είχαν για να πραγματοποιήσουν το σχέδιό τους ήταν το βεγγαλικό, το οποίο τελικά βρέθηκε ότι το είχε ρίξει μια 24χρονη Βραζιλιάνα με το όνομα Ροσενέρι Μέγιο ντο Νασιμέντο (γιατί κάθε Βραζιλιάνος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να λέγεται Νασιμέντο). Αντί βέβαια η Ροσενέρι να πληρώσει για την ενέργειά της που θα μπορούσε να αφήσει την χώρα εκτός Μουντιάλ, έγινε γνωστή ως η… “Μπουρλοτιέρισα του Μαρακανά” (ΟΚ, η ελεύθερη μετάφραση είναι δικιά μου) και έφτασε στο σημείο να κάνει και φωτογράφιση για το τοπικό Πλέιμπόι (άχρηστη πληροφορία της ημέρας, η Ροσενέρι πέθανε το 2011 μόλις στα 45 της από ανεύρυσμα).

Τα πράγματα για τους Χιλιανούς όμως δεν πήγαν τόσο καλά, όσο πήγαν για την κοπέλα. Ο Ρόχας τιμωρήθηκε με ισόβιο αποκλεισμό από το ποδόσφαιρο (ήταν πολύ καλός τερματοφύλακας και μάλιστα έπαιζε στην Σάο Πάολο της Βραζιλίας) και μόλις το 2001 μετά από δικιά του αίτηση έγινε άρση της τιμωρίας (στα 44 του πλέον και για τυπικούς λόγους). Μαζί του τιμωρήθηκαν ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο προπονητής, ο γιατρός και ο αρχηγός της ομάδας Φερνάντο Αστένγκο για 5 χρόνια, ενώ το χειρότερο όλων ήταν ότι η ομάδα της Χιλής αποκλείστηκε από τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1994 με αποτέλεσμα μια αρκετά καλή φουρνιά παικτών να μείνει εκτός. Το γεγονός έχει μείνει ιστορικά ως το “Μαρακανάσο της ντροπής”, μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του Χιλιανού ποδοσφαίρου που μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι σχεδόν 10 χρόνια μετά με την σπουδαία ομάδα στο Μουντιάλ του 1998 του Μαρσέλο Σάλας και του Ιβάν Ζαμοράνο (το Ζ με Σ).
sombrero.gr

[fon7]

Το ντέρμπι που χωρίζει την Ουρουγουάη στα δύο
Στην Ουρουγουάη η μπάλα είναι θρησκεία και ο κόσμος ζει για το “κλάσικο”, το παιχνίδι μεταξύ των δυο πιο μεγάλων συλλόγων της χώρας, σε ένα πρωτάθλημα που είναι σχεδόν πάντα δική τους υπόθεση. Η κόντρα είναι τόσο έντονη που δεν συμφωνούν καν ποια ομάδα είναι πιο παλιά. Βλέπετε, η Central Uruguay Railway Cricket Club που ιδρύθηκε όπως και πολλές ομάδες εκείνα τα χρόνια στη Ν. Αμερική από Βρετανούς, εργάτες στους σιδηροδρόμους, έγινε αργότερα Πενιαρόλ. Παρ’ ότι οι οπαδοί της Πενιαρόλ θεωρούν την ομάδα τους φυσική συνέχεια της ομάδας κρίκετ με έτος ίδρυσης το 1891, οι οπαδοί της Κλουμπ Νασιονάλ ντε Φούτμπολ διαφωνούν. Υποστηρίζουν ότι Πενιαρόλ και Σέντραλ συνυπήρχαν για κάποια χρόνια και το πραγματικό έτος ίδρυσης είναι το 1914. Άρα, η Νασιονάλ του 1899 είναι η παλιότερη ομάδα στη χώρα.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, όταν δεν μπορούν να τα βρουν σε τέτοια ζητήματα, δεν μπορούν να τα βρουν και πουθενά αλλού. Ή μάλλον όχι. Συμφωνούν ότι το Πενιαρόλ-Νασιονάλ είναι το κλάσικο με τα περισσότερα παιχνίδια στον κόσμο και παρ’ ότι δεν είμαστε σε θέση να το επιβεβαιώσουμε, το γεγονός ότι έχουν παιχτεί πάνω από 500 ματς (χάρη κιόλας στο παρανοϊκό σύστημα πρωταθλήματος της Ουρουγουάης) το κάνει πιθανό. Όπως η Πενιαρόλ ήταν αρχικά ομάδα Βρετανών, έτσι κι η Νασιονάλ φτιάχτηκε από ντόπιους για τους ντόπιους και γι’ αυτό τα πρώτα χρόνια οι υπόλοιπες ομάδες δεν της επέτρεπαν να παίζει μαζί τους. Θεωρούσαν τη Νασιονάλ χαμηλότερου ποδοσφαιρικού επιπέδου. Η Νασιονάλ ήταν η πρώτη ομάδα στη χώρα με γνήσιο λατινοαμερικάνικο στιλ: ταχύτητα, κόλπα και ντρίμπλες, τη στιγμή που οι υπόλοιποι έπαιζαν το πιο κλασικό βρετανικό ποδόσφαιρο της γιόμας και της δύναμης. Αρχικά τα κλάσικο ήταν ντέρμπι κοινωνικών και εθνικών αντιθέσεων, με τα χρόνια όμως οι ομάδες έγιναν τόσο δημοφιλείς που αυτές οι διαφορές εξαφανίστηκαν. Στην ερώτηση “πώς κατάφερε η Πενιαρόλ να μαζέψει τόσο κόσμο τελικά”, η απάντηση είναι μία. Οι “καρβουνιάρηδες” , ως ομάδα του σιδηροδρόμου, έφταναν σε κάθε σημείο της χώρας και εκεί προσηλύτιζαν νέους οπαδούς.

&feature=emb_title
Οι οπαδοί της Πενιαρόλ σε ένα ντέρμπι

Το κλάσικο της Ουρουγουάης θυμίζει σε αρκετά πράγματα το Μπόκα-Ρίβερ. Για παράδειγμα οι της Νασιονάλ αποκαλούνται συχνά “κότες” όπως κι η Ρίβερ, ενώ ένα από τα παρατσούκλια της Πενιαρόλ είναι “μάνιας”, αυτοί που τρώνε σκατά, πολύ κοντά στο μποστέρος της Μπόκα. Η διαφορά όμως είναι ότι ενώ στην Αργεντινή υπάρχουν και άλλες μεγάλες ομάδες με κόσμο και τίτλους και συνεπώς και άλλα μεγάλα κλάσικο, στην Ουρουγουάη οι δυο αυτοί σύλλογοι μονοπωλούν τόσο τους τίτλους, όσο και το φίλαθλο κοινό. Δεν είναι απλά ένα ντέρμπι του Μοντεβιδέο, είναι το ντέρμπι της Ουρουγουάης με δυο ομάδες που έχουν περίπου το 80-90% των φιλάθλων της χώρας. Είναι δύσκολο να βρεθεί σε άλλη χώρα κάτι παρόμοιο. Ακόμα και στη Σκωτία, υπάρχουν σύλλογοι με αρκετό κόσμο. Η κόντρα είναι τεράστια και κάθε βδομάδα οι οπαδοί δεν αρκούνται σε νίκη της δικής τους ομάδας, αλλά με την ίδια προσμονή χαίρονται με την αποτυχία του αντιπάλου. Στην Ουρουγουάη δεν σε ρωτάνε “ποια ομάδα υποστηρίζεις”, σε ρωτάνε “τίνος είσαι”, σαν να είναι η οικογένειά σου. Ρεκόμπα, Αμπρέου, Σουάρες είναι της Νασιονάλ. Φορλάν, Εστογιανόφ, Αρέβαλο Ρίος είναι της Πενιαρόλ.


Έλα μωρέ τώρα, ένα πανό όλο κι όλο είχαν
(Το Σεντενάριο στα τρικολόρ, ένα στάδιο με ζωή από το 1900)

Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια χώρα μόλις 3 εκατομμυρίων κατοίκων που οι μισοί ζουν στο Μοντεβιδέο. Την ίδια στιγμή το Σάο Πάουλο στη Βραζιλία έχει πληθυσμό 12 εκατομμυρίων. Οι υπόλοιποι σύλλογοι απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν το πρωτάθλημα και το ποδοσφαιρικό κοινό ζει για κάθε καινούριο ντέρμπι που χωρίζει τη χώρα στα δύο. Στα πάνω από 100 χρόνια κόντρας των δύο συλλόγων έχουν γραφτεί πολλές σελίδες ποδοσφαιρικής ιστορίας, πολλά παιχνίδια αξέχαστα. Ένα από αυτά έγινε περίπου πριν 30 χρόνια, σε έναν αγώνα που ξεκίνησε ως σχετικά αδιάφορος και τελικά μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.

Στις 23 Απριλίου του 1987 περίπου δώδεκα χιλιάδες φίλαθλοι είχαν πάει στο Εστάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο για να δουν ένα φιλικό και αδιάφορο “κλάσικο” μεταξύ των δύο εχθρών. Ήταν στα πλαίσια του τουρνουά για τα 500 χρόνια της Ανδαλουσίας και η τρίτη ομάδα του τουρνουά ήταν η Ρεάλ Μπέτις ως εκπρόσωπος της Σεβίλλης. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο σημαντικό στην ιστορία του μεγάλου ντέρμπι της χώρας θα γινόταν εκείνο το φιλικό. Οι κιτρινόμαυροι άνοιξαν το σκορ στο 33′, αλλά οι τρικολόρ βγήκαν στο 2ο ημίχρονο με πάθος και ισοφάρισαν στο 49′. Το παιχνίδι παρέμενε στο 1-1 μέχρι που στο 68′ ο σκόρερ της Πενιαρόλ Ρικάρντο Βιέρα έριξε μια 100% “ουρουγουανική” κλωτσιά στο καλάμι αντιπάλου και αποβλήθηκε απευθείας.


Ο Αγκίρε μπορεί να μην έπιασε στην Ελλάδα, αλλά στην Ουρουγουάη άφησε εποχή

Από εκεί και πέρα το χάος ξεκίνησε. Λίγα λεπτά αργότερα ο Χοσέ Ερέρα απώθησε έναν αντίπαλο που έπεσε θεατρικά και πήρε κόκκινη, ενώ οι έντονες διαμαρτυρίες του συμπαίκτη του Χοσέ Περντόμο έφεραν τρίτη αποβολή. Ξαφνικά, το παιχνίδι απέκτησε ένα άγριο ενδιαφέρον, με την Πενιαρόλ να παίζει με 8 απέναντι σε 11 και να απομένουν περίπου 20 λεπτά ακόμα. Ο τότε προπονητής τής Πενιαρόλ “Μαέστρο” Όσκαρ Ταμπάρες (και πλέον προπονητής της εθνικής από το 2006) πήρε την κατάσταση στα χέρια του, κάνοντας δυο αλλαγές. Στο παιχνίδι πέρασαν οι Ντιέγκο Αγκίρε (γνωστός και από το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό) και Χόρχε Καμπρέρα.  Η Πενιαρόλ που προερχόταν από μέτριο πρωτάθλημα δεν ήταν σε καλή κατάσταση και οι παίκτες δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να χάσουν το ματς, πικραίνοντας τον κόσμο τους. Η αποφυγή της ήττας έγινε πλέον θέμα τιμής.

&feature=emb_title
Το ιστορικό γκολ της Πενιαρόλ

Από την άλλη, οι παίκτες της Νασιονάλ όπως έγραφαν κι οι εφημερίδες της εποχής ένιωσαν το βάρος, την υποχρέωση να κερδίσουν και τα πόδια τους ήταν σαν να είχαν αλυσίδες. Η Πενιαρόλ άντεχε με αυτοθυσία και κέρδιζε σε αυτοπεποίθηση, ενώ η Νασιονάλ με το χρόνο να περνάει είχε παραπάνω άγχος. Κάθε λεπτό που έφευγε έφερνε την Πενιαρόλ πιο κοντά στον άθλο της ισοπαλίας. Τελικά όμως, ο άθλος θα ήταν ακόμα μεγαλύτερος. Στο 82′ η μπάλα μετά από ατομική προσπάθεια του Καμπρέρα πήγε στα πόδια του Αγκίρε που έδωσε την κατάλληλη στιγμή την πάσα και πάλι στον Καμπρέρα, οι δυο αλλαγές του Ταμπάρες συνδυάστηκαν έξοχα και ο Καμπρέρα τελείωσε τη φάση με ένα γκολ. Το απίστευτο έγινε. Οι 8 έβαλαν γκολ στους 11. Στα οκτώ λεπτά που έμειναν μέχρι το τέλος δεν άλλαξε τίποτα, η Νασιονάλ δεν μπόρεσε να αντιδράσει και η Πενιαρόλ πήρε μια απίστευτη νίκη. Ήταν ένα φιλικό χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά το τέλος του βρήκε τους παίκτες της Πενιαρόλ να πανηγυρίζουν στα αποδυτήρια σαν να είχαν κερδίσει πρωτάθλημα, ενώ αυτοί της Νασιονάλ ήταν σοκαρισμένοι. Το έπος των 8 έγινε σύμβολο της αυταπάρνησης των ποδοσφαιριστών της Πενιαρόλ και 30 χρόνια μετά, όλοι οι οπαδοί της το θυμούνται. Η δε ψυχική τόνωση που έδωσε ήταν τεράστια στο άμεσο μέλλον. Επτά μήνες αργότερα, 11 από τους 13 ποδοσφαιριστές εκείνου του φιλικού σήκωναν μέσα στη Χιλή το Κόπα Λιμπερταδόρες, την μεγαλύτερη διάκριση για μια ομάδα της Ν. Αμερικής.
sombrero.gr

[fon7]

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που 33 Χιλιανοί μεταλλωρύχοι είδαν ξανά το φως του Ήλιου μετά από δυο μήνες που ήταν εγκλωβισμένοι στα 700μ. κάτω από την επιφάνεια της γης. Στο διάστημα αυτό οι διασώστες επιστρέτευσαν και το ποδόσφαιρο στην προσπάθεια τους να τους στηρίξουν ψυχολογικά.



Οπαδισμός είναι…
Οπαδισμός είναι να είσαι 56 χρονών, ένας παντελώς άσημος μεταλλωρύχος σ’ ένα μέρος της Χιλής το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν, να εγκλωβίζεσαι σ’ ένα καταφύγιο 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης με ακόμα 32 εργάτες, να ζεις 17 ολόκληρες μέρες χωρίς καμία επικοινωνία και γνώση για το αν θα καταφέρει κανείς να σε εντοπίσει πριν πεθάνεις, να αντέχεις άλλες 52 ατέλειωτες ημέρες εκεί κάτω περιμένοντας αν και πότε θα καταφέρουν οι διασώστες να σε απεγκλωβίσουν και όταν φτάνει αυτή η μαγική μέρα, όταν η κάψουλα της σωτηρίας σε ανεβάζει ξανά στον ήλιο και τον κόσμο των ζωντανών, όταν εκεί σε περιμένουν η γυναίκα σου, τα 6 παιδιά σου, τα 14 εγγόνια σου και τα 4 δισέγγονα σου, όταν έρχεται εκείνη η μοναδική στιγμή της ζωής σου που όλος ο κόσμος σε παρακολουθεί, που το όνομα σου και η φάτσα σου είναι αποτυπωμένα στις οθόνες όλου του πλανήτη, όταν από άγνωστος εργάτης γίνεσαι ο ήρωας Ομάρ που βγήκε ζωντανός από το χώμα, όταν όλες οι κάμερες, οι φωτογραφικές και τα μικρόφωνα στοχεύουν εσένα, εσύ αποφασίζεις ότι θέλεις να ‘βροντοφωνάξεις’ και να δείξεις σε όλη την υφήλιο πως είσαι ένας περήφανος οπαδός της Κόλο Κόλο.


(REUTERS) Trapped miner Omar Reygadas holds up a flag of the Colo Colo soccer team as he is wheeled to a field hospital after reaching the surface to become the 17th to be rescued from the San Jose mine in Copiapo October 13, 2010.
sombrero.gr

Έγινε και ταινία
https://www.imdb.com/title/tt2006295/

[fon7]

Η πιο δύσκολη έδρα στον κόσμο
Υπάρχουν γήπεδα που αποτελούν φόβητρο για τους αντιπάλους εξαιτίας των οπαδών και του κλίματος που δημιουργούν αυτοί. Υπάρχουν γήπεδα που προκαλούν τρόμο επειδή σ’αυτά εδρεύει κάποια ομάδα-μεγαθήριο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Και υπάρχει και το ‘Στάδιο Ερνάντο Σίλες’, το οποίο δεν έχει ούτε κάποια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα λόγω οπαδών, ούτε φιλοξενεί κάποια ανίκητη ομάδα (ίσα-ίσα) και παρ’όλα αυτά με το που κάνεις ένα ελαφρύ τζόκινγκ στην προθέρμανση καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι που ακολουθεί θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Για την ακρίβεια, δεν χρειάζεται καν να μπεις στο γήπεδο για να συνειδητοποιήσεις ότι σε περιμένει ένα μικρό μαρτύριο!

Το ‘Ερνάντο Σίλες’ της Βολιβίας χωράει περίπου 42.000 ανθρώπους αλλά το νούμερο που το μετατρέπει σε εφιάλτη για κάθε φιλοξενούμενο δεν είναι αυτό. Είναι ο αριθμός “3.637”. Τόσα είναι τα μέτρα που το χωρίζουν από την επιφάνεια της θάλασσας. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο ψηλά βρίσκεται, αρκεί να σκεφτούμε ότι το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, ο ξακουστός Όλυμπος, φτάνει μέχρι τα 2.918 μέτρα.

Σε τέτοια υψόμετρα το οξυγόνο είναι αισθητά λιγότερο (σύμφωνα με έρευνες στα 3600 μέτρα το οξυγόνο στον αέρα είναι στο 66% σε σχέση με αυτό που βρίσκεται στην επιφάνεια της θάλασσας), κάνοντας την αναπνοή πιο δύσκολη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σε απλούς επισκέπτες, που ταξιδεύουν στη Λα Παζ (την ψηλότερη πρωτεύουσα του κόσμου) για τουρισμό, συνιστάται τις πρώτες ημέρες να αποφεύγουν το πολύωρο περπάτημα, την άσκηση, ακόμα και το ανέβασμα πολλών σκαλιών. Από την άφιξη στο αεροδρόμιο κιόλας αρκετοί επισκέπτες νιώθουν ζαλάδα, δυσφορία και πονοκέφαλο. Γι’αυτό το λόγο, αρκετά από τα ξενοδοχεία της πόλης ανάμεσα στις άλλες ανέσεις που διαθέτουν συμπεριλαμβάνουν και μπουκάλες οξυγόνου για τους πελάτες τους. Όπως καταλαβαίνει κανείς, το να παίξει κάποιος ξένος μπάλα στη συγκεκριμένη πόλη δεν είναι απλά δύσκολο, είναι μια κανονική δοκιμασία που σε φέρνει πολύ κοντά στα όρια σου.



Κάπως έτσι, και μετά από ένα παιχνίδι για το Λιμπερταδόρες το 2007 σε ακόμα μεγαλύτερο υψόμετρο (στο Ποτοσί, που βρίσκεται στα 4 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας!) και υπό καταρρακτώδη βροχή, οι άνθρωποι της Φλαμένγκο είπαν “ως εδώ”. Οι Βραζιλιάνοι απέσπασαν μεν ισοπαλία με 2-2 από την τοπική Ρεάλ Ποτοσί αλλά μέχρι να σφυρίξει για τελευταία φορά ο διαιτητής τα είδαν όλα, αφού οι παίκτες τους χρειάστηκαν αρκετές φορές τη βοήθεια μάσκας οξυγόνου ενώ κάποιοι εξ αυτών έφτασαν κοντά στο να λιποθυμήσουν. Σε συνεργασία με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας, οι Βραζιλιάνικοι σύλλογοι ζήτησαν να απαγορευτούν τα διεθνή παιχνίδια σε τέτοιο υψόμετρο, αρχικά για λόγους ισονομίας (καθώς οι γηπεδούχοι έχουν μεγάλο πλεονέκτημα: κάποιες έρευνες έδειξαν ότι οι φιλοξενούμενοι λάμβαναν πάνω από 10% λιγότερο οξυγόνο από τους ντόπιους παίκτες), αλλά και φυσικά για λόγους υγείας.

Λίγο καιρό μετά η ΦΙΦΑ ανακοίνωσε ότι απαγορεύει τα παιχνίδια σε γήπεδα που βρίσκονται σε υψόμετρο άνω των 2.500 μέτρων. Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες και πολλές, αφού εκτός από τη Λα Παζ η απαγόρευση επηρέαζε κι άλλες λατινοαμερικάνικες πόλεις, στο Περού, το Εκουαδόρ και την Κολομβία. Με μπροστάρη τον πρόεδρο της Βολιβίας και φανατικό ποδοσφαιρόφιλο, Έβο Μοράλες που δήλωσε “Αυτή δεν είναι μια απόφαση εναντίον μόνο της Βολιβίας, είναι μια απόφαση εναντίον της καθολικότητας του αθλήματος”, δημιουργήθηκε ένα γκρουπ κατά της απαγόρευσης, που παρέθεσε τα δικά του επιχειρήματα πάνω στο θέμα.

Ανάμεσα σ’αυτά ήταν το ότι παρ’όλο που οι έρευνες έδειχναν ότι υπάρχει πλεονέκτημα για τους ντόπιους, δεν αποδείκνυαν ότι υπάρχει θέμα υγείας για τους φιλοξενούμενους, το ότι είναι άδικο να παραγκωνιστούν από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο τόσοι άνθρωποι (κατά κύριο λόγο από φτωχές χώρες) απλά και μόνο γιατί γεννήθηκαν σε μεγάλο υψόμετρο και το ότι το πλεονέκτημα που αποκτά μια ομάδα λόγω υψομέτρου δεν είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο που αποκτάει σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη μια ομάδα λόγω υπερβολικής ζέστης ή κρύου.



Για να ενισχύσουν κι άλλο τις θέσεις τους, οι υπεύθυνοι της Βολιβίας διοργάνωσαν ένα φιλικό στο ‘Ερνάντο Σίλες’, στο οποίο συμμετείχαν o Μοράλες αλλά και ο Ντιέγκο Μαραντόνα, που εξ αρχής στάθηκε δίπλα τους. “Εγώ που είμαι 47 χρονών και ο πρόεδρος Μοράλες αποδείξαμε στη ΦΙΦΑ ότι μπορείς να τρέξεις μια χαρά σ’αυτό το γήπεδο” ήταν μια από τις ατάκες του Ντιέγκο, που βρήκε ιδανική ευκαιρία για να επιτεθεί για πολλοστή φορά στον Μπλάτερ: “Πρέπει να παίζεις εκεί που γεννιέσαι. Αυτό δεν μπορεί να στο απαγορεύσει ούτε ο Θεός, πόσο μάλλον η ΦΙΦΑ. Τι θέλουν, να αλλάξουν τη γεωγραφία;”

Ένα χρόνο και λίγες ημέρες μετά από αυτό το φιλικό, ο Μαραντόνα επισκέφτηκε ξανά το ‘Ερνάντο Σίλες’, αυτή τη φορά ως προπονητής της εθνικής Αργεντινής. Λίγους μήνες πριν, η ΦΙΦΑ είχε υποχωρήσει στις πιέσεις, ανεβάζοντας το όριο που είχε θέσει στα 3.000 μέτρα και κάνοντας μια εξαίρεση για το γήπεδο της Βολιβίας που έμενε εκτός και των νέων ορίων. Πιστός στη σκέψη του ότι το υψόμετρο δεν παίζει μπάλα, ο Μαραντόνα αποφάσισε να φτάσει η Αργεντινή στη Λα Παζ λίγες ώρες πριν το ματς (!), αγνοώντας προκλητικά όλες τις ιατρικές συμβουλές που λένε ότι ο οργανισμός χρειάζεται τουλάχιστον μια εβδομάδα για να προσαρμοστεί σε τέτοιο υψόμετρο. Το αποτέλεσμα; Η Αργεντινή των Μέσι, Ζανέτι, Τέβες, Μαστσεράνο, Ντι Μαρία, έφαγε 6 γκολ, κάνοντας τη μεγαλύτερη ήττα της τα τελευταία 60 χρόνια (6-1)!

Αυτή δεν είναι η μόνη μεγάλη νίκη που έχει κάνει στο συγκεκριμένο γήπεδο η, κατά τα άλλα πολύ αδύναμη ποδοσφαιρκά, Βολιβία (Νο 97 στην κατάταξη της ΦΙΦΑ). Τον Ιούλιο του 1993, με δυο γκολ στα τελευταία δυο λεπτά (όταν η κούραση από την έλλειψη οξυγόνου έχει φτάσει σε επίπεδα κατάρρευσης), είχε υποχρεώσει τους Βραζιλιάνους στην πρώτη ήττα τους στην ιστορία των προκριματικών του Μουντιάλ! Ένα χρόνο μετά στις ΗΠΑ εκείνη η Βραζιλία θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο, κάνοντας τη νίκη των Βολιβιανών ακόμα πιο εντυπωσιακή.

Από όπου κι αν πιάσει κανείς τα στατιστικά, το συμπέρασμα είναι πάντα ίδιο: Η Βολιβία των εκτός έδρας αγώνων και η Βολιβία στο ‘Ερνάντο Σίλες’ είναι δυο διαφορετικές ομάδες. Με σύμμαχο το υψόμετρο οι Βολιβιανοί, που εκτός έδρας διασύρονται συχνά-πυκνά, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν εντός έδρας μια εξαιρετική παράδοση ακόμα και απέναντι στα μεγαθήρια της ηπείρου. Από το 1973 μέχρι και σήμερα η Αργεντινή έχει κερδίσει στη Λα Παζ μόνο μια φορά (με 1-2, το 2005, με τον Λουτσιάνο Γκαλέτι να πετυχαίνει το νικητήριο γκολ), η Ουρουγουάη κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της μόλις το 2015 (!) ενώ το τελευταίο διπλό της Βραζιλίας εκεί εντοπίζεται δυο δεκαετίες πριν, το 1997 στον τελικό του Κόπα Αμέρικα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι δυο μεγαλύτερες επιτυχίες της Βολιβίας στο Κόπα Αμέρικα επιτεύχθηκαν στις διοργανώσεις που φιλοξένησε η ίδια: Το 1963 έφτασε μέχρι την κατάκτηση του χωρίς να κάνει ήττα στο τουρνουά και το 1997 έφτασε μια ανάσα από το να το επαναλάβει (5 νίκες σε 5 ματς, όλα στο ‘Ερνάντο Σίλες’!), πριν την προσγειώσει απότομα στον τελικό με ένα άνετο 0-3, η παρέα των Ρονάλντο, Ντούνγκα, Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος, Εντμούντο και Ζε Ρομπέρτο. Είπαμε, το υψόμετρο κάνει μια αδύναμη ομάδα να φαίνεται ανταγωνιστική, αλλά δεν κάνει και θαύματα.



Σήμερα το βράδυ, το εθνικό στάδιο της Βολιβίας θα φορέσει ξανά τα καλά του για να υποδεχθεί άλλο ένα μεγάλο παιχνίδι, αφού οι γηπεδούχοι θα υποδεχτούν την Αργεντινή. Για να καταφέρει να φύγει με το διπλό από εκεί η ‘αλμπισελέστε’ θα πρέπει να υπερνικήσει και τη Βολιβία και το υψόμετρο. Κι αυτό σίγουρα δεν θα είναι εύκολο. Όπως σχολίασε χαρακτηριστικά πριν λίγα χρόνια ένας Βολιβιανός παίκτης, ο Κάρλος Τορντόγια: “Είναι 50% η επίδραση από το υψόμετρο και 50% ψυχολογικό. Κοιτάς μέσα στα μάτια τους και καταλαβαίνεις ότι το υψόμετρο έχει κυριεύσει το μυαλό τους”.
sombrero.gr

[fon7]

Ουρουγουάη-Βραζιλία: Ένα λατινοαμερικάνικο ντέρμπι που επηρεάζει ζωές
Τον Νοέμβρη του 2013 η Ουρουγουάη κέρδιζε με τα χίλια ζόρια τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, αφήνοντας εκτός στα πλέι οφ την Ιορδανία. Λίγες μέρες μετά από την πρόκριση, η εταιρεία που ντύνει την εθνική ομάδα κυκλοφόρησε ένα διαφημιστικό. Ένας τύπος ντυμένος με ένα ολόσωμο γαλάζιο σεντόνι κυκλοφορούσε στο Ρίο ντε Τζανέιρο τρομάζοντας τους περαστικούς, τους λουόμενους και τους ντόπιους καταστηματάρχες. Η διαφήμιση έκλεινε με με την εικόνα του καμουφλαρισμένου πρωταγωνιστή μέσα στο ιστορικό Μαρακανά και το σλόγκαν “το φάντασμα του 1950 είναι ήδη στη Βραζιλία”.

Μερικούς μήνες αργότερα, το Μάρτη του 2014, έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους της Ουρουγουάης ένα ντοκιμαντέρ με τον λιτό τίτλο “Μαρακανά”. Το όνομα και μόνο του γηπέδου ήταν αρκετό για να καταλάβει ο οποιοσδήποτε πως το θέμα του ήταν ο τελικός του Μουντιάλ του 1950, που στην ιστορία έμεινε γνωστός και ως “Μαρακανάσο”. Για τις ανάγκες της πρώτης προβολής το γήπεδο Σεντενάριο στο Μοντεβίδεο μετατράπηκε σε κινηματογραφική αίθουσα. Περισσότεροι από 10.000 Ουρουγουανοί έδωσαν το παρών (ανάμεσα τους και ο 87χρονος τότε, Αλσίντες Γκίτζα, σκόρερ του νικητήριου τέρματος), είδαν το ντοκιμαντέρ και πανηγύρισαν έξαλλα τα γκολ της Ουρουγουάης, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτά που έβλεπαν στο πανί είχαν συμβεί σε ένα μακρινό παρελθόν, στο οποίο οι περισσότεροι δεν ζούσαν καν.

Τον Μάιο του ίδιου χρόνου και λίγες εβδομάδες πριν η εθνική Ουρουγουάης παίξει το πρώτο της παιχνίδι στο Μουντιάλ, ο προπονητής της, Όσκαρ Ταμπάρες τηλεφώνησε στον έναν εκ των δυο σκηνοθετών και τον ενημέρωσε πως θα προβάλλει το ντοκιμαντέρ στους παίκτες, στην προσπάθεια του να τους εμψυχώσει και να τους κάνει να πιστέψουν στις δυνατότητες τους. Εξήντα τέσσερα χρόνια είχαν περάσει κι όμως το παιχνίδι εκείνο συνέχιζε να ζει στη μνήμη των ανθρώπων και να τους επηρεάζει ψυχολογικά.

Ο αγώνας εκείνος, που η ομάδα του Ομπντούλιο Βαρέλα έκανε την τεράστια έκπληξη και κέρδισε την σχεδόν σίγουρη νικήτρια Βραζιλία μέσα στην έδρα της μπροστά σε 200.000 οπαδούς της, δεν έκρινε μόνο ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Επηρέασε και ζωές σε βαθμό που λίγοι μπορούσαν να φανταστούν, με κορυφαίο παράδειγμα αυτό του τερματοφύλακα της Βραζιλίας, Μοασίρ Μπαρμπόσα, που στιγματίστηκε για πάντα λόγω των γκολ που δέχτηκε. Αλλά δεν επηρεάστηκαν μόνο οι ζωές των 22 πρωταγωνιστών.



Στην πόλη Μπαουρού στα νότια της χώρας, ένα 9χρονο πιτσιρίκι γύρισε σπίτι και βρήκε τον πατέρα του να κλαίει. Με όλη την αφέλεια που συνοδεύει ένα παιδί που έχει μεγαλώσει παίζοντας μπάλα στους δρόμους, ο μικρός προσπάθησε να παρηγορήσει τον απογοητευμένο πατέρα λέγοντας του ότι θα έκανε τα πάντα ώστε η Βραζιλία να φτάσει κάποτε στην κορυφή του κόσμου. Οχτώ χρόνια αργότερα, ο δακρυσμένος πατέρας του 1950 έβαζε ξανά τα κλάματα ακούγοντας στο ραδιόφωνο τη ‘σελεσάο’ να κερδίζει το πρώτο της Μουντιάλ στη Σουηδία. Πρωταγωνιστής της επιτυχίας ήταν ο 17χρονος γιος του. Το όνομα του; Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, γνωστός πλέον και ως Πελέ.

Ο Πελέ όμως δεν σταμάτησε εκεί. Δώδεκα χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ του 1970, η Βραζιλία βρέθηκε ξανά αντιμέτωπη με τη γειτόνισσα της και μάλιστα στον ημιτελικό. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που οι δυο πολύ μεγάλοι αντίπαλοι (η Βραζιλία είναι πρώτη σε κατακτήσεις Μουντιάλ αλλά η Ουρουγουάη είναι πρώτη σε Κόπα Αμέρικα, παρά το γεγονός ότι είναι μια μικρή χώρα 3 εκατομμυρίων κατοίκων!) συναντήθηκαν σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά το ιστορικό ματς του Μαρακανά. Για άλλη μια φορά οι Βραζιλιάνοι ήταν το μεγάλο φαβορί, έχοντας φτάσει ως εκεί παίζοντας εντυπωσιακό ποδόσφαιρο και σκοράροντας 3 γκολ κατά μέσο όρο σε κάθε ματς. Οι Ουρουγουανοί από την άλλη είχαν φτάσει εκεί αγκομαχώντας. Το deja-vu της κατάστασης ήταν τόσο έκδηλο που στο Μοντεβίδεο δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έκαναν σκέψεις για μια μαγική επανάληψη του “Μαρακανάσο”. Το επιβεβαίωναν και τα στατιστικά άλλωστε: Η Ουρουγουάη είχε κερδίσει το Μουντιάλ του 1930 και του 1950, οπότε μια νίκη το 1970 θα ήταν μια λογική εξέλιξη.

Όταν μάλιστα οι Ουρουγουανοί, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, άνοιξαν νωρίς το σκορ, όλος ο πλανήτης πρέπει να σκέφτηκε ότι ετοιμάζεται μια δεύτερη μεγάλη ποδοσφαιρική κηδεία. Όμως εκείνη η Βραζιλία δεν ήταν μόνο λόγια και πρώιμα γλέντια, όπως η ομάδα του 1950. Με τον Πελέ στην πιο ώριμη φάση του, και τους Τοστάο, Ζαιρζίνιο και Ριβελίνο σε εξαιρετική φόρμα, οι Βραζιλιάνοι ανέτρεψαν εύκολα το σκορ και προκρίθηκαν με 3-1 στον τελικό.

Η φάση όμως που έμεινε στην ιστορία απ’αυτό το παιχνίδι δεν ήταν κάποιο από τα γκολ. Ήταν μια αντεπίθεση της Βραζιλίας στο 2ο ημίχρονο, όταν ο Τοστάο έβγαλε τον Πελέ απέναντι στον Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων, ο ‘Βασιλιάς’ άφησε τη μπάλα να φύγει από τα αριστερά του τερματοφύλακα και κατευθύνθηκε ο ίδιος προς τα δεξιά του. Ο μπερδεμένος Μαζούρκιεβιτς δεν μπόρεσε να σταματήσει κανέναν εκ των δυο αλλά για καλή του τύχη η μπάλα είχε ήδη φύγει λίγο πλάγια, με αποτέλεσμα το πλασέ του Πελέ να μη βρει στόχο για λίγα εκατοστά. Αν η έμπνευση του Βραζιλιάνου φαίνεται απίστευτη σήμερα, καταλαβαίνει κανείς πως είχε φανεί τότε. Όπως χαρακτηριστικά την περιέγραψε ένας Άγγλος δημοσιογράφος: “Ευτυχώς η μπάλα πέρασε δίπλα από το δοκάρι. Αν είχε πάει μέσα, θα έπρεπε απλά να τερματίσουν το άθλημα. Δεν θα υπήρχε τίποτα πλέον για να περιμένουμε”.

Για άλλη μια φορά ένα ματς Ουρουγουάη-Βραζιλία δεν τέλειωσε για όλους με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Όπως ο Μπαρμπόσα (και αρκετοί ακόμα από τους παίκτες της ‘σελεσάο’) στιγματίστηκε από το παιχνίδι του 1950, κάπως έτσι ο αγώνας αυτός σημάδεψε και τον Λαντισλάο Μαζούρκιεβιτς. Όσο κι αν ο ίδιος επέμενε για χρόνια πως “το πιο σημαντικό απ’όλα είναι να θυμόμαστε ότι τελικά δεν σκόραρε” και παρ’όλο που η καριέρα του ήταν αντικειμενικά σπουδαία (αναδείχτηκε καλύτερος τερματοφύλακας εκείνου του Μουντιάλ, κατέκτησε αρκετές κούπες, ανάμεσα τους ένα Λιμπερταδόρες κι ένα Διηπειρωτικό και θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της Ουρουγουάης), στη μνήμη όλου του κόσμου ο ίδιος καταχωρήθηκε ως ο τερματοφύλακας τον οποίο “έκανε χαζό” ο Πελέ, έκφραση που εν μέρει χρησιμοποιήθηκε από κάποια μεγάλα ΜΜΕ ακόμα και στους τίτλους που ανακοίνωναν το θάνατο του!



Αρκετές δεκαετίες μετά, οι περισσότεροι εκ των πρωταγωνιστών εκείνων των δυο ιστορικών αγώνων δεν ζούνε πλέον. O Ομπντούλιο Βαρέλα έφυγε από τη ζωή το 1996, o Μπαρμπόσα το 2000, o Γκίτζα το 2015 (την ίδια ακριβώς μέρα που συμπληρωνόταν 65 χρόνια από τον τελικό του Μαρακανά!) και ο Μαζούρκιεβιτς το 2013. Ο Πελέ δεν ξέχασε πάντως τον άνθρωπο που ξεγέλασε αρκετά χρόνια πριν και έστειλε λουλούδια στην κηδεία του.

Στο Μουντιάλ του 2014 η επιθυμία πολλών να δούνε μια επανάληψη του αγώνα του 1950 δεν πραγματοποιήθηκε για λίγο. Το πρόγραμμα των αγώνων έφερνε τις δυο χώρες αντιμέτωπες στον προημιτελικό αλλά η Ουρουγουάη δεν φάνηκε πιστή στο ραντεβού, μένοντας εκτός στην προηγούμενη φάση από την Κολομβία. Την κατάληξη της Βραζιλίας την ξέρουμε όλοι.

Σήμερα το βράδυ στο Σεντενάριο του Μοντεβίδεο, η 2η στη βαθμολογία Ουρουγουάη φιλοξενεί την πρωτοπόρο και αήττητη εδώ και 1,5 χρόνο Βραζιλία, σε ένα μεγάλο παιχνίδι που ίσως κρίνει και την πρόκριση στο επόμενο Μουντιάλ. Τέτοιες μέρες τρία χρόνια πριν, οι Ουρουγουανοί στο ίδιο ακριβώς μέρος πανηγύριζαν, βλέποντας στην οθόνη τον εμβληματικό αρχηγό Ομπντούλιο Βαρέλα να πείθει τους συμπαίκτες του ότι το ματς δεν είναι χαμένο και ότι οι Βραζιλιάνοι δεν είναι ανίκητοι.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα η ‘Σελέστε’ έχει παίκτες-προσωπικότητες που συνεχίζουν την παράδοση και κρατάνε την μικρή αυτή χώρα στην ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Και μπορεί ο θρυλικός Βαρέλα να μη ζει πλέον αλλά στην Ουρουγουάη έχουν βρει τρόπο να τον συνδέσουν με την τωρινή φουρνιά. Όπως αποκαλύφθηκε πριν λίγο καιρό, ο ‘Μαύρος αρχηγός’, όπως ήταν το παρατσούκλι του, και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής ομάδας, Λούις Σουάρες έχουν κάτι κοινό: Έζησαν, με διαφορά μερικών δεκαετιών, και οι δυο στο ίδιο ακριβώς σπίτι, σε μια φτωχή γειτονιά του Μοντεβίδεο!



Πόσες πιθανότητες είχε κάτι τέτοιο; Πάνω-κάτω όσες είχε και η Ουρουγουάη εκείνο το μεσημέρι του 1950, όταν η ανίκητη Βραζιλία άνοιγε το σκορ στο 2ο ημίχρονο, 200.000 κόσμος χοροπηδούσε στις κερκίδες και ένας μελαψός τύπος με γαλάζια έπιανε τη μπάλα με τα χέρια και έλεγε στους συμπαίκτες του: “Ωραία, τώρα πάμε να κερδίσουμε”.
sombrero.gr

[fon7]

Το 1999 αρνήθηκε να πάρει μέρος στο Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσε η Παραγουάη γιατί πίστευε πως η χώρα του έπρεπε να επενδύσει τα λεφτά της διοργάνωσης στην εκπαίδευση και στην υγεία. Το 2017 επανέλαβε αυτή τη θέση όταν απέρριψε την ιδέα της συνδιοργάνωσης του Μουντιάλ λέγοντας "Η Παραγουάη δεν χρειάζεται το Μουντιάλ. Χρειάζεται σχολεία, νοσοκομεία και υποδομές". Μέχρι και σήμερα παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους πολέμιους της FIFA και της CONMEBOL ("είναι χειρότεροι και από τους αρουραίους, το μόνο που τους νοιάζει είναι το χρήμα") και των πολιτικών της χώρας του, τους οποίους αποκαλεί διεφθαρμένους. Εχθές ο Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ ανακοίνωσε πως θα είναι υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2023.

El Sombrero

[fon7]

Απίθανη γκάφα! Πέρασαν για αληθινή μια μεταγραφή στο Football Manager! (pic)

Στην Κολομβία, ένα κανάλι έβαλε υποψηφιότητα για τη γκάφα της χρονιάς. Συγκεκριμένα το «Tolima TV Deportes» ανέφερε ως είδηση τη μεταγραφή του Κολομβιανού Χάμιλτον Λεάντρο Καμπάζ στο Αμβούργο. Η πηγή της πληροφορίας τους ήταν… μια καρτέλα από το Football Manager, στην οποία εμφανίζεται να έχει συμβεί αυτή η μεταγραφή στο παιχνίδι!



Προφανώς κάποιος που παίζει Football Manager, σε ένα save του έκανε αυτή τη μεταγραφή και τη γνωστοποίησε σε ιστοσελίδες στις οποίες οι φίλοι του παιχνιδιού αναφέρουν την πορεία τους ως προπονητές. Αυτή είναι η φωτογραφία που επικαλείται ο τηλεοπτικός σταθμός για να γνωστοποιήσει τη μεταγραφή του Λεάντρο στο Αμβούργο.



Το πλέον πιθανό είναι πως ο συντάκτης της συγκεκριμένης είδησης δεν έχει ιδέα από το Football Manager και… την πάτησε!

Στην είδηση, αρκετοί την πάτησαν και εύχονται καλή επιτυχία στον ποδοσφαιριστή με αφορμή τη «μεταγραφή» του στο Αμβούργο.
repress.gr

[fon7]

Τα δύσκολα χρόνια του Λουίς Σουάρες στην Ουρουγουάη

Η Νότια Αμερική αποτελούσε πάντα έναν παράδεισο για τις ομάδες της Ευρώπης. Μια ανεξάντλητη πηγή ποδοσφαιρικού ταλέντου, συνήθως σε προσιτές τιμές, που γέμιζε τα ρόστερ των συλλόγων. Με τα χρόνια να περνούν, το σκάουτινγκ και τα ταξίδια να γίνονται όλο και πιο εύκολα, οι ηλικίες των παικτών που περνούσαν τον Ατλαντικό έγιναν όλο και μικρότερες. Πριν καλά καλά παίξουν με τις ομάδες τους, πολλοί παίκτες μετακόμιζαν. Μια τέτοια περίπτωση είναι κι ο Λουίς Σουάρες, που η ποδοσφαιρική του παρουσία στην Ουρουγουάη ήταν μόλις μια σεζόν σε επαγγελματικό επίπεδο. Η ζωή του όμως εκεί, καθόρισε το τι είδους παίκτης, αλλά και πόσο γρήγορα θα εγκατέλειπε την πατρίδα του.

3 Μαΐου του 2005. Το πρώτο ματς. Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα για τον 18χρονο Λουίς Σουάρες. Κι αυτό, γιατί την Παρασκευή έπαιξε με τους μικρούς της Νασιονάλ απέναντι στην Ντεφενσόρ και το πρωί του Σαββάτου έπαιξε ξανά, αυτή τη φορά με τους ακόμα μικρότερους σε ηλικία. Σκόραρε και στα δύο παιχνίδια και πριν καλά καλά προλάβει να κάνει μπάνιο, έμαθε ότι δεν θα είχε χρόνο για ξεκούραση. Έπρεπε να μαζέψει τα πράγματά του γιατί θα έφευγε για πρώτη φορά με την ανδρική ομάδα. Και όχι για κάποιο αδιάφορο ματς. Μια απουσία της τελευταίας στιγμής, έφερε τον Σουάρες στην αποστολή της Νασιονάλ για τον κρίσιμο αγώνα του Κόπα Λιμπερταδόρες απέναντι στην Ατλέτικο Τζούνιορ της Κολομβίας. Ο Σουάρες όχι μόνο ταξίδεψε στην Κολομβία, αλλά έκανε και ντεμπούτο την Τρίτη, ως δεξί εξτρέμ, παίζοντας μάλιστα αρκετά καλά. Μπήκε στο 76′ με το σκορ στο 1-1, η Νασιονάλ έκανε το 1-2, αλλά τελικά έχασε με 3-2.

10 Σεπτεμβρίου 2005. Η Νασιονάλ υποδέχεται την Παϊσαντού στην έδρα της. Στον πάγκο βρίσκεται και πάλι ο Λουίς Σουάρες. Βασικός επιθετικός είναι ο Γκαμπριέλ Άλβες. Ναι, αυτός ο Γκαμπριέλ Άλβες, φίλε του Ολυμπιακού. Ο “γύπας” που με ένα τεράστιο ποσό (εφταψήφιο νούμερο σε δραχμούλες) πέρασε λίγο αργότερα τον Ατλαντικό και έπαιξε στην Ελλάδα, χωρίς να μαγέψει. Ο άνθρωπος που οι κακές γλώσσες λένε ότι λάτρεψε τα σουβλάκια και τα ξενύχτια της Αττικής, ήταν τότε ο βασικός φορ της Νασιονάλ. Ο Σουάρες μπορεί να έκανε την πρώτη του συμμετοχή τον περασμένο Μάιο, αλλά ξαναμπήκε σε αποστολή μόλις τέλος Αυγούστου. Όπως θυμάται ο ίδιος, είχε πολύ άγχος. Δεν ήξερε αν θα παίξει και βρισκόταν ανάμεσα σε πολύ πιο έμπειρους παίκτες, όπως διηγείται ο ίδιος σε συνέντευξή του. Η Νασιονάλ καθάρισε το ματς σχετικά εύκολα, οπότε στο 80′ και με το σκορ να βρίσκεται στο 4-0, ο Άλβες αποχώρησε και στη θέση του πέρασε ο Σουάρες φορώντας το νούμερο 13 που άφησε πίσω ένας άλλος γνώριμός μας, ο Σεμπαστιάν “Λόκο” Αμπρέου.

«Το θυμάμαι καθαρά. Προσπάθησα να κάνω ένα ψαλιδάκι, πήρα το ριμπάουντ και σκόραρα. Το πανηγύρισα με όλα τα συναισθήματα ενός παίκτη που καταφέρνει να σκοράρει στην Α’ Εθνική φορώντας τη φανέλα της Νασιονάλ, την ομάδα που υποστήριζα από παιδί.»

Λίγα λεπτά αργότερα, ο πιτσιρικάς Σουάρες θα άνοιγε λογαριασμό στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Θα το έκανε με εντυπωσιακό τρόπο, αν το ψαλιδάκι του δεν κοβόταν από έναν αμυντικό και η μπάλα δεν κατέληγε στο οριζόντιο δοκάρι. Στη συνέχεια, ο ίδιος ηρωικός αμυντικός έκοψε νέα προσπάθεια της Νασιονάλ, η μπάλα όμως κατέληξε στα πόδια του Σουάρες, που από το ύψος της μικρής περιοχής δεν μπορούσε να αστοχήσει. Το όνειρό του από παιδί, έγινε πραγματικότητα. Φόρεσε μόλις για 35 φορές τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, σκοράροντας 12 γκολ. Ήταν Ολλανδοί αυτοί που κατάφεραν να τον αποκτήσουν και κάπως έτσι μετακόμισε μόλις στα 19 του, το 2006, στην Ευρώπη.

Ο Σουάρες μπορεί να έπαιξε λίγο στη Νασιονάλ, άφησε όμως ανεξίτηλο το σημάδι του, δημιουργώντας ακόμα και περίεργους μύθους. Όπως αυτός ότι μόλις στα 16 του έριξε κουτουλιά σε έναν διαιτητή.  Ο Ράιτ Τόμπσον, ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος του ESPN, είχε διαβάσει κάπου την ιστορία, αλλά δεν μπόρεσε να βρει καμία πηγή για το γεγονός. Κάπως έτσι, αποφάσισε το 2014 να κάνει το παραπάνω βήμα. Να ψάξει αυτή την ιστορία. Κάτι που φαινόταν τόσο απλοϊκό, έγινε πολύ δύσκολο. Ο Σουάρες είναι εθνικός θησαυρός της Ουρουγουάης. Ακόμα και στα αρνητικά του. Τις βουτιές του, το θέατρό του, τα χτυπήματα και τις δαγκωματιές του. Η οδύσσεια του Τόμπσον ήταν εντυπωσιακή (αξίζει κάποιος να διαβάσει αναλυτικά το άρθρο του στο ESPN) και έκανε ό,τι μπορούσε για να ανακαλύψει την αλήθεια. Παρά τις προσπάθειές του, δεν υπήρχε πουθενά κάποια επίσημη αναφορά, τα αρχεία δεν βρίσκονταν, ενώ όλοι οι άνθρωποι (προπονητές, παράγοντες κ.ο.κ.) έλεγαν ότι δεν θυμούνταν κάτι σχετικό, κοιτάζοντας τον γιάνκη με καχυποψία για το τι προσπαθεί να κάνει. Μέχρι που ο Τόμπσον συνάντησε έναν ρεπόρτερ/δημοσιογράφο που επέμενε ότι γνώριζε τι έγινε.

Ο Σουάρες σε ένα κρίσιμο παιχνίδι των νέων της Νασιονάλ είδε κόκκινη από έναν διαιτητή και στη συνέχεια, έξαλλος, του επιτέθηκε. Οι άνθρωποι της Νασιονάλ απείλησαν τον διαιτητή να μη γράψει τίποτα, ώστε να μην τιμωρηθεί βαριά το ταλέντο τους. Ο δημοσιογράφος ονόματι Ρικάρντο Γκαμπίτο αποφάσισε να δημοσιοποιήσει το γεγονός και στη συνέχεια δέχθηκε απειλές για τη ζωή του και μια… προειδοποιητική επίθεση. Σύμφωνα με τον Τόμπσον, η ιστορία ισχύει, απλώς θάφτηκε. Εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την αλήθεια, αλλά είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι ο Σουάρες ήταν από πιτσιρικάς, ο ίδιος τύπος που θα γνωρίζαμε αργότερα στην Ευρώπη. Και γι’ αυτό, υπάρχουν εξηγήσεις.


Σκέτη αλητεία

Γιος πρώην στρατιωτικού και ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, ο Λουίς μετακόμισε στα 7 του από την πόλη Σάλτο στο Μοντεβιδέο, όταν ο πατέρας του βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο με μπισκότα. Αρχικά, ο Λουίς είχε μείνει πίσω στο Σάλτο και όταν βρέθηκε δουλειά και για τη μητέρα του (καθαρίστρια στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων της πρωτεύουσας), η οικογένεια ενώθηκε και πάλι. Οι γονείς του προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα και να θρέψουν τα εφτά τους παιδιά, κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Ήταν η κλασική ιστορία του φτωχού παιδιού που έπαιζε μπάλα στον δρόμο. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ερχόμενος από την επαρχία, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι δεν έβρισκε εύκολα λίγο χορτάρι και χώμα για να παίξει, ενώ την ίδια στιγμή τα παιδιά τον κορόιδευαν για την “επαρχιώτικη” προφορά του. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Ο Ροδόλφο Σουάρες είχε πέσει στο αλκοόλ και αυτό επηρέαζε αρνητικά τα παιδιά. Τα αδέρφια Σουάρες θυμούνται τον πατέρα τους να έρχεται μεθυσμένος στους αγώνες των γιων του, να φωνάζει και να βρίζει. Τους έκανε να νιώθουν ντροπή, να νιώθουν άσχημα, να θέλουν να ανοίξει η γη να τα καταπιεί. Φυσικό επακόλουθο κι οι καβγάδες στο σπίτι μεταξύ των γονιών. Μέχρι που δύο χρόνια μετά την μετακόμιση στην πρωτεύουσα, το ζευγάρι χώρισε κι η μαμά Σάντρα έμεινε μόνη να προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά της. «Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια. Δεν μπορούσα να μιλάω πλέον με τον πατέρα μου, έπρεπε να τα βγάζω πέρα μόνος μου», είπε σε συνέντευξή του το 2017 ο Λουίς.

Δεν είναι παράλογο όλα αυτά να επηρεάσουν ένα μικρό παιδί, να το κάνουν πιο επιθετικό, αλλά και πιο αγωνιστή. Ο Σουάρες πιστεύει ότι στο τέλος, όλα όσα έγιναν τον έκαναν να γίνει ο άνθρωπος που είναι, να τα καταφέρει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πάλεψε, μόχθησε και πέτυχε. Είχε ένα ζευγάρι παπούτσια που ήταν μόνο για το σχολείο και έπαιζε μπάλα ξυπόλητος. Αναγκαζόταν να κάνει διάφορες δουλειές για να συνδράμει οικονομικά, σκούπιζε δρόμους στο Μοντεβιδέο. Όπως πάλευε στο “μπάριο”, στους δρόμους, έτσι παλεύει μέχρι σήμερα. Από την άλλη όμως, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά, όπως είδαμε και με την ιστορία για την επίθεση στον διαιτητή μόλις στα 16 του. Και ίσως, παρά τα όσα πιστεύει ο ίδιος, να μην τα είχε καταφέρει αν δεν έμπαινε ένα άλλο πρόσωπο στη ζωή του. Η Σοφία Μπάλμπι ήταν 13 ετών κι ο Λουίς Σουάρες ήταν 15 όταν γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν. Αλλά ο παιδικός έρωτας δεν θα άντεχε για πολύ. Η Σοφία έφυγε για τη Βαρκελώνη με τους γονείς της κι ο Σουάρες έμεινε πίσω, να παίζει στη Νασιονάλ. Μέχρι τότε δεν έπαιρνε στα σοβαρά το ποδόσφαιρο. Δεν λέμε την μπάλα. Η “μπάλα” ήταν λατρεία, αλλά το “ποδόσφαιρο” ως καριέρα ήταν κάτι για το οποίο δεν μοχθούσε. Ο Σουάρες παρότι ακόμα ήταν πιτσιρίκι, έπινε, ξενυχτούσε και δεν φαινόταν να έχει μεγάλο μέλλον. Ο τότε προπονητής του τον απείλησε ότι είτε θα έκοβε όλες τις κακές συνήθειες ή θα τελείωνε το ποδόσφαιρο. Τα οικογενειακά προβλήματα, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τον έκαναν μαχητή, αλλά όχι “επαγγελματία”.


ο αγαπημένο ζευγάρι (από τα χρόνια του Άγιαξ)

Η φυγή της αγαπημένης του ήταν ίσως ο σημαντικότερος παράγοντας που τον έκανε να αποφασίσει να τα δώσει όλα. Γιατί είχε έναν στόχο: να βρει διέξοδο στην Ευρώπη. Όπως είδαμε, η μια σεζόν του αρκούσε. Οι σκάουτερ της Χρόνιγκεν τον πέτυχαν να κάνει φοβερά πράγματα, έκαναν αμέσως πρόταση κι ο ίδιος  δεν το σκέφτηκε. Ίσως να μην είδε καν στον χάρτη σε ποια χώρα βρισκόταν αυτή η άγνωστη ομάδα. Του αρκούσε το “Ευρώπη”. Του αρκούσε ότι θα έπαιρνε κάποια σημαντικά χρήματα και θα ήταν κοντά στην αγαπημένη του. Και στην πορεία, ξεπέρασε ότι δεν μιλούσε γρι ξένη γλώσσα. Τα πράγματα κύλησαν ιδανικά στην Ολλανδία και τη συνέχεια τη γνωρίζουμε. Ο Σουάρες έκανε μια τεράστια καριέρα, παντρεύτηκε την αγαπημένη του, δημιούργησε την οικογένεια που δεν χάρηκε ο ίδιος ποτέ ως παιδί και ακόμα και σήμερα, συνεχίζει να είναι ο ίδιος μαχητής. Μισητός για αντιπάλους, αγαπημένος για τους οπαδούς της ομάδας του. Αυτός που κάνει τους φίλους της Μπαρσελόνα να τον αναπολούν, αυτός που έπεσε πλέον στα χέρια ενός προπονητή που λατρεύει τέτοιου είδους παίκτες. Κι η Ατλέτικο προχωράει σταθερά προς έναν τίτλο κι ο Σουάρες κυνηγά νέες διακρίσεις. Όχι άσχημα για το φτωχόπαιδο από το Σάλτο.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Τρέξε Χουάν, τρέξε

Το 1509, ο Ισπανός κονκισταδόρος Αλόνσο ντε Οχέδα γινόταν ο πρώτος που εξερευνούσε τη βορειοδυτική περιοχή της χώρας που θα γινόταν αργότερα η Κολομβία. Εκεί, στις ακτές της Καραϊβικής, ίδρυσε τον πρώτο ισπανικό καταυλισμό με το όνομα Σαν Σεμπαστιάν ντε Ουρουμπά, μαζί με τους 300 άνδρες του, που είχαν πάρει την άδεια από τον βασιλιά της Ισπανίας και ταξίδευαν με όνειρα για χρυσάφι και δόξα. Το δόλιο Σαν Σεμπαστιάν όμως δεν θα μακροημέρευε. Η επιλογή του μέρους μπορεί να φάνταζε καλή αρχικά, αλλά οι Ισπανοί είχαν λογαριάσει χωρίς τους ιθαγενείς της περιοχής, που σίγουρα δεν είχαν μάθει για τον Ξένιο Δία και υποδέχτηκαν τους κονκισταδόρους με επιθετικές διαθέσεις και βέλη με δηλητήριο. Ο Οχέδα άφησε κάποιους άνδρες εκεί και συνέχισε την εξερεύνηση, με την υπόσχεση να γυρίσει πίσω έγκαιρα. Ο καιρός περνούσε, ο Οχέδα δεν επέστρεφε και από τους 300 άνδρες, είχαν μείνει ζωντανοί μόλις οι 45. Το οχυρό τελικά εγκαταλείφθηκε, καθώς οι επιζώντες, μαζί με κάποιες ενισχύσεις, μετακόμισαν στην άλλη πλευρά του κόλπου. Εκεί βρήκαν και κατέλαβαν ένα χωριουδάκι άλλων ιθαγενών (αγροτών με φιλικές διαθέσεις και χωρίς βέλη με δηλητήριο). Ο Οχέδα μετά το φιάσκο αυτό, παραιτήθηκε από κυβερνήτης της “Νέας Ανδαλουσίας”, ζώντας τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του σε ένα μοναστήρι.

Πεντακόσια περίπου χρόνια μετά, αρκετά πράγματα άλλαξαν στην περιοχή, άλλα όμως έμειναν ίδια. Το Σαν Σεμπαστιάν ντε Ουρουμπά, κάηκε από τους ιθαγενείς λίγο αφότου οι κονκισταδόροι το εγκατέλειψαν. Οι ομορφιές της τροπικής φύσης και οι παραλίες υπάρχουν εκεί. Οι “Ινδιάνοι” της περιοχής εξακολουθούν να μένουν εκεί. Οι φυλές Γκούνα και Ζενού, έχουν ακόμα κάποια μικρά χωριουδάκια που κινούν το ενδιαφέρον των ανθρωπολόγων εξαιτίας της τεράστιας παράδοσής τους. Και περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά από το Σαν Σεμπαστιάν υπάρχει σήμερα η πόλη του Νεκοκλί. Δυστυχώς όμως, ανάμεσα σε αυτά που δεν άλλαξαν, είναι και η βία. Αυτή τη φορά όχι με βέλη γεμάτα με δηλητήριο, αλλά με σφαίρες. Το Νεκοκλί κι η ευρύτερη περιοχή, αποτελούσαν στις δεκαετίες του 1980 και 1990 πεδίο μάχης. Έμποροι ναρκωτικών και παραστρατιωτικοί δεν λογάριαζαν ανθρώπινες απώλειες και οι πυροβολισμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο.



Σε αυτό το μέρος γεννήθηκε το 1988 ο Χουάν Γκιγιέρμο Κουαδράδο. Οι γονείς του προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να προστατέψουν το παιδί τους. Ο μπαμπάς Γκιγιέρμο, οδηγός φορτηγού για εταιρεία με αναψυκτικά κι η μαμά Μαρσέλα, βλέποντας τη βία να αυξάνεται, αποφάσισαν να συνδυάσουν την ασφάλεια του παιδιού τους με το παιχνίδι. Όποτε ο Χουάν άκουγε πυροβολισμούς έπρεπε να τρέξει και να μπει κάτω από το κρεβάτι του. Στη συνέχεια έβγαινε και οι γονείς του το αγκάλιαζαν γεμάτοι ανακούφιση. Μέχρι που το 1992, χρονιά που η βία είχε κορυφωθεί, οι πυροβολισμοί ακούστηκαν πολύ κοντά στο σπίτι. Ο Χουάν έτρεξε στην ασφάλειά του. Οι ήχοι από τα όπλα σταμάτησαν μετά από λίγο. Οι γονείς του όμως δεν εμφανίστηκαν. Ένας άλλος ήχος έφτασε στα αυτιά του 4χρονου Χουάν. Ο ήχος του κλάματος. Όταν βγήκε έξω, είδε τη μητέρα του πάνω από το άψυχο σώμα του πατέρα του που είχε πέσει θύμα των διασταυρούμενων πυρών δύο συμμοριών. Ένας ακόμα αθώος που έχανε τη ζωή του στον πόλεμο των ναρκωτικών.

Μαμά και γιος δεν το έβαλαν κάτω. Μετακόμισαν σε μια άλλη περιοχή, με τη Μαρσέλα να βρίσκει δουλειά σε μπανανοφυτείες τα πρωινά (και τον Χουάν να μένει σε θείους), ενώ πήγαινε και σε νυχτερινό σχολείο, έχοντας μαζί τον μικρούλη Χουάν που κοιμόταν δίπλα της την ώρα του μαθήματος. Ο Χουάν λάτρευε την μπάλα, ήταν ένα υπερκινητικό παιδί που γύριζε μονίμως με τα ρούχα λερωμένα από το ποδόσφαιρο. Η μητέρα του όμως δεν ήθελε σε καμία περίπτωση ο γιος της να σταματήσει το σχολείο. Όταν μάλιστα μια φορά ο Χουάν γύρισε έχοντας χτυπήσει το πόδι του, η τιμωρία ήταν να του πάρει για ένα μήνα τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Τον έγραψε όμως σε μια σχολή ποδοσφαίρου κι έτσι ο Κουαδράδο ξεκίνησε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην τοπική Μάντεστερ Κλουμπ του Απαρτάδο. Η ταχύτητά του κι η ικανότητά του με την μπάλα ήταν εντυπωσιακές και γρήγορα έπαιζε απέναντι σε μεγαλύτερα παιδιά. Πολλές φορές περνούσε όλους τους αντιπάλους και αντί να βάλει γκολ, επέστρεφε πίσω ξαναντριμπλάροντας όλη την ομάδα, όπως θυμάται ο πρώτος προπονητής του.


«Αναπληρώνουμε όλον τον χρόνο που χάσαμε όταν ήταν παιδί. Προσπαθούμε να είμαστε μαζί, όσο γίνεται. Έπρεπε να ήμουν δυνατή και να του δώσω τις ευκαιρίες να πετύχει τον σκοπό. Τώρα τον βλέπω να έχει πραγματοποιήσει το όνειρό του και είμαι η πιο χαρούμενη μαμά του κόσμου» – μαμά Μαρσέλα

Τότε όμως γνώρισε τον άνθρωπο που μαζί με τη μητέρα του θα καθόριζε τη ζωή του. Ο Νέλσον Γκαγιέγο, σκάουτερ της Ντεπορτίβο Κάλι, είχε ενημερωθεί για τον πιτσιρικά Κουαδράδο και αποφάσισε να τον δει σε ένα τουρνουά. Ο Κουαδράδο ζήτησε από τη μαμά του να τον αφήσει να πάει, αρκετοί άνθρωποι βοήθησαν οικονομικά κι ο μικρός Χουάν έκανε ένα ταξίδι 10 ωρών με λεωοφορείο για να βρεθεί στις δοκιμές. Ο Γκαγιέγο είχε εμπειρία από ταλέντα όπως ο Φαουστίνο Ασπρίγια κι ο Χουάν Πάμπλο Άνχελ και όταν οι άλλοι έβλεπαν ένα κοντό, αδύνατο παιδί, ο ίδιος πίστεψε ότι πέτυχε ένα σπουδαίο ταλέντο. Κάπως έτσι, ο Κουαδράδο άφησε στα 13 του τη μητέρα του πίσω για να μετακομίσει. “Δεν θα σε απογοητεύσω, θα πετύχω και θα είμαι εγώ αυτός που θα σε στηρίζω, δεν θα χρειάζεται να δουλεύεις πια“, της υποσχέθηκε. Αφοσιώθηκε στην μπάλα, συνέχισε και τελείωσε το σχολείο και κάθε Σαββατοκύριακο γύριζε πίσω στην αγαπημένη μαμά του. Ο Γκαγιέγο έγινε μέντορας, σχεδόν πατέρας του. Μαζί με τη γυναίκα του, ήθελαν όχι μόνο να κάνουν τον Κουαδράδο καλό ποδοσφαιριστή, αλλά να τον στέλνουν στο σχολείο και να τον κάνουν καλύτερο άνθρωπο.  Ο Κουαδράδο άλλαξε τη διατροφή του, έπαιρνε βιταμίνες, έκανε βάρη, αλλά πάντα έπεφτε σε κάποιον προπονητή που δεν ήθελε έναν τόσο μικροκαμωμένο ποδόσφαιρο. Μπορεί να ήταν γρήγορος, αλλά όλοι στέκονταν στη σωματοδομή του. Πέρασε από τους μικρούς της Ντεπορτίβο Κάλι, από διάφορες ερασιτεχνικές ομάδες της Κολομβίας, με τον Γκαγιέγο να κάνει τα πάντα για να του βρει ομάδα. Δοκιμάστηκε μέχρι και στην Αργεντινή (σε Λανούς και Μπόκα), αλλά οι Αργεντίνοι του είπαν ότι στα 19 του ήταν πολύ “μεγάλος” για ταλέντο. Η επιμονή και το πάθος του για το ποδόσφαιρο και οι προσπάθειες του Γκαγιέγο, έφεραν τελικά την ευκαιρία. Ο Κουδράδο στα 20 του πήγε στην Ιντεπεντιέντε Μεντεγίν για να παίξει ως δεξί μπακ και να καλύψει ένα κενό της ομάδας.

Οι εμφανίσεις του ήταν εξαιρετικές και σχεδόν αμέσως πέρασε τον Ατλαντικό για την Ιταλία και την Ουντίνεζε. Από εκεί και πέρα η πορεία του είναι πάνω κάτω γνωστή. Στη Φιορεντίνα κάνει όνομα, στην Τσέλσι δεν πιάνει ιδιαίτερα, αλλά το Τορίνο γίνεται τελικά το σπίτι του από το 2015 και μετά. Περνάει καλές και κακές στιγμές. Κερδίζει τίτλους με τη Γιούβε, χάνει τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, αποθεώνεται, κριτικάρεται για τις αμυντικές του αδυναμίες, παίζει εδώ και χρόνια στην εθνική Κολομβίας. Και κυρίως συνεχίζει να τρέχει και να δημιουργεί. Να τρέχει όχι πια από τον φόβο των πυροβολισμών, αλλά προκαλώντας ο ίδιος τον φόβο στους αντιπάλους αμυντικούς.

Μπορεί να έχει φτάσει πλέον τα 32 του, αλλά σε μια χρονιά που η Γιουβέντους δεν τα πάει καλά και δίνει μάχη για να επιστρέψει στη διεκδίκηση του τίτλου, ο Κουαδράδο ξεχωρίζει. Ο Πίρλο τον χρησιμοποιεί συνεχώς κι ο Κουαδράδο δημιουργεί πονοκεφάλους από τη δεξιά πτέρυγα της Γιουβέντους. Πριν λίγες ημέρες, ο Πάολο Μοντέρο είπε ότι ο Κολομβιανός είναι σε απίστευτη κατάσταση, θυμίζει τον… Γκαρίντσα και κάνει μεγαλύτερη διαφορά κι από τον ίδιο τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Πιο σημαντικά όμως και από το γεγονός ότι σε μια τέτοια ηλικία παίζει εξαιρετικά, είναι τα όσα κάνει εκτός γηπέδων. Ο Κουαδράδο που δεν πίνει, δεν ξενυχτά και απλά του αρέσει η μουσική και ο χορός, έχει φτιάξει ένα ίδρυμα πίσω στο Νεκοκλί για τα φτωχά παιδιά της πόλης. Και έχει φτιάξει και τη δική του εταιρεία ρούχων, προσλαμβάνοντας άνεργους από την περιοχή και στηρίζοντας την πατρίδα του. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, φρόντισε ώστε 360 οικογένειες να έχουν προμήθειες. Γιατί μπορεί ο ίδιος κι η μητέρα του να τα κατάφεραν και να γλίτωσαν, αλλά τα πράγματα στην Κολομβία δεν έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη κι ο Κουαδράδο δεν τους ξεχνά.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Η Κόλο Κόλο είναι με διαφορά η μεγαλύτερη ομάδα της Χιλής. Έχει τους περισσότερους τίτλους, είναι η μόνη που έχει πάρει Λιμπερταδόρες, η μόνη που δεν έχει υποβιβαστεί και έχει και τους περισσότερους φιλάθλους, αφού πάνω από το 40% των Χιλιανών την υποστηρίζουν. Σήμερα όμως θα παίξει μπαράζ παραμονής! Εξαιτίας ενός πέναλτι που δέχτηκε στο 96' της τελευταίας αγωνιστικής (!), θα πρέπει το βράδυ να κερδίσει την Ουνιβερσιδάδ ντε Κονσεπσιόν σε ουδέτερο γήπεδο για να παραμείνει στην κατηγορία. Κατά την αναχώρηση της αποστολής εχθές για την πόλη Τάλκα που θα γίνει το ματς, χιλιάδες οπαδοί της περίμεναν έξω από το προπονητικό κέντρο για να την ενθαρρύνουν (χωρίς να λείπουν όμως και οι απειλές από κάποιους, αφού ένα πανό έλεγε "νικάτε ή σας σκοτώνουμε") ενώ σε κάθε πόλη που περνούσε το πούλμαν υπήρχαν εκατοντάδες που περίμεναν πάνω στην εθνική οδό απλά για να δείξουν στους παίκτες τι σημαίνει γι'αυτούς αυτό το ματς.



Η φωτογραφία είναι φυσικά παλιά, από εκείνη την ωραία εποχή που οι κερκίδες είχαν κόσμο. Εδώ μια εικόνα από τον συγκεντρωμένο κόσμο στο Σαντιάγκο και εδώ ένα εκπληκτικό thread με βίντεο από όλα τα σημεία της διαδρομής που ο κόσμος περίμενε το πούλμαν: https://twitter.com/Lanriquez8/status/1361735368844988418


Μόλις ανακαλύψαμε ότι για κάποιο λόγο στα ελληνικά ΜΜΕ η μοναδική αναφορά που υπάρχει από όλα όσα έγιναν εχθές (μιλάμε για τουλάχιστον 10 διαφορετικά σημεία που μαζεύτηκαν από δεκάδες μέχρι και χιλιάδες οπαδοί που χοροπηδούσαν και τραγουδούσαν) είναι το απειλητικό πανό που ανέβασε ένας συγκεκριμένος σύνδεσμος σε κάποια κάγκελα κάπου εκεί κοντά, ένα πανό που απ'ότι φαίνεται μάλλον δεν είδαν καν οι παίκτες. Εδώ υπάρχει ένα βίντεο τραβηγμένο από παίκτη μέσα από το πούλμαν που δείχνει πως αντιμετωπίστηκε η ομάδα από τους χιλιάδες παρευρισκόμενους ενώ στο άλλο σχόλιο υπάρχουν μερικές δεκάδες ακόμα από το πως τους υποδέχτηκαν σε όλες τις πόλεις. Αν κάποιος βλέπει κλίμα τρομοκρατίας και όχι διάθεση υποστήριξης σε οποιοδήποτε σημείο αυτών των βίντεο ας μας ενημερώσει. Το ότι και στην Λ. Αμερική η οπαδική λατρεία γίνεται οργή πολύ εύκολα είναι δεδομένο και το έχουμε καταγράψει αρκετές φορές. Αλλά από τα όσα έγιναν εχθές το να μένει ότι ο "κόσμος τρομοκρατεί την ομάδα του" δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
https://twitter.com/PasteneAndrea/status/1361720735157354498
El Sombrero

[fon7]

H FIFA πρότεινε την Αθήνα ως μέρος διεξαγωγής των προκριματικών της Ν. Αμερικής. Αν ακούσω Έλληνα να γκαρίζει από ταράτσα "σήκω πάνω μωρή λατίνα μπαλαρίνα" σε Βραζιλία-Αργεντινή στο γήπεδο της Προοδευτικής θα έχω ολοκληρωθεί ως ποδοσφαιρόφιλος.
El Sombrero

[fon7]

Η σκυλίτσα βοηθός προπονητή

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η ανάγκη του προπονητή να έχει ένα καλό βοηθό είναι τεράστια. Για να προσέχει τα πάντα, να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη, ενίοτε να τον ξυπνάει και να κάνει καμία αλλαγή (όπως λέμε από τις εξέδρες). Και κυρίως, να είναι πιστός στον κόουτς. Στην περίπτωση της ομάδας “2 Μαΐου” της Παραγουάης πήγαμε ένα βήμα παραπάνω. (Παρένθεση κι επεξήγηση: Η ομάδα “2 Μαΐου ιδρύθηκε στις… 6 Δεκεμβρίου του 1935 από βετεράνους ενός από τους σκληρότερους πολέμους της Λ. Αμερικής. Αυτού μεταξύ Βολιβίας και Παραγουάης. Οι βετεράνοι του πολέμου ίδρυσαν το σύλλογο και του έδωσαν το όνομα από το σύνταγμα του πεζικού στο οποίο υπηρέτησαν, αυτό της 2ας Μαΐου.)



Ο σύλλογος δίνει τη μάχη του για να ανέβει στην Α’ εθνική της χώρας και κόουτς είναι ο Κάρλος Χάρα Σαγιέρ, ένας σημαντικός προπονητής με αρκετές επιτυχίες στις μικρές ομάδες της χώρας. Κάποιοι (ανάμεσά τους κι εγώ) έχει τύχει να τον δούμε και από κοντά, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ήταν προπονητής της εθνικής Παραγουάης του τεράστιου Κάρλος Γκαμάρα οδηγώντας τη στο ασημένιο μετάλλιο. Εδώ και μερικούς μήνες είναι κόουτς στην ομάδα από την πόλη Πέδρο Χουάν Καμπαγιέρο (ναι, έτσι τη λένε). Η ιστορία θα ήταν απολύτως βαρετή και δεν θα μας απασχολούσε αν πριν λίγο καιρό ο Κάρλος δεν έβλεπε ένα σκυλάκι, τη 10χρονη Τεσαπάρα, ένα αδέσποτο που τριγυρίζει στην περιοχή, να τον πλησιάζει. Ο (σχετικά τροφαντός) Κάρλος αποφάσισε να της δώσει λίγη από την εμπανάδα (ότι πιο κοντινό στην τυρόπιτα κουρού υπάρχει στη Λ. Αμερική) που έτρωγε.


Η Τεσαπάρα δεν τεμπελιάζει. Προπονείται μαζί με τους παίκτες και κάνει τις ασκήσεις

Ήταν σαν να υπέγραψαν συμβόλαιο. Από εκείνη την ημέρα η Τεσαπάρα αποφάσισε πως έπρεπε να ξεπληρώσει αυτή την τεράστια κίνηση (ας μην κάνω σύγκριση μεταξύ σκυλιών και γατιών). Υποδέχεται κάθε πρωί τον Σαγιέρ όταν πιάνει δουλειά και το βράδυ μένει και κοιμάται φυλώντας τις εγκαταστάσεις. “Το πρωί είναι φιλική, μένει δίπλα μου συνέχεια, αλλά αφήνει να τη χαϊδεύουν όλοι. Ήρεμη και γλυκιά. Το βράδυ γίνεται φύλακας και αγριεύει σε όποιον πλησιάζει”, λέει ο κόουτς για τη σκυλίτσα που έχει πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο του φύλακα. Η Τεσαπάρα συνοδεύει παντού τον προστάτη της. Στα γραφεία, στα αποδυτήρια, στις προπονήσεις και φυσικά στους αγώνες όταν ο διαιτητής την αφήνει. Αλλιώς πηγαίνει στην εξέδρα και βλέπει από εκεί το ματς.


Παρούσα στη συνέντευξη, μήπως ο ρεπόρτερ κάνει προβοκατόρικη ερώτηση

Είναι πολύ χρήσιμη ειδικά όταν ο διαιτητής θέλει να κάνει παρατήρηση στον Σεγιάρ κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, καθώς αγριεύει. Δίπλα στον Σεγιάρ πάντως δεν κάνει κίνηση να μπει μέσα, όταν το κοράκι την αφήνει να “κάτσει” στον πάγκο. Έχει μάθει και βρίσκεται εκτός της γραμμής (και όπως βλέπουμε στην 1η φωτογραφία μέσα στο χώρο του κόουτς). Η Τεσαπάρα όπως είναι φυσικό, έγινε το σύμβολο του συλλόγου. Στα αποδυτήρια πανηγυρίζει μαζί με τους παίκτες μετά από νίκες. Το όνομά της έχει βγει από τα μάτια της που αλλάζουν χρώμα κατά τη διάρκεια της ημέρας σύμφωνα με τους ανθρώπους του συλλόγου. Το πρωί είναι τόσο ανοιχτά γαλάζια που ο Σεγιάρ στην αρχή νόμιζε ότι ήταν τυφλή. Καθώς πέφτει το φως το χρώμα τους αλλάζει.


Το κοράκι δεν την άφησε να κάτσει στον πάγκο στο συγκεκριμένο ματς, αλλά αυτή έτοιμη από τις εξέδρες να πει στον κόουτς ότι πρέπει να το γυρίσει σε 4-3-3

Ο Σεγιάρ την έχει αγαπήσει και φυσικά το ίδιο ισχύει και για όλους τους οπαδούς της ομάδας. Όπως λέει κι ο ίδιος, “Έχω και στο σπίτι ένα σκυλί. Είναι κουταβάκι και είναι κακομαθημένο. Είναι όμως μέλος της οικογένειας.” Κάτι αντίστοιχο με την Τεσαπάρα, που έγινε μέλος της οικογένειας της “2 Μαΐου”.
sombrero.gr

[fon7]

Οι «μικρές» ομάδες του κόσμου: Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε

Από τη μία πλευρά, ίσως είναι εντελώς άκαιρο να μιλήσουμε για μια μικρή ομάδα μιας μικρής χώρας την ώρα που υπάρχουν τέτοιες εξελίξεις στον ποδοσφαιρικό κόσμο αυτές τις μέρες. Από την άλλη, ίσως είναι η καλύτερη ακριβώς στιγμή, να θυμηθούμε το ποδόσφαιρο πέρα από τις κλειστές λίγκες και τα εκατοντάδες εκατομμύρια. Να δούμε μικρά θαύματα από ομάδες που αν επικρατούσε η λογική των μεγάλων δεν θα είχαν καμία θέση, καμία ελπίδα στις κορυφαίες διοργανώσεις. Θα ήταν αποκλεισμένες, να παρακολουθούν από μακριά τους μεγάλους.

Ο Ισημερινός ή Εκουαδόρ είναι μια σχετικά μικρή χώρα της Νότιας Αμερικής και όχι από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου μιας ηπείρου που τρελαίνεται για την μπάλα. Παρ’ όλα αυτά, έχει τις δικές του μεγάλες ομάδες, τα δικά του σημαντικά ντέρμπι που γεμίζουν τα γήπεδα. Η Εμελέκ και η Μπαρσελόνα του Γουαγιακίλ αποτελούν το σημαντικότερο ζευγάρι, το ντέρμπι της μεγαλύτερης πόλης της χώρας και αποτελούν το δίδυμο με τους περισσότερους τίτλους. Κοντά τους κι η LDU από την πρωτεύουσα του Κίτο, η πρώτη ομάδα του Εκουαδόρ που κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες πριν δέκα και κάτι χρόνια, προκαλώντας τεράστια έκπληξη. Ανάμεσα στη λίστα με τους νικητές του πρωταθλήματος του Ισημερινού, δεν θα βρείτε πουθενά τη σημερινή μας πρωταγωνίστρια.


Οι ομορφιές του Σανγκολκί

Το Σανγκολκί ανήκει στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας  Κίτο, είναι ένα προάστιο με περίπου 75.000 κατοίκους, η 18η μόλις πόλη σε πληθυσμό στο Εκουαδόρ. Οι περισσότεροι κάτοικοι δουλεύουν σε άλλα μέρη και διαμένουν εκεί, σε μια περιοχή γεμάτες φυσικές ομορφιές και πολλούς καταρράκτες. Το Σανγκολκί, εκτός των άλλων, αποτελεί και μια πανεπιστημιούπολη με αρκετές σχολές και πολλούς φοιτητές και έχει πλέον ως ποδοσφαιρικό καμάρι την Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε. Λέμε “πλέον” γιατί ο σύλλογος δεν είναι τόσο παλιός, ούτε με τόσο σπουδαία ιστορία. Ιδρύθηκε από τον Χοσέ “Πέπε” Τεράν και την παρέα των φίλων του το 1958. Ο Τεράν ήταν επιστάτης στον δήμο της πόλης, αλλά και υποδηματοποιός. Οι φίλοι του ήταν κι αυτοί ξυλουργοί, ράφτες και υποδηματοποιοί, καθημερινοί άνθρωποι που αγαπούσαν την μπάλα. Ο Τεράν διάβαζε το αργεντίνικο ποδοσφαιρικό περιοδικό “Ελ Γκράφικο” και επηρεασμένος από εκεί, ίδρυσε αρχικά τον σύλλογο αρχικά με τα χρώματα και το σήμα της μεγάλης Ιντεπεντιέντε της Αργεντινής. Ήταν παίκτης, αρχηγός και πρόεδρος της ομάδας, αλλά πέθανε από περιτονίτιδα το 1975. Οι φίλοι του μετονόμασαν τον σύλλογο ως “Ιντεπεντιέντε Χοσέ Τεράν” προς τιμήν του, αλλά παρότι αυτό είναι το τυπικό όνομα της ομάδας, επικράτησε το Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε (από την ευρύτερη περιοχή). Η ομάδα έμεινε στην Γ’ εθνική της χώρας μέχρι το 1985 και επέστρεψε ξανά εκεί από το 1996 μέχρι και το 2006.

Πώς γίνεται λοιπόν να μιλάμε σήμερα για μια τέτοια ομάδα; Η αλλαγή στην ιδιοκτησία του συλλόγου άλλαξε για πάντα την ιστορία μιας άγνωστης ομάδας. Ο επιχειρηματίας Μίτσελ Ντέλερ ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου και κατέστρωσε ένα σχέδιο ανάπτυξης ταλέντων και ακαδημιών. Τίποτα δεν ήταν φυσικά εύκολο. Η Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε ανέβηκε μόλις στην πρώτη σεζόν του Ντέλερ από τη Γ’ στη Β’ εθνική και παραλίγο να γυρίσει πίσω αμέσως. «Τη 2η χρονιά μας παραλίγο να πέσουμε ξανά στη Γ’ εθνική. Νομίζω ότι υποβιβαζόμασταν μέχρι το 65′ του τελευταίου αγώνα της σεζόν», θυμάται σε συνέντευξή του. Τελικά η Ιντεπεντιέντε σώθηκε και την αμέσως επόμενη σεζόν κέρδισε την άνοδό της στην Α’ εθνική. Τα πρώτα χρόνια της στην 1η κατηγορία του Εκουαδόρ προσπαθούσε απλώς να σωθεί. Την 4η χρονιά παραλίγο να πέσει. Όλες αυτές οι δυσκολίες όμως, δεν έβγαλαν τον σύλλογο από το πλάνο του. Νέα παιδιά, έμφαση στις μικρές ηλικίες.


Από την επίσκεψη του Ρονάλντο στις ακαδημίες της Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε το 2018

Ο Ντέλερ είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στη χώρα του, με ποσοστά σε μεγάλα εμπορικά κέντρα, ακίνητα και ιδιοκτήτης του franchise των KFC στο Εκουαδόρ, αλλά δεν προσεγγίζει το ποδόσφαιρο με τον τρόπο ενός μεγιστάνα. Αντιμετωπίζει την ομάδα ως εταιρεία στην οργάνωσή της, αλλά χρησιμοποιεί καθαρά ποδοσφαιρικό business plan. «Τα όσα έκανε ο Κρόιφ στην Ολλανδία και αυτή η νοοτροπία που προχώρησε στη Λα Μασία έφεραν επανάσταση στο ποδόσφαιρο», λέει. Ο άνθρωπος πίσω από την επιτυχία της Ιντεπεντιέντε πιστεύει στο τρίπτυχο «δουλειά, δουλειά, δουλειά» και δεν βλέπει το ποδόσφαιρο ως απλώς μία επένδυση σε ταλέντα, όπως συχνά συμβαίνει στη Λατινική Αμερική. Η Ιντεπεντιέντε ντελ Βάγιε μαζεύει πιτσιρίκια από το Εκουαδόρ, αλλά δεν κοιτάει να βρει τα καλύτερα, να τα κάνει ποδοσφαιριστές και να αδιαφορήσει για όλα τα υπόλοιπα. «Για μας η ‘ευκαιρία ζωής’ δεν είναι κάποιος που γίνεται ποδοσφαιριστής, αλλά κάποιος που γίνεται καλός άνθρωπος και αν στην πορεία γίνει καλός ποδοσφαιριστής πετυχαίνουμε τον στόχο μας. Το πιο σημαντικό πράγμα για μας είναι τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο. Μπορεί να είναι κάποιος ο καλύτερος παίκτης στο Εκουαδόρ, αλλά αν δεν πηγαίνει στο σχολείο, δεν θα παίζει». Πράγματι, η Ιντεπεντιέντε δεν φτιάχνει μόνο “αθλητικά σχολεία”, αλλά πολλές φορές φροντίζει για τη διαμονή των μαθητών-αθλητών που προέρχονται από “διαλυμένα σπίτια”, τους χαρίζει μια νέα αρχή και προσπαθεί πριν από την μπάλα, να βάζει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας. Το 2019, στο σχολείο της Ιντεπεντιέντε, γράφτηκαν 130 νέα παιδιά.

Οι άνθρωποι που ανέλαβαν τον σύλλογο αγαπούσαν την μπάλα και ήταν μια παρέα. Η ιστορία τους θυμίζει τον Χοσέ Τεράν και τους φίλους του. Αυτή τη φορά όμως η παρέα δεν είναι άνθρωποι του μόχθου, αλλά επιχειρηματίες. Το ταξίδι όπως είπαμε δεν ήταν εύκολο. Η Ιντεπεντιέντε κινδύνευσε να πέσει και ακόμα και σήμερα δεν έχει κατακτήσει κανέναν τίτλο στο Εκουαδόρ. Η υπομονή είναι αρετή όμως, ειδικά για όσους δουλεύουν πολύ. Πριν 5 χρόνια, οι “κυανόμαυροι” του Εκουαδόρ ακούστηκαν για πρώτη φορά εκτός της χώρας τους. Στους ομίλους του Λιμπερταδόρες άφησαν εκτός την Κόλο Κόλο και προκρίθηκαν ως δεύτεροι πίσω από την Ατλέτικο Μινέιρο. Η συνέχεια ήταν εκκωφαντική. Η Ιντεπεντιέντε πρώτα απέκλεισε τη Ρίβερ Πλέιτ, προκαλώντας τα χαχανητά των οπαδών της Μπόκα. Στη συνέχεια ήρθε η σειρά της UNAM, των Πούμας από το Μεξικό, με μια αγωνιώδη πρόκριση στα πέναλτι. Και κάπως έτσι η Ιντεπεντιέντε έφτασε στα ημιτελικά. Εκεί κέρδισε την Μπόκα στο πρώτο ματς με 2-1, αλλά κανείς δεν περίμενε τι θα γινόταν στη ρεβάνς. Το ιστορικό 2-3 τής έδωσε το εισιτήριο για τον τελικό και ήταν η σειρά των οπαδών της Ρίβερ να γελάσουν με την ψυχή τους. Ο “φονέας των γιγάντων” από το Εκουαδόρ έφτανε στον τελικό. Το ταξίδι της σταχοπούτας όμως δεν είχε αίσιο τέλος. Το πρώτο ματς με την Ατλέτικο Νασιονάλ ήρθε 1-1 και οι Κολομβιανοί στην έδρα τους κέρδισαν με 2-1. Η Ιντεπεντιέντε δεν κατάφερε να επαναλάβει τον άθλο της LDU.

Η ιστορική πρόκριση μέσα στο Μπομπονέρα

Η ιστορία πάντως είχε γραφτεί. Η Ιντεπεντιέντε γινόταν η ομάδα με τον χαμηλότερο Μ.Ο. ηλικίας που έφτανε σε τελικό Λιμπερταδόρες και η πρώτη ομάδα που απέκλειε ταυτόχρονα Ρίβερ και Μπόκα στην ιστορία του θεσμού. Και όχι μόνο. Αποφάσισε να χαρίσει όλα τα έσοδα από τους αγώνες νοκ-άουτ στα θύματα του πολύνεκρου σεισμού του 2016 στη χώρα του Εκουαδόρ. Πόσοι σύλλογοι από τους μεγάλους του πλανήτη θα το έκαναν αυτό; Να κάνουν την πορεία που θα τους “φτιάξει” οικονομικά και να επιλέξουν τη βοήθεια στους συμπατριώτες τους.

Το πλάνο δεν σταμάτησε εκεί, δεν ήταν μια φωτοβολίδα. Η Ιντεπεντιέντε συνεχίζει να στηρίζει τις ακαδημίες. Το “Independiente Formativa” είναι το πλάνο που ξεκίνησε από το 2010 και έχει τις ομάδες σε όλες τις ηλικίες να παίζουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. 7 από αυτούς τους παίκτες ξεκίνησαν σε έναν τελικό του Λιμπερταδόρες το 2016. Παράλληλα, οι άνθρωποι της ομάδας άνοιξαν ποδοσφαιρικά σχολεία σε όλη τη χώρα, αυτή τη φορά σε συνεργασία με την ακαδημία του Κατάρ Aspire (από εκεί που πέρασε και ο Τσάβι). Δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα του Εκουαδόρ κέρδισε το Κόπα Λιμπερταδόρες Κ20 το 2020 απέναντι στη Ρίβερ. Αλλά το βασικότερο, όσα παιδιά δεν τα καταφέρνουν, έχουν πάρει τουλάχιστον παιδεία και μόρφωση, ώστε να έχουν τις βάσεις για να κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους.


«Ποτέ μην σταματάς να ονειρεύεσαι»

Οι επιτυχίες νομοτελειακά θα έρθουν και ήρθαν. Και ακόμα και αν χάνει στελέχη, ο σύλλογος προσπαθεί να τα αναπληρώσει. Ο προπονητής του 2016 Πάμπλο Ρεπέτο βρίσκεται πλέον στην LDU. Οι ανταγωνιστές κοιτάζουν να παίρνουν ό,τι καλύτερο. Τον Απρίλιο του 2019, ο Ισπανός Ίσμαελ Ρεσκάλβο, τότε προπονητής της ομάδας, άφησε την ομάδα στα κρύα του λουτρού για να πάει στην Έμελεκ. Η Ιντεπεντιέντε είχε ήδη χάσει τον 1ο προκριματικό για το Σουνταμερικάνα και αντιμετώπιζε έναν σωρό τραυματισμούς. Η διοίκηση δεν φοβήθηκε, εμπιστεύτηκε τον προπονητή των ακαδημιών Μιγκέλ Άνχελ Ραμίρεθ (που είχε περάσει από την Ελλάδα για… Erasmus και γνώρισε έτσι Μανόλο Χιμένεθ και Ερνέστο Βαλβέρδε). Ο Ραμίρεθ όχι απλώς έφερε την πρόκριση τελικά, αλλά στη συνέχεια συνέχισε την παράδοση του φονέα των γιγάντων. Απέκλεισε την Ιντεπεντιέντε (ναι, την ιστορική ομάδα της Αργεντινής από την οποία πήρε το όνομά της) και στη συνέχεια την Κορίνθιανς για να φτάσει στον τελικό. Ο Ραμίρεθ στα 35 του μόλις κατάκτησε το Κόπα Σουνταμερικάνα απέναντι στην Κολόν Σάντα Φε σε έναν απίστευτο τελικό, μπροστά σε 40.000 εκδρομείς της Κολόν που ταξίδεψαν με κάθε μέσο. Κι ο Ραμίρεθ έφυγε βέβαια, βρίσκοντας από το πουθενά μια θέση στον πάγκο της ιστορικής Ιντερνασιονάλ. Αλλά είπαμε, το μοναστήρι να είναι καλά. Η Ιντεπεντιέντε δεν παρεκκλίνει της πορείας της.

O θρίαμβος υπό καταρρακτώδη βροχή και μπροστά στους τρελαμένους Αργεντίνους

Το πλάνο συνεχίζεται. Οι ακαδημίες έχουν επτά γήπεδα κανονικών διαστάσεων (για τις ομάδες Κ12, Κ14, Κ16, αλλά και για τη γυναικεία), κοιτώνες, εσωτερική πισίνα και φυσικά σχολείο, αίθουσα με υπολογιστές ενώ υπάρχουν και ψυχολόγοι. Ο σύλλογος ξοδεύει κάθε χρόνο το 30-40% του προϋπολογισμού του για το προπονητικό κέντρο. Κάθε χρόνο τα πιτσιρίκια πηγαίνουν σε ένα διεθνές τουρνουά για αποκτήσουν εμπειρίες, ώστε όταν φτάσουν στην ανδρική ομάδα να μην τρέμουν από το κάθε Μπομπονέρα και το κάθε Μαρακανά. Την ίδια στιγμή, υπάρχει η σκέψη για τη δημιουργία ενός ιδρύματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (!) τεχνολογικής κατεύθυνσης από τον σύλλογο για τα παιδιά που δεν θα γίνουν τελικά μπαλαδόροι. Ο σύλλογος κατάφερε να βάλει μπρος το νέο του στάδιο, ένα στολίδι 12.000 θέσεων. Δυστυχώς, η πανδημία έφερε πίσω τα εγκαίνια που ήταν να γίνουν τον περασμένο Μάρτιο, αλλά το έργο ολοκληρώνεται και κυρίως, χωρίς η ομάδα να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Η Ιντεπεντιέντε ποτέ δεν είχε πολύ κόσμο. Ο Ντέλερ είπε ότι αυτό τους βοήθησε πολύ στην αρχή, γιατί έπρεπε να πάρουν σκληρές αποφάσεις και να αντιμετωπίσουν δυσκολίες, χωρίς την πίεση του “λαού” μιας δημοφιλούς ομάδας. Τώρα όμως, ο σύλλογος χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη. Προς το παρόν παίζει τα μεγάλα ματς στο Κίτο. Στους τοίχους των εγκαταστάσεων υπάρχουν αρκετά μηνύματα. Ένα από αυτά το “μην σταματάς να ονειρεύεσαι”. Το άλλο, “μελλοντικοί πρωταθλητές του Εκουαδόρ”. Στόχος να μπουν σφήνα στους μεγάλους της χώρας. Γιατί έχουν ήδη μπει σφήνα στους μεγάλους της ηπείρου. Μετά τον τελικό του Λιμπερταδόρες και την κατάκτηση του Σουνταμερικάνα, η Ιντεπεντιέντε έκανε ακόμα ένα θαύμα, πήρε ακόμα ένα σκαλπ. Απέκλεισε τη βραζιλιάνικη Γκρέμιο και μπήκε ξανά στους ομίλους της μεγαλύτερης διοργάνωσης στην από εκεί πλευρά του Ατλαντικού. Και όσο δεν υπάρχουν Super Leagues, ομάδες που με την αξία τους ξεχωρίζουν, θα συνεχίζουν να γράφουν ιστορία.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Ήρθε η ώρα για τη σημερινή δόση από τον μαγικό παραλογισμό της Ν. Αμερικής. Στην Παραγουάη έχουν ξεμείνει από κενές μέρες για να χωρέσουν τους αγώνες όλων των διοργανώσεων κι έτσι το Σέρρο Πορτένιο-12 Ντε Οκτούμπρε για το πρωτάθλημα ήταν στον αέρα. Κάποιος πιθανόν θα πρότεινε να παίξουν οι ομάδες δυο ματς την ίδια μέρα, κάποιος θα απάντησε "σοβαρέψου, τι είμαστε; Βραζιλιάνοι; Εμείς είμαστε λογικοί άνθρωποι", μετά σηκώθηκαν μανίκια, βγήκαν στο τραπέζι κουμπιουτεράκια, ημερολόγια, χάρακες και βότκες, έγιναν οι απαραίτητοι επιστημονικοί υπολογισμοί και το ματς προγραμματίστηκε τελικά για την Κυριακή.

Στις 8.30 το πρωί.


Κι αν απορείτε γιατί στις 8.30 το πρωί, γιατί ήθελαν και οι δυο ομάδες να συμπληρώνουν τουλάχιστον 48 ώρες από το προηγούμενο και το επόμενο παιχνίδι τους.
El Sombrero

[fon7]

Για να αποτρέψει τις εντάσεις στο μεγάλο ουρουγουανικό ντέρμπι Πενιαρόλ-Νασιονάλ, η CONMEBOL έστειλε τον πιο ψαρωτικό διαιτητή που έχει. Τελικά όλα κύλησαν ήρεμα και ο αγώνας ολοκληρώθηκε με 12 λεπτά καθυστερήσεις, 3 κόκκινες, 5 κίτρινες, 37 φάουλ, ένα γκολ στο 101' και την Πενιαρόλ να προκρίνεται στους '8' του Σουνταμερικάνα παρά την εντός έδρας ήττα.

El Sombrero