(μπαίνω εδώ για τη συζήτηση – προβληματισμοί, «κερκίδα – φίλαθλοι – ιδέες» που διατυπώθηκαν στο Τ. «ΠΑΣ ΓΙΑΝΝΙΝΑ – ΙΩΝΙΚΟΣ) όχι για να απαντήσω σε τίποτα, για πολύ σωστά διατυπώθηκαν, αλλά έτσι από ένα παλιό κι αγιάτρευτο θυμό - καημό)
Σε καμία περίπτωση δεν απεμπολούνται ιδέες και μανιφέστα που αφορούν και διατυπώνουν την ατομική πολιτική κοσμοθεωρία, τη στάση και τη δράση του καθενός μας, στο συλλογικό και τον προσωπικό κόσμο μας, τον κόσμο που βιώσαμε ως διαχρονικά πολιτικά όντα, διαμορφώνοντας μέσα εκεί τις απόψεις που ο καθένας εκφράζει, είτε αναθεωρητικά, είτε εναλλακτικά σήμερα και με τα νέα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα, εθνικά και παγκόσμια.
Σημασία έχει κατά πόσο αυτές οι ιδέες συνεισφέρουν ως κυρίαρχες ή μη και όχι με εκ προοιμίου τη διαφορά και την παράθεση, απέναντι σ’ αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο και στην περίπτωση της οπαδικής θεώρησης και την κερκιδικής συμπεριφοράς, που συνίσταται από ένα κέρατο επιπλέον στον Ταύρο κι από ένα φύλλο βελανιδιάς στο στεφάνι.
Εκείνο όμως που φαίνεται να αποτελεί κοινά αποδεκτό φίλαθλο αίτημα και όλοι συμφωνούμε σ’ αυτό, είναι το γεγονός ότι αν επιθυμούμε να αναβιώσουμε κάτι από εκείνον τον κόσμο, είναι το φίλαθλο ποδοσφαιρικό κομμάτι του κόσμου εκείνου, με το οποίο θα αντιβιώσουμε το σημερινό κόσμο και αυτό πρέπει να γίνει στους Ζωσιμάδες και μόνο από μας, που διατηρούμαι τέτοιες εγχώριες γεύσεις και αντηχήσεις αμετάλλακτες, σε σχέση με τις τερατοχουλιγκανογενεις νεοεισηγμένες διαπλεκόμενες και δια χειροφιλήματος επικυρωμένες σχέσεις και στάσεις.
Ή ειμαστε με την ομαδα και με το ποδόσφαιρο, αναξαρτήσως πολιτικης τοποθετησης
Ή είμαστε ευνούχοι νεροκουβαλητές στο μύλο που αλέθει με λογής κατά καιρούς κόσκινα τον ΠΑΣ και το χειρότερο, ανεκτικοί σε μια «κερκιδική άποψη και ματιά μιας μικρομάδας» που θέλει να βλέπει κάθε Κυριακή στους Ζωσιμάδες και αλλού το ίδιο ματς «πας γιάννινα – οφη».
Καλώς κακώς και σκοπίμως πάντα, οι ΠΑΕ έχουν ως φιλοσοφία, είτε το μετριοπαθές και σταθερό που πρόσκειται ιδιοτελώς σε ένα δικομματικό κόμμα, είτε έχουν «φιλοσοφίες» ανερμάτιστες με μαφιόζικους όρους κι όπου φυσάει το χρήμα, φιλοσοφίες όμως που εκφράζονται κι εκφράζουν συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που κυβερνάμε το ποδόσφαιρο (βλ. νόμοι, ρυθμίσεις, καταστολή, αρπαχτές, νέα γήπεδα, καταζητούμενοι κι ασύλληπτοι, χουλιγκανισμος, πλυντήρια, φορολογικό ατελέσφορο του κράτους, κ.τ.λ.) κι οπωσδήποτε όλοι αυτοι εχουν ισχυρα κερκιδικα ερείσματα, τα οποία εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν κατά το δοκούν και δια της ψήφου των.
Τώρα αν, στην περίπτωση της Πασκοινωνίας, αν ο Ψηλοχονρός δε τα πήγε καλά με τον Γυαλιχοντρό κατά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κάτι που η κάλπη το επιβεβαίωσε, για μένα αυτό αποτελεί την απόδειξη ότι, μέρος της Πασκοινωνίας βρίσκεται σε ομηρία και καλά θα κάνει να δει τα ποδοσφαιρικά πράματα προς τερψιν και συμφέρον της, προς όφελος της Μεγάλης Ομάδας και της Ιστορίας της, αλλά με την ευρύτερη και την πανοραμικώτερη οπτική που υπαγορεύουν τα ίδια τα πράγματα σήμερα, εντελλόμενα αυτής την Πόλη.
Για το λόγο αυτό, η συζήτηση για «νεο γηπεδο» εχει καταντησει, ο αργαλειος της Πηνελόπης.
Κατακαημένα Γιάννενα που κινδυνεύετε από τις πλημμύρες κι υποφέρεται απ τα μουσλερικά ντεσιμπέλ.
Προσωπικά, δεν έχω μετοχές σε καμία Παε, δεν απέτρεψα κανέναν απ’ το να πάει στο γήπεδο, δεν ανήκω σε καμία γκρουπα και σε καμία συνθηματολογία.
Υποστηρίζω το λαϊκό ποδόσφαιρο ως προς τη σχέση των τοπικών κοινωνιών με την διαχρονική τους ομάδα ιστορικά - έστω στη μοιραία σήμερα, βιομηχανοποιημένη του μορφή – με άποψη και λόγο για την τύχης της, με επιδίωξη τη φίλαθλη αποδοχή και φιλοξενία του «αντιπάλου», με στόχο την εξυγίανση του ποδοσφαίρου και για την απολύμανση της κερκίδας.
Κι όλα αυτά, μέσα από τη ματιά της πολιτικής άποψης και θεώρησης, που βλέπει τις πραγματικές διαστάσεις του φυσικού και ζωηρού κόσμου, που δυστυχώς πηγαίνει, ό,που πηγαίνει όχι από την πολυφωνία και τον πλουραλισμό, αλλά από τον σοσιαλιστικό συκγεντρωτισμό, απ’ τον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό και από μονολιθικό μουσειακό μονολιθισμό.
Θεωρώ ότι, τα παραπάνω – έστω έτσι απλοϊκά και σκόρπια – αποτελούν πολιτική θέση ενός φιλάθλου - κι αν θέλετε στην περίπτωση μου, οπαδού – μια θέση που την φέρει αυτός, όπως τα ατομικά του στοιχεία κι όπως αυτά δεν αλλάζουν, έτσι και τη θέση του δε μπορεί να την αλλάξει κανένας, όπως τα επίσης αυτοπροσδιοριστικά του ταυτόσημα «μη μου πειράξεις τη ΦΑΝΕΝΑ» και «μη μου σπάσεις το μπουκαλάκι» εκείνο που έχει μέσα το παλιό ΑΡΩΜΑ του ΠΑΣ, Ωραίου Πας, του Πας που όλοι, ανεξαιρέτως αγαπούν, σε καμία περίπτωση όμως, σεν ανέχονται τις πολιτικές που υποβαθμίζουν και ταλαιπωρούν τον Πας.
Οι Πασολεδες ανέκαθεν ήταν Συναισθηματικοί, Παθιάρηδες και Γαμωτιάρηδες με ό.τι είχε να κάνει με τον ΠΑΣ.
Άρα λοιπόν, ποιες πολιτικές και ποιες ιδεολογίες κυβερνάμε το Ποδόσφαιρο;
Ποιοι διευθύνουν την κερκίδα και συνθηματολογούν ως φερέφωνα του Αντιποδόσφαιρου;
Ποιοι διώχνουν τον κόσμο απ’ το γήπεδο;
Όλα αυτά και κανένας και ασφαλώς όχι το εισιτήριο ως βασική αιτία!
Ο πολύς ο κόσμος – πλην των διαπλεκόμενων στα κοινονικωοικονομικογηπαδικα τοπικά και των φίλα προσκείμενων στα ΠΟΚ – φεύγει μόνος του, δίκην διωγμένου.
Γιατί, οι μειοψηφίες κυβερνούσαν πάντα και παντού, ανέκαθεν σ’ αυτόν τον τόπο, με βάση το ίδιο μοντέλο, αντίστοιχες μειοψηφίες έχουν τώρα εξουσία και στην κερκίδα και παράλληλα, υποδεικνύουν, νοσταλγούν, αξιολογούν προέδρους ως κατάλληλους, καταλληλότερους, ακατάλληλους, ακαταλληλότερους, αναλόγως με τη διακύμανση των χρηματιστηριακών αξιών.
Ο πάλαι ποτέ λαοκρατούμενος αγωνιστικά και ουδέποτε οχλοκρατούμενος – παιχτικά νόμος των Ζωσιμάδων, έπαψε να ισχύει και βρήκε εφαρμογή στη κερκιδική ολιγαρχία με Ατιπασολεδική συνθηματολογία και συμπεριφορά (η τζούλια είναι ζωοκλέφτης, κουγια και πληγούρια κι ο Άγιαξ στα παλιούρια, κ.τ.λ.)
Έτσι λοιπόν ο πολύς ο κόσμος, κλείνοντας τα’ αυτιά του σ’ αυτά και προστατεύοντας τα παιδία του, αυτοτιμωρούμενος, σχημάτισε κι έκανε πράξη την άποψη ότι, έτσι καταφέρνει να προστατέψει και να διασώσει τον ΠΑΣ και να τιμωρεί τους «εχθρούς και φταίχτες», περνώντας τελικά μοιραία κι ασυνείδητα ο ίδιος, στο πεδίο των «εχθρών και φταιχτών» και ο Πας σ’ μια τελευταία ίσως ευκαιρία ανόδου και καθιέρωσης, στη μοναξιά, στην σιωπή, στερούμενος την ενθαρρυντική φίλαθλη παρουσία, τότε σε πέτρινα χρόνια και τώρα.
Θυσιάζοντας λοιπόν οι Πασολέδες, νοσταλγία, μνήμη και πάθος, ζεσταίνονται στη φωτιά που καίει τα χλωρά ζωηρά ματοκλάδια του ηρωικού Πας, με τα ξερά και σαθρά αποκλάδια των πάλαι ποτέ αμαρτωλών Παε.
Δε επιθυμώ κανένα νέο γήπεδο – σύγχρονο και άδειο ή γεμάτο από τουε επιπλέον εντόπιους Ποκατζήδες - προσωπικά μου φτάνουν οι Ζωσιμάδες, αρκεί να ξαναγίνουν Ζωηράδες.
Δε θα πίστευα και δε θα αποδεχόμουν ποτέ το Δόγμα «ΠΑΣ = ΣΤΟΛΗ» (με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται και ασφαλώς να διερμηνεύεται από τους εκφραστές του ή μη)
Κι από και πέρα θα έρχομαι στο γήπεδο με κουστούμι και γραβάτα και (δεσμευτικά) με το αγαπημένο μου κασκόλ ως επιπλέον συνοδευτικό αμφίεσης και ασφαλώς όταν θα φυσάει εκείνος ο δικός μου άνεμος.
Δεκτός;
