Οπως θα ήθελε, τον αποχαιρετήσαμε τον φίλο.
Με φωνές, συνθήματα, τραγούδια. Και προφανώς με τσίπουρα.
Ακουσα, όσο μπορούσε να να ακουστεί μέσα στο σπαραγμό του, τον Τάσο απελπισμένο να λέει, ότι ο φίλος δεν έφυγε ...πέθανε και μελλοντικές συναντήσεις δεν θα υπάρξουν πιά.
Πόσο λάθος είσαι φίλε Τάσο. Ο Αλέκος είναι εδώ, υπάρχει μέσα μας. Θα τον συναντάμε συνέχεια σε κάθε μικρή ή μεγάλη μας κίνηση. Δεν θα αφήσουμε ποτέ το χαμόγελο, το πονηρό του χαμόγελο, να φύγει.
Θα ακούμε συνέχεια να φωνάζει "ρε νούμερο..." κι ανάλογα με τον τόνο, θα ξέρουμε, αν πορεύομαστε σωστά ή λάθος.
Εδινε τόσο πολλά, απλόχερα, που δε μπορεί να οποιοσδήποτε τον γνώρισε να μην έχει σε κάποια γωνιά της ψυχής του φυλαγμένο λίγο Αλέκο.
Oσο θα καταλαγιάζει η θύελλα της ξαφνικής του απουσίας, τόσο θα γαληνεύουμε, ελπίζω, με τη γλυκειά του παρουσία στη καρδιά και στις σκέψεις μας.
Δίδασκε πολλά και μόνο με τη παρουσία του ο φίλος, χωρίς ποτέ να το παίξει δάσκαλος.
Τα δυο πράγματα όμως που θα είναι προσβολή να μην έχουμε μάθει απ' τον Αλέκο, είναι το μαζί και το χαμόγελο.
Με το μαζί και το χαμόγελο χάραξε όλη του τη ζωή, θα χαιρόταν πολύ, αν και οι φίλοι του μάθαιναν καλά αυτό το μάθημα πορείας.
Αλέκο ψυχή μου μαζί και χαμόγελο για πάντα στο υπόσχομαι, ότι και να κάνουν δεν θα μας τα πάρουν αυτά.
Να με σχωρνάς που δεν κατάφερα να αρθρώσω κουβέντα χθες, μου ήταν δύσκολο ρε φίλε, κάτι είχαν πάθει τα πόδια μου και δε με κρατούσαν.
