Αφήστε τον Στάικο. Η μεγάλη κατηφόρα ξεκίνησε με την άφιξη Νιαρχάκου.
Μόνος του δεν ήρθε, κάποιοι τον έφεραν, τον ξέρουμε καλά τι κουμάσι είναι. Αντί να φέρουν κανα παίχτη της προκοπής και να πάρουν ένα κανονικό προπονητή, φέρανε ότι χειρότερο θα μπορούσαν να φέρουν σε παίχτες, φέραν και αυτόν τον κουράδα να δέσει το βύσσινο και κάναν και την π*&στιά με τα εισιτήρια με τις υποτιθέμενες big 5 του κ%λου να διώξουν και τους τελευταίους ήρωες στις κερκίδες.
Έχουμε και εμείς τεράστιο μερίδιο ευθύνης μια δεκαετία τώρα με αυτήν την οικογένεια, ανοχή στην ανοχή, κλείναμε τα μάτια και το στόμα με τα δυο μας χέρια, υπομονή στην υπομονή και ξεροκαταπίναμε την μια πίκρα πίσω από την άλλη, είχαν ένα ταύρο θηρίο
και τον κρατούσαν δεμένο με σκοινί από 10 μεριές να μην τρέχει και να σκορπάει τρόμο στο διάβα του. Και εμείς ανοχή.
Πάντα θυμόμασταν τα παλιά δύσκολα χρόνια που δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε κεφάλι με τίποτα και νομίζαμε ότι αν φύγουν θα ξανάρθουν πάλι αυτές οι μέρες και αντί να τους στείλουμε από κει που ήρθαν κάναμε τους μουγγούς, τους κουφούς και τους τυφλούς.
Και να που ήρθαν πολύ χειρότερες μέρες. Χάθηκε το μέτρο και η ξετσιπωσιά. Εποχές Χρηστίδη κοντεύουν να μοιάσουν χάδι σε λίγο με αυτά που βλέπουμε.
Έχουμε μάσει νερά από παντού, έχουμε ακούσει τα βιολιά, το πλοίο έσπασε στην μέση και βουλιάζει, σε λίγο βουτάμε στην θάλασσα και ανεβαίνουμε σε μια σανίδα με την Κυρα Grace που ξέρουμε καλά ότι δεν μας χωράει πάνω και τους 2.
Έχει εναλλακτικό τέλος η ταινία;