Στις 14/7
Την ημέρα της Ευρωπαϊκής επετείου του ΠΑΣ...
Δεν είμαι ένας από εσάς.
Δεν υπήρξα Γιαννιώτης, ούτε ποτέ ένιωσα, η ζωή με έφερε ανάμεσά σας.
Και ήρθα εδώ με όλες τις προτιμήσεις και τα μπαγκάζια μου έτοιμα από πριν.
Αγάπησα την ομάδα σας, όσο λίγοι, όχι από υποχρέωση να το κάνω επειδή ζούσα εδώ, αλλά από καθαρή αγάπη που μου την μετέδωσε ο ίδιος ο Άγιαξ.
Αποθέωσα την ύπαρξή του μέσα μου και λάτρεψα την ιδέα ότι αυτή η ομάδα μεγαλουργούσε κόντρα σε όλες τις πιθανότητες της εποχής που γεννήθηκε.
Γιατί το υλικό του ήταν κι αυτό σαν εμένα!
Ξένο... και ασυνταίριαστο με το υπόλοιπο υλικό αυτής της πόλης...
Παρακολούθησα την πορεία του από κοντά τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και γοητεύτηκα από την λάμψη του, από την ομορφιά του, από το πείσμα του και την δίψα του για ζωή!
Με κέρδισε κι αιχμαλώτισε την καρδιά μου, όπως οι άγνωστοι και μοιραίοι εραστές.
Όμως σήμερα, μετά από 50 χρόνια, όπου εδώ που ζω, έγινε σταθερά ο μοναδικός ανιδιοτελής μου φίλος, αυτός που τίποτε δεν θέλησε ποτέ να μου πάρει, αλλά μόνο να μου δώσει χαρά και το πήρε πίσω σε αληθινό, φανερό κι αιώνιο συναίσθημα... σας το λέω καθαρά, ότι δεν σας άξιζε αυτή η ομάδα.
Σε κανέναν από εσάς!
Γεννήθηκε εδώ κατά λάθος και η μοίρα της κοντά σας, ήταν αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Η ζωή κάποτε δίνει τα δώρα της εκεί που δεν πρέπει.
Το κάνει για να περιπλέκει τα όνειρα με τους εφιάλτες.
Και οι εφιάλτες δυστυχώς είναι αυτοί που κερδίζουν... γιατί είναι ανάπηροι από συναίσθημα, και δεν έχουν την ικανότητα να αγαπήσουν, και ούτε την ανάγκη να ονειρευτούν...